บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 263

เสียงทุ้มนุ่มอันเย้ายวนของเขาดังก้องทะลุหูเข้ามาก่อนจะถูกส่งที่หัวใจ

มาเดลีนคิดไม่ถึงมาก่อนเลยว่าเจเรมี่จะเอ่ยถามเธอตรง ๆ แบบนี้

มีความตกใจที่มองเห็นได้ปรากฎบนใบหน้าของเธอ แม้ว่าเธอจะรู้สึกผงะ แต่เธอก็ยังคงรักษาอาการให้สงบนิ่งอยู่ “เจเรมี่ คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดอะไรออกมา?”

“แน่นอน ผมรู้ว่ากำลังพูดถึงอะไร” เขาลดเสียงลงเพื่อให้ฟังดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้นอีก

“ฉันเองจะแต่งงานกับเฟลิเป้เร็ว ๆ นี้อยู่แล้ว ทำไมฉันถึงจะไปชอบคุณได้?” มาเดลีนพูดอย่างเย็นชา และผลักเขาออกไป

ทว่า สิ่งที่เจเรมี่ทำเพียงแค่จับมือวางอยู่บนไหล่ของเขาไว้

“นี่คุณไม่ชอบผมจริง ๆ งั้นเหรอ? แล้วทำไมเมื่อคืนคุณมาหาผมที่โรงพยาบาลและบอกผมว่าคุณเป็นห่วงผมกัน?” เขาถามว่า “คุณเป็นห่วงผม ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่มีอะไรคิดเป็นอื่นอีกแล้วและผมไม่คิดว่าเองคุณจะชอบลุงของผมมากขนาดนั้นหรอกนะ” เขาพูดพร้อมกับใช้ดวงตาสีเข้มจ้องที่หน้าของมาเดลีน เขารู้สึกได้ว่าหัวใจของเขากำลังเต้นรัว

แม้จะรู้ว่าทั้งสองเป็นคนละคนกัน แต่เขายังไม่สามารถมองข้ามใบหน้าของเธอที่ดูเหมือนมาเดลีขนาดนั้นได้ แม้ว่าเขาจะระลึกถึงสิ่งที่ทำไปนี้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถบรรเทาบาดแผลในใจที่มีของตัวเองได้อยู่ดี

มาเดลีนก็คือมาเดลีน และในใจของเขา เธอไม่เหมือนคนอื่น ๆ เธอแตกต่างและในขณะเดียวกันเธอเป็นรักแท้ของเขาที่เขาไม่มีวันได้กลับคืนมาอีกแล้ว

หลังจากเงียบไประยะหนึ่ง มาเดลีนหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้น เธอเงยหน้าขึ้นสบดวงตาที่สวยงามของเจเรมี่

“คุณวิทแมน คุณเองเป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ แต่ว่านะ ฉันจะไม่มีทางชอบผู้ชายที่สามารถทำเรื่องโหดร้ายกับอดีตภรรยาของเขาได้หรอกนะ”

ในขณะที่มองเขา ดวงไฟแห่งความแค้นกำลังลุกไหม้อยู่หลังดวงตาเธอ

“แม้ว่าฉันจะดูเหมือนเธอ แต่ฉันก็จะไม่เลือกตัวเลือกคำตอบเดียวที่ซ้ำกับเธอหรอกนะ”

เธอจะไม่

เธอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองให้ตกหลุมพรางของผู้ชายคนนี้อีกเด็ดขาด

เหตุผลที่เธอกลับมามีชีวิตอีกครั้งมันก็เพื่อมาทำลายเขา! เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำลายตัวเองอีกแล้ว!

ภายหลังความเงียบนั้น เจเรมี่หัวเราะออกมาเบา ๆ และถามว่า “แล้วคุณรู้ไหมว่าเธอเลือกอะไรในตอนนั้น?” เขาพูดขณะปล่อยมือเธอ จากนั้นเขาได้หันหลังให้เธอและลดความดังของเสียงลง เธอไม่พบอารมณ์ใด ๆ ในน้ำเสียงเขา “นอกจากเธอแล้ว คงไม่มีใครสามารถทำสิ่งเดียวกันกับที่เธอทำได้”

‘คงไม่มีใครรักผมเท่าเธออีกเเล้ว จากนี้ไป จะไม่มีใครสามารถทำให้ผมนอนไม่หลับได้ทุกคืนเหมือนที่เธอทำได้อีกแล้ว’

กระนั้ นมาเดลีนไม่เข้าใจสิ่งที่เจเรมี่พยายามจะสื่อออกมา เธอไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม เธอเพิ่งรู้สึกได้ว่าตอนนี้เขาดูโดดเดียวเเละอ้างว้างแค่ไหน

เธอมองเขาด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะยกมุมของริมฝีปากขึ้น

ดูเหมือนว่าด้วยเป็นการเล่นด้วยที่ยากมากที่ทำให้เจเรมี่รู้สึกว่าเธอ ‘ชอบ’ เขา

ดีมาก

นี่แหละที่เธอต้องการ

มาเดลีนยิ้มอย่างมีเลศนัยโดยไม่มีใครเห็น เธอแยกริมฝีปากออกช้า ๆ “เจ—”

“แมดดี้!”

ก่อนที่มาเดลีนจะพูดอะไร เสียงเอวาเรียกชื่อเธอได้ดีงขึ้น

เธอหันกลับมาทันทีและเห็นเอวาวิ่งเข้ามาพร้อมกับแดเนียล

ทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่กัน?

“สองคนนี้น่ารำคาญซะจริง” มาเดลีนจงใจบ่นพวกเขา

เอวาวิ่งไปหามาเดลีนและเริ่มหายใจอย่างหืดหอบ “แมดดี้ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ แต่เธอต้องความจำเสื่อมแน่ ๆ ถ้าไม่อย่างนั้น ทำไมเธอถึงยังอยากอยู่กับขยะโสโครกนี้อยู่อีก?”

เธอชี้ไปที่เจเรมี่และพูดประโยคนั้นพร้อมกับกัดฟันกรอด ๆ

“ถ้าเธอสูญเสียความทรงจำและลืมทุกอย่างไปล่ะก็ ฉันบอกได้เลยว่านะว่าขยะชิ้นนี้น่ารังเกียจและโหดร้ายแค่ไหนกัน!”

“เพื่อที่จะทำให้เมเรดิธมีความสุขแล้วนั้น เขาทำให้เธออับอายและเสื่อมเสียชื่อเสียงซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่อหน้าทุกคน เขาทำร้ายเธอจนตัวช้ำไปหมด! นี่เขายังสงสัยในความบริสุทธิ์ของเธอและปฏิเสธว่าเธอคลอดลูกเขาออกมา เขาเอาแต่พูดว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกไม่มีพ่อและเขาฆ่าเด็กคนนั้นด้วยมือของเขาเอง!

“แมดดี้ เธอไม่สามารถตัดสินใจผิดซ้ำซาก! ได้โปรดเถอะนะ ฉันขอร้อง อย่าอยู่กับเขา มากับฉันเถอะ!”

ตาของเอวาเปลี่ยนเป็นสีแดงหลังจากที่เธอพูดจบ

กระนั้น ทุกคำพูดของเธอเป็นเหมือนมีดที่กรีดผ่านหัวใจมาเดลีนในทุกตัวอักษร—มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน