บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 265

เจเรมี่เร่งฝีเท้าของตัวเองไปยังสถานที่ที่เขาเพิ่งเห็นร่างสีขาวนั้นผ่านไป หัวใจของเขาเต้นเร็วมากจนรู้สึกเหมือนกำลังจะกระโดดออกจากอก

‘แมดดี้!

‘นั่นคุณใช่ไหม แมดดี้หรือเปล่า?’

เขากรีดร้องชื่อมาเดลีนในใจซ้ำ ๆ เพราะแน่ใจว่าเขาไม่ได้หลอนไปแต่อย่างใด

แต่เเมื่อเขาไปถึงหลุมศพ กลับไม่มีใครอยู่ที่นั่น

สิ่งที่เขาเห็นเมื่อครู่อาจเป็นเพียงความฝันเท่านั้น

หัวใจของเขาเย็นเฉียบ

เขามีอาการประสาทหลอนจากการคิดถึงเธอมากเกินไปหรือไงกันนะ?

เจเรมี่นึกถึงเธอในขณะที่รู้สึกท้อแท้ ตอนที่เขากำลังจะเดินจากไป เขาเห็นควันไฟที่มาจากหลุมศพใกล้ ๆ

เขาหรี่ตาและเดินมุ่งเข้าไป

เขาเดินไปหยุดที่หน้าหลุมศพของเลน เลนซึ่งเขาเป็นปู่ของมาเดลีน เขามองเห็นช่อดอกเบญจมาศสีขาวด้านหน้าหลุมฝังศพและเทียนที่เพิ่งถูกจุดไป

อันที่จริง เขาไม่เคยมีอาการหลอนมาก่อน มีคนมาที่นี่เพื่อแสดงความเคารพกับเลนด้วยงั้นหรอ!

ใครจะมาแสดงความเคารพศพเลนกันนอกจากมาเดลีนแล้ว?

ใจของเจเรมี่เริ่มเต้นแรงอีกครั้ง เขารีบหันหลังและวิ่งไปที่ทางเข้าสุสานโดยไม่ลังเล

ภายใต้แสงของดวงอาทิตย์ตก เขาสามารถมองเห็นรถยนต์สีดำคันหนึ่งขับออกมาที่ถนนใหญ่จากประตูทางออก

เจเรมี่รีบขับรถของเขาตามไปอย่างรวดเร็ว เขาไล่ตามรถคันดังกล่าวไป เขายังเร่งความเร็วเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

ตอนนี้ในหัวเขามีความคิดมากมาย จังหวะเต้นของหัวใจของเขาบ่งบอกได้ชัดเจนถึงอารมณ์และความรู้สึกของเขาในตอนนี้ เขาคาดว่าจะไล่บี้รถคันข้างหน้า เขายังหวังที่จะเห็นว่าเธอเป็นคนในรถนั้น เขาหวังว่าแม้ว่าเธอจะถูกประกาศโดยทั่วกันว่าเสียชีวิตเมื่อสามปีก่อนแล้ว แต่เธอจะต้องเป็นคนขับรถคันนั้น

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เจเรมี่ไล่แซงรถคันดังกล่าว สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงชายคนหนึ่งที่ขับรถมา ไม่มีใครอยู่ข้างใน

เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาจมดิ่งลงเหวที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ความหวังของเขากลายเป็นภาพลวงตาที่น่าสมเพช

‘เธอตายไปแล้ว

‘เจเรมี่ วิทเเมน เธอถูกนายทรมานจนตาย

‘หยุดจินตนาการถึงสิ่งต่าง ๆ ได้เเล้วนะ’

แต่นอกจากเธอแล้วใครในโลกนี้กันจะไปแสดงความเคารพศพปู่ของมาเดลีน?

นอกจากนั้น คนนั้นยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย

…

ในขณะที่มาเดลีนมาถึงอพาร์ตเมนต์หลังจากกลับมาจากสุสาน เฟลิเปกลับมาพร้อมกับลิเลียนอย่างทันท่วงที

ลิเลียนอ้าแขนออกและวิ่งเข้าหาเธอ หลังจากที่เธอวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของมาเดลีน สาวน้อยจูบเธอนับครั้งไม่ถ้วน

มาเดลีนมองลูกสาวตัวน้อยที่มีค่าของเธอด้วยความรักมากมายในตาของเธอ บาดแผลในใจที่มีค่อย ๆ หายเป็นปกติ

จากนั้น บางอย่างทำให้เธอหวนกลับมาคิดถึงแจ็คสัน เด็กคนนั้นป่วยทางจิตแน่ ๆ เธอไม่คิดว่าเมเรดิธจะทำอะไรให้ดีขึ้น แต่เจเรมี่จะพาเขาไปหาหมอหรือยังนะ?

“คุณกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่?” เสียงของเฟลิเป้ดังอยู่ในหูของเธอ

มาเดลีนกลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้งและเธอมองเขา “เฟลิเป้ เจเรมี่ถามฉันว่า วันนี้ฉันชอบเขาไหม?”

เฟลิเป้หยุดถอดเสื้อคลุมของเขาอย่งกะทันหัน มีแววตาประหลาดสีดำในดวงตาคู่นั้นซึ่งถูกบดบังด้วยดวงอาทิตย์ที่ตกไป

“ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มชอบคุณขึ้นมาแล้วงั้นสิ”

มาเดลีนหัวเราะเบา ๆ อย่างประชดประชันเมื่อได้ยินดังนั้น “เรามีใบหน้าที่เหมือนกันอย่างกับแกะ เมื่อตอนที่ฉันรักเขามาก เขาก็ไม่สนใจอะไรฉันเลย แต่ตอนนี้…”

เธอหัวเราะเบา ๆ เธอไม่สามารถบรรยายความรู้สึกที่หลากหลายในอกของเธอได้

กระนั้น เธอพอใจในปฏิกิริยาของเจเรมี่ที่มีให้กับเธอในตอนนี้

บรรยากาศเงียบลงไม่นานจากนั้น มาเดลีนได้ยินเฟลิเป้พูดออกมาเบา ๆ ว่า “ถ้าให้ผมเดาว่านี่เป็นธรรมชาติของมนุษย์ ยิ่งคุณได้อะไรมาง่ายเท่าไหร่ คุณก็จะยิ่งเบื่อมากเท่านั้น“

อาจจะ

สิ่งของจะดูราคาถูกหากสามารถหาซื้อได้ง่าย

อีกทั้ง ไม่มีใครชื่นชมของราคาถูกกันหรอก

“ตอนนั้น มันเป็นเพราะฉันไร้ค่ามากจนต้องตายไป นั่นคือเหตุผลที่ทำให้คุณมีความสุขมาก”

“วีล่า” เฟลิเป้ร้องเรียกเธอเบา ๆ

เขาไม่ชอบเรียกเธอด้วยชื่อเก่านั่น ชื่อนั้นเต็มไปด้วยความมืดมิดและความเจ็บปวดในขณะที่ชื่อใหม่ของเธอบ่งบอกถึงการเริ่มต้นใหม่