บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 234

มาเดลีนได้หันหลังกลับไปอย่างระมัดระวังเมื่อเมเรดิธสามารถทรงตัวได้เเล้ว ขณะที่เห็นหลังของหญิงนั้น เมเรดิธปะทุออกมาอย่างโกรธเกี้ยว!

เธอชี้ไปนิ้วไปทางด้านหลังของมาเดลีนอย่างเกรี้ยวกราดขณะที่ความโกรธของเธอได้ไหลออกมาจากปากของเธอ “วีล่า ควินน์หญิงชั่ว! ฉันจะแสดงให้แกดูว่าคนอย่างฉันสามารถทำอะไรได้บ้าง! รอก่อนเถอะ แค่รอ!”

เมเรดิธคำรามด้วยพลังทั้งหมดของเธอ เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เห็นผ่านหน้าต่างในตอนนี้ ปอดของเธอกำลังจะระเบิดออกมาด้วยความโกรธทั้งหมดที่มี

ไม่!

เธอต้องจัดองค์ประกอบตัวเองใหม่

เมเรดิธเตือนตัวเองว่ามาเดลีนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ ท้ายที่สุดแล้ว ผู้หญิงที่ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะชนะเธอได้ไงกัน?

“วีล่า ควินน์ ฉันจะให้เธอดูว่าฉันจะทำอะไรได้บ้างในไม่ช้านี่แน่!”

เมเรดิธหรี่ตาที่ดูน่ากลัวของเธอลงราวกับว่ามันถูกปกคลุมไปด้วยชั้นของสารพิษ

…

มาเดลีนรอเฟลิเป้ที่ทางแยกของถนน จากนั้น เขาพาเธอกลับบ้านไม่นาน

ท่ามกลางความมืดของเวลากลางคืน มาเดลีนยืนอยู่ที่หน้าต่างทอดสายตาไปยังที่ทิวทัศน์ยามค่ำคืนด้านนอก เปลือกหอยหลากสียังคงปรากฏอยู่ในใจของเธอ

เหตุใดกันทำไมเจเรมี่จึงนำเปลือกหอยนั้นติดตัวไปด้วยทุกที่?

เขาไม่ได้ปฏิเสธการที่จะทำตามสัญญามาก่อนหน้านี้เมื่อนานมาแล้วไม่ใช่หรือไง? เขาปฏิเสธสิ่งที่เคยเกิดขึ้นที่ชายหาดเมื่อนานมาแล้วไม่ใช่หรอ?

มาเดลีนไม่สามารถเข้าใจได้ถึงการกระทำ เธอหมุนตัวกลับมาทอดสายตาแห่งความรักไปให้ลิลลี่ที่หลับไปอย่างรวดเร็วบนเตียง เธอเอื้อมมือไปลูบแก้มนิ่มของเด็กน้อย

“พ่อ…” สาวน้อยพึมพำในยามหลับ

พ่อ

เธอกำลังเรียกหาพ่อของเธอ

เธอคิดว่าเฟลิเป้เป็นพ่อที่ประเสริฐและดีที่สุดในโลก

บางที ความเข้าใจผิดที่สวยงามนี้จะคงอยู่เช่นนี้ตลอดไป

วันถัดมา

ท้องฟ้ามีสีเทาเมื่อเจเรมี่ตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับอย่างอึมครึม

เขาลุกขึ้นนั่งด้วยความรู้สึกหนักหัว เขาจำบางส่วนของสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ เขาลูบขมับและนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเขาสูญเสียสติของตัวเองไป เขาไม่เพียงแค่กอดวีล่าในขณะที่เขาเรียกหาลินนี่ แต่เขายังจูบที่แก้มของเธออีกด้วย

เมื่อคิดได้ถึงเรื่องนี้ เจเรมี่ลุกขึ้นนั่งอย่ารำคาญ เขาควานหาโทรศัพท์ของเขาและโทรหามาเดลีน ทันที

หลังจากที่ถือสายรอสักพัก โทนเสียงสดชื่นของมาเดลีนดังออกมาจากอีกฟากของโทรศัพท์ “คุณวิทแมน ตื่นแล้วหรอคะ เมื่อคืนคุณเมามากเลยนะ ฉันทำอาหารเช้าให้คุณและฉันกำลังจะไปถึงบ้านคุณเร็ว ๆ นี้”

เจเรมี่กลืนสิ่งที่เขาต้องการจะพูดในตอนแรกลงไปขณะที่ความรู้สึกแปลก ๆ ผุดขึ้นในอกของเขา

เขาไม่ได้ปฏิเสธเธอแม้แต่น้อย และรอยยิ้มบางเบาปรากฏบนใบหน้าของเขา “ฉันจะอาบน้ำและรอเธอ”

เขาวางสายโทรศัพท์และอาบน้ำก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่ ขณะที่เขาเดินลงไปชั้นล่างจังหวะที่เดินผ่านโซฟา เขาเห็นเปลือกตกอยู่

หอยนั้น…

เจเรมี่ตะลึง เขาหยิบเปลือกขึ้นมาเพื่อตรวจสอบ จากนั้น เขาจำอะไรบางอย่างได้และวิ่งไปที่ประตู

มาเดลีนเดินเข้าไปในบ้านทันเวลาที่เห็นเจเรมี่เดินออกมา

ดวงตาของพวกเขาสบกันภายใต้แสงยามเช้าที่พร่างพราว มาเดลีนสังเกตว่าสีหน้าของเจเรมี่ดูไม่สู้ดีนัก

“คุณวิทแมน” มาเดลีนร้องเรียกเขา

หลังจากที่เธอเอ่ยทักทายดังนั้น เสียงดังอู้อี้ได้ดังมาจากลานบ้าน

มาเดลีนและเจเรมี่หันไปทางต้นตอของเสียงนั้นและเห็นคนที่เปียกโชกอยู่ที่พื้น

นั่นมันเมเรดิธ