บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 264

‘เอวาฉันไม่ลืมมันหรอกนะ

‘นั่นคือเหตุผลที่ฉันกลับมานี่อีกครั้งเพื่อแก้แค้น นี่มันก็เพื่อตัวฉันเอง แต่ส่วนใหญ่มันคงเป็นเพราะสำหรับเด็กคนนั้นด้วย’

เมื่อเอวาผิดสังเกตที่มาเดลีนไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยแม้เวลาผ่านไปนานสักพัก เธอวิ่งเข้าไปคว้ามือของเธอด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน “แมดดี้ ได้โปรด มากับเรา แดนคือคนที่รักและห่วงใยเธออย่างแท้จริง หยุดโดนขยะชิ้นนั้นหลอกสักที!”

“หุบปากได้แล้ว” มาเดลีนเอ่ยขัดจังหวะเธออย่างกระชั้นชิด “ฉันเคยบอกคุณหลายครั้งแล้วว่าฉันไม่ใช่ มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด อีกอย่างนะ ทำไมฉันถึงอยู่กับคุณวิทแมนไม่ได้? การกระทำที่ผ่านมาของเขามันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย? ฉันรู้แค่ว่าฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับเขา และฉันก็สนุกที่ได้อยู่กับเขาด้วย ได้โปรด หยุดคุกคามฉันสักที!”

มาเดลีนเอ่ยจนจบพร้อมกับน้ำเสียงเย็นชา จากนั้น เธอได้ผลักมือของเอวาออกจากตัวเธอ

เธอหันกลับมาและจับแขนของเจเรมี่และแสร้งทำเป็นดูสนิทสนมกับเขา “เจเรมี่ ไปคุยกันที่อื่นเถอะ คนพวกนี้น่ารำคาญซะจริง”

“ได้” เจเรมี่ตอบกลับคำเดียวอย่างไร้อารมณ์ เขาไม่ได้รู้สึกรำคาญเมื่อมือของมาเดลีนอยู่บนแขนของเขา

ก่อนที่เขาจะหันกลับมา เขาจ้องที่เอวาอย่างเคร่งขรึม ทุกคำพูดของเธอยังคงดังก้องอยู่ในหูของเขา

ฟู่

มันคงเป็นความเจ็บปวดที่ให้ความรู้สึกเหมือนมดล้านตัวกำลังกัดกินหัวใจเขา มันทำให้เสียงหายใจของเขาถูกกลบ

เอวาได้โผล่งประกาศให้มาเดลีนเห็นแจ้งแล้วว่าเขาเป็นคนเลือดเย็นและโหดร้ายแค่ไหนในขณะที่เธอเล่าถึงสิ่งน่ากลัวทั้งหมดที่เขาทำกับเธอในตอนนั้น

มาเดลีนนั่งอยู่บนที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ และจากหางตาเธอเห็นว่าเจเรมี่มีสีหน้าแปลก ๆ บนใบหน้าของเขาในขณะนี้

เธอคิดว่าเขาอาจได้รับผลกระทบจากสิ่งที่เอวาเพิ่งพูดไป

เธอยิ้มเยาะอย่างแอบซ่อน ‘เป็นยังไงล่ะ เจเรมี่? คุณรู้สึกสำนึกผิดไหม? หรือในที่สุดคุณรู้สึกถึงสามัญสำนึกพวกนั้นหรือยัง?’

‘ว่าแต่ นี่คุณเคยรู้สึกถึงสิ่งถูกผิดเมื่อไหร่กันตอนที่อยู่กับฉันหรอ?’

‘ถ้าตอนนั้นคุณสงสารฉันสักนิด ฉันคงไม่ตายแบบน่าสยดสยองขนาดนี้หรอก!’

บรรยากาศยามเย็นค่อย ๆ เลือนหายในตอนค่ำในของฤดูใบไม้ร่วง

มาเดลีนเดินไปตามแผ่นหินที่เป็นทางเดินไปที่หลุมฝังศพอย่างช้า ๆ

ในมือของเธอมีช่อดอกเบญจมาศสีขาวอยู่และเธอวางมันไว้หน้าหลุมฝังศพ จากนั้น เธอได้โค้งคำนับหนึ่งที

“คุณปู่” เธอร้องออกมาเบา ๆ ขณะมองไปที่ชื่อบนหลุมฝังศพ

“เอวลินมาหาแล้วค่ะ”

เธอยิ้ม แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

“หนูรู้ว่าปู่คงไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่หนูทำในตอนนี้ แต่หนูเองก็ไม่สามารถทนกับสิ่งที่เขาทำกับและลูกตอนนั้นได้เหมือนกัน”

“ตอนนี้เขากำลังจะติดกับแล้ว หนูจะทำให้เขาตกหลุมรักหนูให้ได้ และจากนั้นหนูจะปล่อยให้เขาได้ลิ้มรสความรู้สึกที่ถูกคนที่เขารักหลอกทำให้เขาอับอาย”

“หนูจะทำให้คนที่ทำร้ายคุณปู่มาใช้หนี้คืนและจ่ายให้ในราคาที่แสนทรมาน”

มาเดลีนหรี่ตาลงมีประกายแวววาวในสายตาพวกนั้น

เธอจุดเทียนขณะนั่งลงในสุสานที่ว่างเปล่าไร้ผู้คนแห่งนั้น

ท้องฟ้าในฤดูใบไม้ร่วงค่อย ๆ มืดลง กระนั้น ในตอนนี้ เธอแค่อยากอยู่กับปู่ที่เคยรักเธอมากเท่านั้น

เจเรมี่ไม่ได้มีการคิดล่วงหน้าว่าจะมาที่สุสานในวันนี้ แต่คำพูดของเอวายังคงอยู่ในหัวของเขาเป็นเวลานาน

เขารู้ว่าความสำนึกผิดและคำขอโทษคงไม่เพียงพอ เขาจึงตัดสินใจมาที่นี่เพื่อหาความสบายใจบางอย่างที่มีแต่ที่นี่ที่ให้ได้

เขายังคงถือช่อดอกไม้ที่มีความหมายด้วยดอกกุหลาบ 88 ดอก มาที่นี่เช่นทุกครั้ง และหลังจากที่เขาวางมันลง เขาได้ลูบไล้ชื่อบนหลุมฝังศพประจำอย่างทุกที เขาจินตนาการได้ว่าเขาสามารถใกล้ชิดกับเธอได้มากขึ้นเมื่อทำแบบนี้

กระนั้นแล้ว มันเป็นเพียงความเย็นใต้ปลายนิ้วของเขาเท่านั้น เขากำลังสัมผัสกับหลุมฝังศพที่เป็นน้ำแข็งไม่ใช่เนื้อหนังจริง ๆ

เจเรมี่หมุนตัวออกจากตรงนั้นและเขาต้องการหาที่นั่งที่นี่เพื่อที่จะได้อยู่กับคนที่กำลังนอนอยู่ในนั้น แต่แล้ว เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาเห็นร่างสีขาวเดินผ่านแปลงหนึ่งในสุสานไป ร่างนั้นเล็กกระทัดรัดทั้งยังดูสว่างไสว ดูเหมือนเธอ

มีหมอกบาง ๆ ในช่วงพลบค่ำ ดังนั้นเจเรมี่จึงมองไม่เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นได้ชัดเจนนัก ไม่ว่ายังไง หัวใจของเขากลับเริ่มเร่งความเร็วขึ้น

“แมดดี้…”

เขาโพล่งชื่อของเธอและหมุนตัวไปทางนั้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขารีบวิ่งไปในทิศทางของหลุมศพของเลน