บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 231

เมเรดิธจ้องใบหน้าเคร่งขรึมนั้นอย่างอึ้ง “เจเรมี่ คุณพูดอะไรออกมา?”

“ทำไมเธอยังไม่ออกไปอีก?” เขาลดน้ำเสียงเเข็งกร้าวลงคล้ายกับว่าเขายังมีความรู้สึกต่อเมเรดิธอยู่บ้าง

เมเรดิธโกรธมากได้แต่กัดฟันกรอด ๆ เมื่อเห็นดังนั้นมาเดลีนฉีกยิ้มใส่ขณะที่เจเรมี่ปกป้องเธอไว้ด้านหลังของเขา เธอรู้สึกโกรธมาก

มาเดลีนคิดไว้ว่าเมเรดิธจะระเบิดจากความโกรธของเธออกมา แต่เมเรดิธกลับเหมือนจะกลายเป็นคนละคนทันที เธอคลายหมัดของเธอและความโกรธของเธอได้สลายไป จากนั้น เธอเดินเข้าไปหาเจเรมี่และพูดกับเขาช้า ๆ ...

“เจเรมี่”

ดวงตาของเมเรดิธเปลี่ยนเป็นสีแดงตามเคยขณะมองชายคนตรงหน้าอย่างเศร้า ๆ ซึ่งเขายังคงแสดงออกอย่างเย็นชา

“ฉันรู้เเล้วว่าฉันทำอะไรผิดไป และนั่นทำให้คุณผิดหวังมาก แต่ฉันไม่ได้ทรยศต่อความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของฉัน ทุกสิ่งที่ฉันทำก็เพื่อแจ็คและคุณ ฉันไม่เคยทำร้ายผู้บริสุทธิ์เลยสักครั้ง”

ในขณะที่พูดเธอน้ำตาไหล สภาพเธอที่น่าสงสารทำได้ดีมากในขณะนี้

“เจเรมี่ ฉันรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่ฉันจะพูดอะไรไปตอนนี้ แต่ฉันบริสุทธิ์ ฉันจะรอจนกว่าคุณจะเชื่อฉัน”

เมเรดิธหันหลังเดินออกจากบ้านโดยไม่รอคำตอบของเจเรมี่

ผ่านช่องหน้าต่าง มาเดลีนมองเห็นเมเรดิธยืนอยู่หน้าประตูได้อย่างแจ่มชัด เธอยืนเปียกโชกกลางสายฝน แต่เธอมีสีหน้าดื้อรั้นและเด็ดเดี่ยวขณะเดียวกัน

ประวัติศาสตร์มีความคล้ายคลึงกันมากอย่างน่าใจหาย

มาเดลีนนึกถึงเหตุการณ์ที่เคยประสบก่อนหน้านี้ที่เธอถูกเมเรดิธกล่าวหาอย่างผิด ๆ และหลังจากที่เธอออกมาจากคุกได้ เธอถูกเจเรมี่ปิดประตูไว้ด้านนอกส่วนด้านในเขาล็อคกุญแจไว้ ตัวเธอเองที่ตั้งครรภ์อยู่คุกเข่าอยู่บนพื้นดินท่ามกลางสายฝนอย่างลำบากยากเย็น ในขณะที่รอคอยความเห็นใจจากเขา หลังจากนั้น ทุกอย่างมันเป็นเพียงจุดจบ การแตกสลายของหัวใจเป็นเพียงสิ่งตอบแทนจากการรอคอยของเธอ

มาเดลีนกวาดสายตาที่ไม่แยแสของเธอหันไปทางเมเรดิธและจากหางตา เธอเห็นเจเรมี่มองไปที่เมเรดิธที่อยู่ข้างนอกผ่านหน้าต่างด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

‘เจเรมี่ หัวใจของคุณปวดร้าวเพราะเธออยู่งั้นเหรอ?

‘ท้ายที่สุดแล้ว เธอคือที่รักของคุณคนที่คุณห่วงใยดดูแลมานานหลายปี’

ภายในไม่กี่วินาทีถัดมา เจเรมี่ที่ละสายตาที่หันไปมอง ทันใดนั้นเอื้อมมือไปจับมือข้างที่ได้รับบาดเจ็บของมาเดลีนเพื่อเอาเศษแก้วออกไม่ให้ทิ่มเธอต่อไป หลังจากนั้นเขาเช็ดด้วยสำลีชุบแอลกอฮอล์ แล้วเขาก็เอาผ้ารัดเธออย่างระมัดระวังในขั้นตอนสุดท้าย

“ไปทานอาหารเย็นกันต่อเถอะ” เขายกริ้มฝีปากขึ้นเพื่อยิ้มออกมา แต่มันไม่ได้กลายเป็นรอยยิ้ม มันเป็นเพียงการเคลื่อนไหวของใบหน้าของเขาแบบเรียบ ๆ

เขาเริ่มรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ทำกับเมเรดิธ อย่างที่คาดไว้จริง ๆ ด้วย

