บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 229

เมเรดิธกดกริ่งที่ประตูอย่างบ้าคลั่ง

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้มาเดลีนประหลาดใจอยู่มาก

สามปีที่ผ่านมา เมเรดิธไม่มีกุญแจไขประตูที่นี่เลยหรือไง?

เธองงอยู่บ้าง เธอเห็นเจเรมี่ขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับสายตาที่ลึกลงราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง

“คุณวิทแมน คุณจะไม่เปิดประตูหน่อยเหรอ? คุณครอว์ฟอร์ดมาที่นี่ เธอเป็นแม่ของลูกคุณเชียวนะ” มาเดลีนยิ้มเล็กน้อย

เจเรมี่เบิกตาสีเข้มขึ้นช้า ๆ เมื่อได้รับฟังคำพูดของเธอ “ฉันจะออกไปดูเธอสักพัก รอฉันก่อนละกัน”

“ได้เลย” มาเดลีนยิ้มและพยักหน้า ขณะมองเจเรมี่ที่หันหลังไปทางประตู รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นในดวงตาคู่งามและที่น่าหลงใหลนั่น

'หืมม ดูเหมือนว่าคุณยังไม่เต็มใจที่จะยุติห่างจากเธอร้อยเปอร์เซ็นต์ ใช่ไหม?'

ข้างนอกฝนยังคงสาดกระเซ็นอย่างหนักหน่วงเช่นเคย เเละเมื่อเขาเปิดประตูออกไปสายลมในช่วงปลายฤดูร้อนได้พัดเข้ามาด้านใน มันค่อนข้างเย็นสบายเมื่อสัมผัส

“เจเรมี่ คุณยินดีที่จะออกมาเจอฉันแล้ว” เมเรดิธรีบตรงดิ่งไปหาเจเรมี่

เธอไม่ได้ถือร่มในมือ ดังนั้นเธอจึงเปียกราวกับว่าเธอวิ่งไปท่ามกลางสายฝน

ทันทีที่เธอเห็นเจเรมี่ น้ำตาของเธอไหลรินราวกับว่าเธอต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมากในช่วงเวลานี้ เสียงของเธอสะอึกขณะที่เธอพูด “เจเรมี่ ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจความโง่เขลาของฉันในตอนแรกนั้น แต่ลองนึกถึงลูกคนแรกของเราสิ และถ้ามาเดลีนไม่ได้เลวทรามขนาดนี้ ฉันคงไม่ถูกบังคับให้ทำอะไรแบบนั้นในตอนนั้น …”

“เรื่องลักพาตัวหรือทำร้ายเเจ็คไม่มีอยู่ในหัวสมองของฉันสักนิด ฉันเตือนแทนเนอร์ให้ดูแลแจ็คให้ดี ฉันทำสิ่งนี้เพื่อแก้แค้นให้ตัวเองและลูกคนแรกของเรา เจเรมี่ …”

เมเรดิธพูดขณะที่เธอยกมือขึ้นเพื่อดึงที่ชายเสื้อของเจเรมี่เบา ๆ เธอเผชิญหน้ากับดวงตาที่ลึกล้ำแต่ดูเย็นชาของเจเรมี่ด้วยน้ำตา

“เจเรมี่ เราจะเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม? หรือไม่เราควรปล่อยให้สิ่งที่ผ่านมาแล้วผ่านไป และในอนาคต ครอบครัวของเราทั้งสามคนจะมีแต่ช่วงเวลาที่ดี ตกลงไหม? เจเรมี่ …”

มาเดลีนได้ยินน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ของเมเรดิธอย่างชัดเจน และเป็นอีกครั้ง ที่หล่อนใส่ร้ายเธอและผลักดันความผิดทั้งหมดมาให้เธออีก

มาเดลีนเหลือบมองแก้วไวน์ที่เธอถืออยู่ในมือขณะเม้มริมฝีปากอย่างเชื่องช้า เธอปล่อยมันให้หลุดมือในวินาทีถัดมาและแก้วไวน์ตกลงไปที่พื้นอย่างทันที แตกกระจายออกเป็นเสี่ยง ๆ ในขณะที่มันกระแทกพื้นอย่างแรง น้ำไวน์แดงได้ตกลงพื้นหินอ่อนสีขาวเงินกระจายเป็นสีแดงวงใหญ่

เมเรดิธ ซึ่งกำลังรอคำตอบจากเจเรมี่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวบางอย่างดังมาจากข้างในทันใด นั้นเธอมองเขาด้วยความประหลาดใจ

“เจเรมี่ ใครอยู่ข้างใน? คุณมีแขกเหรอ?” เธอถามเบา ๆ

เจเรมี่เหลือบมองเธอเล็กน้อย “ทำไมเธอยังไม่กลับไปอีกล่ะ?”

ใบหน้าของเมเรดิธเริ่มแข็งกระด้าง เธอไม่คิดว่าเจเรมี่จะไล่ส่งเธอกลับไปแบบนี้ แต่แน่นอนว่าเธอไม่เต็มใจที่จะจากไปอยู่แล้ว เธอแสร้งทำเป็นไม่สบายกอดแขนเขาไว้แน่นทันที “เจเรมี่ ฉันเป็นหวัดนิดหน่อย ฉัน…ฮัด ชู่!”

“โอ้ ที่รัก”

"... "

เมเรดิธแค่จงใจจามเพื่อทำให้เจเรมี่เป็นห่วงเธอ แต่ทันใดนั้น เธอได้ยินเสียงผู้หญิงกระซิบกระซากมาจากห้องด้านในตัวบ้าน

สิ่งที่ทำให้เธอไม่สามารถยอมรับในสถานการณ์นี้ได้มากขึ้นคือหลังจากได้ยินเสียงนั้น เจเรมี่หันหน้ากลับไปมุ่งหน้าเดินไปทางต้นเสียงด้วยความกังวล

สีหน้าของเมเรดิธเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “เจเรมี่!”

เธอต้องการจะหยุดเขาไว้ แต่เขากลับเดินต่อไปโดยไม่ลังเลใด ๆ

เมเรดิธรีบเดินตามไปทันที เธอเห็นเจเรมี่ก้าวขาเข้ามาในครัวอย่างรวดเร็วก่อนจะย่อขาลง

ในเวลาเดียวกัน เธอยังเห็นมาเดลีนที่หมอบตัวอยู่ข้างโต๊ะอาหารเช่นเดียวกับเศษแก้วและไวน์แดงปริมาณมากข้างเท้าของมาเดลีน

“วีล่า ควินน์?”