บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 233

มาเดลีนสามารถลืมสิ่งต่าง ๆ มากมายในชีวิตเธอได้ เธอสามารถลืมช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอและความรู้สึกที่สวยงามที่เธอมีขณะที่เธอหลงรักเจเรมี่อย่างสุดซึ้งไปได้ แต่เธอไม่มีทางไม่คุ้นเคยกับสิ่งที่เห็นอยู่ต่อหน้าเธอไปตลอดชีวิต

ด้วยความงุนงงที่เกิดขึ้น เธอค่อย ๆ เอื้อมมือไปหยิบของที่ตกลงมาที่พื้นก่อนจะวางมันลงบนฝ่ามือของตัวเอง

หากใช้สายตามองมันแล้วนั้น มันก็เหมือนกับว่าเธอได้ยินเสียงคลื่นซัดเช่นเดียวกับกลิ่นและรสเค็มของลมทะเล แม้แต่คำสัญญาที่อ่อนโยนของเด็กชายยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอว่า “ลินนี่ เมื่อฉันโตขึ้น ฉันจะให้เธอมาเป็นเจ้าสาวของฉันนะ …”

กระนั้น คำสัญญานี้ได้ปลิดปลิวหายไปกับสายลมและจบลงด้วยการจมลงสู่ก้นทะเลไปในที่สุด สิ่งต่าง ๆ ไม่สามารถย้อนกลับไปในช่วงเวลานั้นได้อีกแล้วในชีวิตนี้ …

“ลินนี่ ... ”

มาเดลีนหยุดคิดเรื่องเก่าในความทรงจำของเธอหันไปมองเจเรมี่ที่พึมพำอยู่คนเดียวเขายังคงเรียกหาลินนี่อยู่ไม่ขาด

ทว่าแล้ว ลินนี่ที่เขาเรียกหาไม่ใช่เธอแต่เป็นเมเรดิธ ผู้หญิงร้ายกาจที่เขาชอบเอาใจและรักโดยไม่มีเหตุผลหรือที่ไม้มีที่สิ้นสุด

มาเดลีนเบนสายตาจากเขามองไปที่เปลือกหอยหลากสีในมือของเธอและเย้ยหยันอย่างเย็นชา เธอไม่เคยคิดเลยว่าเจเรมี่ยังคงเก็บเปลือกที่เธอให้เขาครั้นที่ทั้งสองยังเป็นเด็กได้

“เจเรมี่ ทำไมยังต้องมาพวงเรื่องเเบบนี้ในเมื่อคุณมีเพียงเมเรดิธในหัวใจ? ลินนี่ที่รอคุณมานานกว่าสิบปีได้ตายไปนานแล้ว”

สายตาแสดงถึงความเกลียดชังของเธอปัดผ่านใบหน้าที่เมาของเขา ขณะที่เธอกำลังจะโยนเปลือกหลากสีในมือลงถังขยะ เจเรมี่คว้าข้อมือของเธอไว้ในทันใด

“ลินนี่ อย่าไป โปรดอย่าไป โอเค ... ”

มาเดลีนมองชายขี้เมาที่หน้าแดงอย่างหนัก ขณะที่กำลังนอนคุยกับตัวเองอยู่ เธอรู้สึกถูกเยาะเย้ยและปัดมือเขาออกไป

“เจเรมี่ ลินนี่ที่รักของคุณกำลังแสดงละครตุ๊กตาทองอยู่ข้างนอกตอนนี้ ถ้าคุณคิดถึงเธอมาก ก็ไปหาเธอข้างนอกสิมานอนพึมพำอยู่ทำไม!”

หลังจากพูดออกมาอย่างไม่แยแสแล้ว มาเดลีนได้ทิ้งเจเรมี่ไว้ที่โซฟาคนเดียวและคว้ากระเป๋าออกมาไว้อย่างแน่วแน่

ทันทีที่เธอเปิดประตูออก เธอเห็นรอยยิ้มประหลาดใจบนใบหน้าของเมเรดิธ ที่ยังคงยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน แต่เมื่อพบว่าคนที่เปิดประตูให้เธอคือมาเดลีน รอยยิ้มของเธอสะพัดหายไปทันที เปลี่ยนเป็นสายตาดุดันได้จ้องตรงมาที่เธอแทน

มาเดลีนชายตาไปที่เมเรดิธด้วยสายตาที่ไม่ให้ค่า เธอกางร่มออกเดินเข้าไปหาและเมเรดิธอย่างสง่างาม โดยงอมุมริมฝีปากที่สวยงามของเธอขึ้นเล็กน้อย

“ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอ คุณครอว์ฟอร์ด มันเลยทำให้ฉันเจ็บปวดมากที่เห็นเธอยืนอยู่ตรงนี้ท่ามกลางสายฝนเป็นเวลานานเพื่อทำให้คุณวิทแมนเปลี่ยนใจ”

เมเรดิธก็หัวเราะอย่างเย็นชา หลังจากมาเดลีนพูดดังนั้น “จิ๊ วีล่า ควินน์ เธอไม่ต้องมาเสแสร้งต่อหน้าฉัน ให้ฉันบอกเธอกับเรื่องนี้ดีกว่า เธออย่าคิดว่าที่ทำนี่มันจะเพียงพอที่จะแยกเจเรมี่ออกจากฉันงั้นหรอ ทั้งก่อนหน้าและตอนนี้ ฉันคือผู้หญิงคนเดียวที่เจเรมี่รักอย่างสุดหัวใจ!”