บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 232

เจเรมี่จับจ้องสายตาเข้ากับความสวยงามของมาเดลีนที่เป็นที่การันตีต่อทุกคนที่พบเห็น จากนั้นเขาก็ยกแก้วไวน์ขึ้น

“นี่ต้องขอโทษสำหรับคนที่ตบเธอก่อนหน้านี้ด้วยนะ” เจเรมี่พูดก่อนจะจัดการเติมไวน์แดงในแก้วให้เต็ม จากนั้นเขารินเพิ่มอีกแก้ว “และนี่คือการเฉลิมฉลองได้รู้จักกับผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมอย่าง คุณวีล่า”

เขาพูดในขณะที่เขาดื่มแก้วต่อแก้วรวม ๆ แล้วก็หลายแก้วไปแล้วตอนนี้

กลางคืนคืบคลานมาเรื่อย ๆ ฝนได้ค่อย ๆ เบาลงเช่นกันประจวบกับเจเรมี่ที่ดื่มไวน์แดงจนหมดขวด

ตอนนี้ใบหน้ารูปสวยแต่เดิมของเขาแดงเล็กน้อย ดวงตาที่ยาวแคบ มีเสน่ห์ดึงดูดของเขา มึนตึงจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

“สะใภ้วิทแมนในอนาคต ให้ผมส่งเธอกลับบ้านตอนนี้ดีกว่า” เจเรมี่ลุกขึ้นยืน แต่เห็นได้ชัดว่าเขาเมาแล้ว

“คุณวิทแมน คุณควรพักผ่อนฉันจะให้เฟลิเป้มารับ”

“เขางั้นหรอ?” เจเรมี่หัวเราะเสียงเบา เสียงแม่เหล็กแหบต่ำของเขาเต็มไปด้วยเสน่ห์แสนเย้ายวน

เขายิ้มแล้วมองไปทางมาเดลีน รัศมีของโคมไฟคริสตัลทำให้การมองเห็นของเขาพร่ามัวในขณะนี้และใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้คือใบหน้าที่อยู่ในความฝันเขา

“ฉันจะเป็นคนไปส่งเธอกลับ ไปกันเถอะ” เจเรมี่ยืนกรานในขณะที่เขาลุกขึ้นพร้อมเดินเข้าไปหามาเดลีน

ทว่า เท้าของเขาอ่อนแอมากร่างกายตั้งตรงของเขาแกว่งไปมา และเขาเองกำลังจะล้มลงก่อนที่เขาจะไปถึงมาเดลีน

มาเดลีนไม่อยากเข้าไปยุ่งในตอนแรกแต่เมื่อเธอนึกถึงเมเรดิธที่อยู่นอกหน้าต่างเธอก็ยื่นมือออกไปเพื่อพยุงเจเรมี่

น้ำหนักของร่างกายของเขาถูกกดลงบนตัวเธอเองอย่างสมบูรณ์และมาเดลีนยืนยันได้ว่าเขาเมาแล้วจริง ๆ

“คุณวิทแมน ลุกมานั่งที่นี่สักพักนึงนะคะ” มาเดลีนพยายามช่วยเขาให้ขึ้นไปบนโซฟา

เธอยังรู้อีกด้วยว่ายิ่งไฟในบ้านสว่างมากเท่าไหร่ เมเรดิธก็ยิ่งมองเห็นชัดมากขึ้นจากภายนอกเท่านั้น

ตอนนี้ เมเรดิธอาจจะระเบิดเพราะความโกรธก็เป็นได้

“คุณวิทแมน คุณเมามากแล้ว ฉันจะช่วยทำน้ำมะนาวให้คุณสักแก้วเผื่อคุณจะมีสติขึ้น” มาเดลีน ดึงมือกลับขณะที่เธอพูด แต่ทันทีที่เธอหันกลับมา ข้อมือของเธอกถูกเจเรมี่จับแน่น

“อย่าไป” เขาพึมพำเพื่อหยุดเธอ

มาเดลีนหันหน้าไปทางต้นเสียงและเห็นชายคนนั้นนอนอยู่บนโซฟา สายตาที่มองมาของเขาเมาเล็กน้อยและแก้มของเขาแดงก่ำ ริมฝีปากบางของเขากระซิบแผ่วเบา “ลินนี่ …” มาเดลีน ได้ยิน เจเรมี่พูดชื่อนี้ในไม่กี่วินาทีถัดมา

