บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 230

เมเรดิธอารมณ์ไม่ดีในช่วงไม่กี่วันมานี้จนใกล้จะระเบิดเต็มที่ เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นวีล่า ปรากฏตัวในบ้านของเจเรมี่!

นั่นแหล่ะ

เมเรดิธไม่สามารถยอมรับภาพอาหารค่ำใต้แสงเทียนที่สวยงามตรงหน้าหรือฉากที่เจเรมี่จับมือของวีล่าไว้อย่างระส่ำระส่ายในขณะที่พยายามจัดการกับบาดแผลของเธอ

“มันเป็นเพียงแค่แผลเล็ก ๆ ไม่จำเป็นที่คุณต้องกังวลเลย คุณวิทแมน” มาเดลีนพูดเบา ๆ แล้วดึงมือของเธอกลับ

“นี่ถึงมันจะเป็นแผลเล็ก ๆ แต่มันสามารถติดเชื้อได้หากรักษาไม่ดี ฉันจะไปเอาแอลกอฮอล์มาเช็ดให้” เจเรมี่พูดเบา ๆ แล้วลุกขึ้น เมื่อเห็นว่าเมเรดิธเดินตามเขาเข้าไปด้วย เขาเหลือบมองเธอก่อนจะหันไปเพื่อไปเอากล่องยามา

“ขอบคุณนะ” มาเดลีนขอบคุณเขาก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้น

เธอเงยหน้าขึ้น ขณะที่ต้องการมองเพียงใบหน้าที่มืดมนและเปียกปอนของเมเรดิธ “คุณครอว์ฟอร์ด เราพบกันอีกเเล้วนะคะ”

หัวใจของเมเรดิธลุกเป็นไฟขณะที่เธอก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับรอยยิ้มที่แข็งกร้าวบนใบหน้าของเธอ “คุณควินน์ ทำไมเธอถึงมาอยู่ในบ้านคู่หมั้นของฉันได้?”

“คู่หมั้น?” มาเดลีนยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ “ถ้าฉันจำไม่ผิด การหมั้นของเธอกับคุณวิทแมน ถือว่ายุติลงแล้ว”

“เธอ ... วีล่า ควินน์ เธอหมายความว่ายังไง?” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของเมเรดิธหายไปทันทีเมื่อดวงตาของเธอจ้องไปที่มาเดลีนอย่างโหดเหี้ยม “วีล่า ฉันอ่านเธอออกหมดเเล้ว เธอแค่อยากใช้ใบหน้าของเธอในการยั่วยวนเจเรมี่เท่านั้น!”

“แล้วไง?” มาเดลีนยิ้มอย่างไร้กังวล “มันยากจริง ๆ ที่จะไม่รู้สึกอะไรเลยกับผู้ชายอย่างคุณวิทแมน”

“เธอ …” เมื่อได้ยินคำตอบของมาเดลีน เมเรดิธระเบิดลงทันที เธอยกมือขึ้นด้วยความโกรธและขยับไปตบหน้ามาเดลีน “นังสารเลว!”

มาเดลีนยืดมือออกไปอย่างใจเย็นเพื่อจับข้อมือที่ยื่นออกมาของเมเรดิธ และในขณะเดียวกัน เธอยกมืออีกข้างขึ้นเพื่อตบใบหน้าของเมเรดิธอย่างไม่นึกรังเกียจ

เสียงของมันเด่นชัดเป็นพิเศษ

เมเรดิธตะลึงดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “เธอ…เธอกล้าตบฉันเหรอ? วีล่า ควินน์ รู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากทำให้ฉันขุ่นเคือง? ให้ฉันบอกเธอไหม เรื่องนี้ไม่มีใครที่ต้องการเป็นศัตรูกับฉัน ใครก็ตามที่คิดจะเป็นจะต้องตายกันไปข้าง ทั้งมาเดลีนและเธอ!”

หลังจากเตือนอย่างโหดเหี้ยมแล้ว เธอยกมือขึ้นปิดแก้มที่แดงเทือกเมื่อเห็นเจเรมี่กลับมาแล้ว เธอรีบวิ่งร้องไห้ไปหาเขาอย่างเคย “เจเรมี่ …”

“คุณวิทแมน ฉันคิดว่าฉันควรจะออกไปจากที่นี่ดีกว่า เกรงว่าฉันจะรุกรานคนที่ใสซื่อที่นี่”

เมเรดิธเพียงเอ่ยชื่อของเขาในขณะเพื่อจะฟ้องแต่เธอถูกขัดจังหวะด้วยเสียงที่ชัดเจนอันไพเราะของมาเดลีน

หลังจากได้ยิน เจเรมี่ปรายตามองไปยังเมเรดิธก่อนที่จะเดินตรงไปที่มาเดลีน

“ให้ผมช่วยทำแผลให้ก่อน”

“ไม่จำเป็น” มาเดลีนขมวดคิ้ว “แม้ว่าฉันจะหน้าตาเกือบจะเหมือนกับมาเดลีนทุกอย่าง แต่ฉันก็ไม่อยากจะลงเอยแบบเธอเลยสักนิด ฉันไม่สามารถที่จะแบกรับผลที่ทำให้คู่หมั้นของคุณขุ่นเคืองได้ในครั้งนี้ มันเป็นแค่การถูกตบในตอนนี้ แต่ฉันไม่รู้ว่าคราวหน้าจะเป็นยังไง”

"... " ได้ยินดังนั้นดวงตาของเมเรดิธเบิกกว้างออก “วีล่า ควินน์ เธอกำลังพูดเรื่องบ้าอะไร? เธอกำลังบอกว่าฉันตบเธอเหรอ?”

มาเดลีนมองเมเรดิธที่กำลังจะระเบิดจากความโกรธทั้งหมดที่มี เธอถอนหายใจอย่างเสียใจ “คุณ ครอว์ฟอร์ด เธอควรเรียนรู้ที่จะยอมรับความผิดบ้าง มันก็เหมือนกันไม่ช้าก็เร็ว ผู้คนจะรู้ว่าเธอคือผู้บงการเบื้องหลังทั้งหมดของทุกอย่าง”

"... " ใบหน้าของเมเรดิธเป็นสีฟ้าและขาวอย่างเเค้นเคือง เธอเต็มไปด้วยความโกรธแต่กลับรู้สึกหายใจไม่ออกจนไม่สามารถพูดออกมาได้แม้แต่คำเดียว!

เธอเป็นคนยุยงมาโดยตลอด!

เธอไม่เคยเป็นคนถูกยุยงเอง!

เมเรดิธกำหมัดแน่นเตรียมพุ่งเข้าหามาเดลีนแต่ถูกเจเรมี่ขวางไว้ในขณะที่เธอเริ่มขยับ

เขากำลังปกป้องมาเดลีน ใบหน้าที่เย็นชาหนาวเหน็บของเขาปกคลุมไปด้วยความเศร้าโศก “เธอจะยังไล่ตบคนอื่นแบบนี้ต่อไปอีกหรอ?”

“เจเรมี่ ฉันไม่ได้ตบเธอ! เธอตบฉัน! เธอยอมรับกับฉันด้วยว่าเธอจงใจที่จะใช้ใบหน้าของเธอหลอกล่อคุณ! เจเรมี่ โปรดเชื่อฉัน ฉันไม่ได้ตบเธอจริง ๆ มันเป็นผู้หญิงบ้าคนนี้ -”

“ทำไมยังไม่ออกไปอีก?” เจเรมี่เอ่ยขัดเธออย่างเย็นชา