“ฉันว่าลืมมันไปซะดีกว่า” มาเดลีนปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม “ถ้าฉันยังคงอยู่ที่นี่ ฉันกลัวว่าชีวิตของฉันในเกลนเดลจะยากยิ่งขึ้นอีกในภายหลัง”

“ฉันอยู่นี่ จะไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอทั้งนั้น” เจเรมี่เอ่ยปากรับประกันกับมาเดลีนโดยแทบไม่ลังเลเลบสักนิด

มาเดลีนมองเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ แต่หัวใจของเธอเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและประชดประชัน

‘เจเรมี่ วิทแมน ในช่วงเวลาที่ฉันแต่งงานกับคุณในฐานะภรรยาของคุณ …

‘คุณเคยปฏิบัติกับฉันอย่างปกป้องแบบนี้หรือเปล่า?

‘คุณกับเมเรดิธรวมหัวกันทำร้ายฉันครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไร้ความปราณี

‘แต่ตอนนี้ คุณกำลังบอกอะไรฉันอยู่งั้นหรอ? คุณอยู่ที่นี่เพื่อฉัน?

'ไม่ได้เป็นเพราะทั้งหมดหรอที่ฉันถูกทรมานจนฉันกระอักเลือดมาก่อน?’

ข้างนอก เมเรดิธเปียกโชกไปด้วยสายฝนและกำลังคิดว่ามันจะได้ผล

เธอไม่สามารถคิดถึงวิธีการอื่นใดได้ในปัจจุบัน ดังนั้นเธอสามารถใช้เคล็ดลับที่ขมขื่นแบบนี้ได้เท่านั้น

ตอนนี้เธอหวังว่าฝนจะเลวร้ายลงโหมกระหน่ำใส่เธอกว่านี้ และอาจทำให้เธอเปียกโชกจนเป็นหวัดซึ่งจะทำให้เธอเป็นลม วิธีนี้ เธอคงดึงดูดความสนใจของเจเรมี่ได้อย่างแน่นอน

เธอยังคงมีไม้เด็ดอยู่ในมือ หลังจากนั้น

เจเรมี่ไม่ปล่อยมาเดลีนกลับไปง่าย ๆ เขาให้เธอทานอาหารเย็นด้วยกันกับเขาก่อน

เนื่องจากมาเดลีนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เธอจึงสามารถเห็นเมเรดิธที่ยืนอยู่ที่จุดเดิมท่ามกลางสาย

ฝนจากจุดที่ยังคงยืนอยู่ เมเรดิธยังคงยืนนิ่ง และฉากนั้นช่างดูน่าสงสารอย่างแท้จริง

กระนั้น มาเดลีนรู้ดีอยู่แก่ใจว่านี่เป็นเพียงกลอุบายอันขมขื่นของเมเรดิธเท่านั้น

‘ด้วยชะตากรรมในรอบสิบปีที่กำลังถึงจุดเปลี่ยน เมเรดิธ เธอจะต้องเผชิญชะตากรรมเดียวกันกับฉันในวันนี้เช่นกัน

‘เธอเคยลิ้มรสข้อครหาที่ถูกกล่าวร้ายอย่างผิด ๆ ไหม?

‘รู้สึกดีอยู่หรือเปล่าตอนนี้?’

มาเดลีนโค้งริมฝีปากของเธออย่างลับ ๆ แสยะยิ้ม ก่อนจะกระดกไวน์ในแก้วให้หมดภายในจิบเดียว เธอรู้สึกพอใจอย่างเหลือเชื่อในตอนนี้

“วีล่า ดูเหมือนเธอจะคอเเข็ง” เจเรมี่กล่าวชม

มาเดลีนยิ้มและตอบว่า “ใช่ แม้แต่เฟลิเป้ก็ไม่ใช่คู่แข่งของฉัน”

“อย่างนั้นเหรอ?” เจเรมี่ยิ้ม แต่เขาอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบเธอกับมาเดลีนภายในใจเขา

ในความทรงจำของเขา มาเดลีนไม่รู้วิธีดื่มด้วยซ้ำ

มีครั้งหนึ่งเธอดื่มแอลกอฮอล์หนักมาก และเธอเมาเข้ามากอดเขาขณะที่กำลังสลึมสลือ จากนั้นก็พูดคำว่ารักที่แสนหวานออกมา

เมื่อนึกถึงมันในตอนนี้ คำพูดที่น่ารักเหล่านั้นช่างงดงามจริง ๆ

แต่ทั้งหมดตอนนี้มันเป็นความทรงจำที่ไม่สามารถเอามันกลับคืนมาได้

“คุณวีล่า เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปได้ไหม?”

“ตราบใดที่เธอ ไม่ถือว่าฉันเป็นมาเดลีน อดีตภรรยาของคุณ เราเป็นเพื่อนกันได้อยู่แล้ว”

“อย่ากังวลไปเลย สิ่งนั้นจะไม่ถูกเอ่ยถึงอีกต่อไป”