เธอเขม่นตามองคนเมาอย่างเหม่อลอย

“ลินนี่ อย่าไป อย่าทิ้งฉันอีก ... ”

ลินนี่

มาเดลีนเม้มริมฝีปากสีชมพูแน่น เมื่อรู้ว่าเมเรดิธคือคนที่เจเรมี่เรียกหา ตั้งแต่วินาทีที่เมเรดิธ ฉกฉวยตัวตนของเธอในฐานะทายาทแห่งมอนต์โกเมอรี เมเรดิธยังได้รับอีกชื่อหนึ่งว่าที่รู้จักกันในนามว่าเอวลีน มอนต์โกเมอรี

เธอส่งสายตามองเจเรมี่ก่อนจะหัวเราะเยาะ

“แน่นอน คุณยังลืมเมเรดิธจอมวายร้ายคนนั้นไม่ได้ ดูเหมือนว่าการยกเลิกสัญญาการแต่งงานของคุณกับเธอเป็นเพียงแค่การซ่อนเร้นบางอย่างเท่านั้น? คุณวิทแมน จะยอมปล่อยเธอไปได้ไงกัน จริงไหม?”

มาเดลีนเยาะเย้ยคนเมาและอยากจะถอนมือของเธอ แต่แทนที่จะปล่อยไป เจเรมี่กลับดึงมาเดลีนที่ไม่ระวังเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอย่างแรง ฉับพลันจมูกขอ มาเดลีนได้กลิ่นหอมเย็นที่คุ้นเคย

ทันใดนั้นเธอเงยหน้าขึ้นและสายตาที่สับสนเล็กน้อยของเธอก็สบเข้ากับดวงตาสีเข้มของเจเรมี่

เขาหรี่ตาเรียวทรงเสน่ห์ของเขา สายตาที่เมาเล็กน้อยของเขาดูเหมือนสระว่ายน้ำที่ไม่มีหลุม ดู ลึกลับและน่าดึงดูด แต่ดูอ่อนโยนเหมือนน้ำอีกด้วย

กระนั้น เมื่อเห็นเขาแบบนี้ สายตาของมาเดลีนเต็มไปด้วยการฟาดฟันที่แหลมและคม

“เจเรมี่ มองฉันให้ชัด ๆ ฉันไม่ใช่ลินนี่ที่คุณร้องหา ฉันเป็นอดีตภรรยาที่คุณเกลียดและอยากฆ่าให้ตายมากที่สุด!”

เธอเม้มริมฝีปากสีชมพูแน่นและมองใบหน้าหล่อเหลานี้ด้วยความเกลียดชัง

“เจเรมี่ ฉันจะเอาสิ่งที่คุณเป็นหนี้คืนฉันมาให้หมดพร้อมกับดอกเบี้ยสะสมที่ฉันอยากได้ คุณเข้าใจว่าการถูกคนที่คุณรักทำร้ายมันเป็นยังไง!”

ทันทีที่มาเดลีนพูดจบ เจเรมี่ได้กางแขนออกโดยไม่คาดคิดเขาโอบกอดเธอไว้แน่น

“ลินนี่ …” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นในหูเธอด้วยความร้อน

มาเดลีนตะลึงเล็กน้อยจนกระทั่งเธอรู้สึกว่าริมฝีปากของเจเรมี่กดลงบนแก้มของเธอ เธอกลับมามีสติในที่สุดและพยายามดิ้นรนหนีจากเขา

“เจเรมี่ ปล่อยฉัน!”

“ฉันจะไม่ปล่อยเธอ จะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีกแล้วนะ ลินนี่ …”

“ฉันไม่ใช่ลินนี่ของคุณ เจเรมี่ ปล่อยฉันไป”

มาเดลีนผลักเขาออกไปด้วยความโกรธ แต่เจเรมี่ไม่ปล่อยให้เธอไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ท่ามกลางการผลักดันดิ้นออกจากกันของพวกเขา มาเดลีนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างหล่น ดูเหมือนว่ามีบางอย่างหลุดออกมาจากกระเป๋าของเจเรมี่

เธอมองโดยไม่รู้ตัวว่ามันคืออะไร แต่หลังจากเห็นเพียงแวบเดียวสิ่งนั้นทำเธอแข็งทื่อไปหมด ทันที