บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 274

สติของเขากลับมาและเฟลิเป้เองกำลังเดินเข้ามาหาเขา

มาเดลีนที่ดินผ่านเขาไป และกลิ่นจาง ๆ ของเธอยังคงอบอวลภายในจมูกเขา กลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวสำหรับเธอเท่านั้น

“เจเรมี่” เมื่อเฟลิเป้เห็นเจเรมี่ เขาเอ่ยทักทายอย่างเป็นธรรมชาติ

การเดินทรงตัวมีความพิถีพิถันดูมั่นคงอยู่เสมอ เขาเหมือนสุภาพบุรุษในทุกท่วงท่า

เจเรมี่มองไปที่พวกเขาทั้งสองคนที่กำลังจับมือกัน เขาเพียงแค่มองภาพนั้นอย่างเย็นชา

มาเดลีนมองเจเรมี่และหันไปยิ้มให้เฟลิเป้ “เฟลิเป้ เราไปกันเถอะ”

“ตกลง” เฟลิเป้ยิ้มเบา ๆ เขาจับมือมาเดลีนขณะที่เขาพาเธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น

แม่ของเจเรมี่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เมื่อเธอเห็นมาเดลีนและเฟลิเป้เดินจับมือกันเข้ามา เธอกลอกตาแบบดูถูกก่อนจะวางสายโทรศัพท์

“โอ้ เฟลิเป้ นายมาที่นี่” แม่ของเจเรมี่พูดด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ จากนั้น เธอมองมาเดลีนด้วยหางตา และพูดว่า “นี่นายจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้จริง ๆ เหรอ?”

เฟลิเป้ยิ้ม เขาสุภาพมาก “ในฐานะฉันเป็นพี่ชายคนโต ฉันหวังว่าเธอจะให้ความเคารพบ้าง ผู้หญิงที่เธอกำลังพูดถึงคือคู่หมั้นของพี่นะ”

“ฮึ่ม” แม่ของเจเรมี่เหยียดหยัน เธอเห็นเจเรมี่เดินเข้ามา เธอรีบเดินเข้าไปหาเขา “เจเรมี่ ได้ยินไหม? เห็นไหม? ลุงของแกกำลังจะแต่งงานกับคนที่ดูเหมือนภรรยาเก่าแก! น่าทึ่งไหมล่ะ!”

เธอจงใจพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นเพื่อให้อาวุโสวิทแมนได้ยินสิ่งที่พวกเขากำลังพูดในจังหวะที่เขากำลังเดินลงไปชั้นล่างอย่างช้า ๆ

“เฟลิเป้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่นายมักจะมีอะไรเกี่ยวกับมาเดลีนทุกครั้งที่กลับมา ตอนนั้นนายชอบเธอ ใช่ไหมล่ะ? เพราะงั้นตอนที่เธอเสียชีวิตไป นายไปเสาะหาผู้หญิงที่ดูเหมือนเธอทุกอย่างมาแทน นายมันน่าเหลือเชื่อจริง ๆ”

คำพูดของแม่เจเรมี่ทำให้เจเรมี่จำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น

ย้อนกลับไปตอนนั้น มาเดลีนเองสนิทกับเฟลิเป้มาก พวกเขาอยู่ใกล้มากจนเขารู้สึกว่าการที่ทั้งคู่อยู่ด้วกันเป็นภาพที่น่าเจ็บใจ ทั้งยังทำให้เขารู้สึกอึดอัดอีกด้วย

เมื่อนึกถึงมันในตอนนี้ เขาหึงเธอนั่นเอง เขารู้สึกสะเทือนใจตอนมาเดลีนเข้าใกล้ชายอื่นที่ไม่ใช่เขามากเกินไป เขารู้สึกกระสับกระส่าย

“อาวุโส ดูสิ นี่มันอะไรกัน? เฟลิเป้พาผู้หญิงคนนี้กลับบ้านมาและบอกว่าเขาจะแต่งงานกับเธอในอีกเจ็ดวันข้างหน้า แต่ดูที่เธอสิ เธอดูเหมือนกับนังมาเดลีนนั่นจะตาย ถ้าเราปล่อยให้เขาแต่งงานกับเธอ มันจะทำให้ฉัน—”

“หุบปาก!” อาวุโสวิทแมนเอ่ยขัดด้วยความโกรธ

แม่ของเจเรมี่ปิดปากและกลอกตาไปมาด้วยความหงุดหงิด

“ฉันจะไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้!”

“ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อขออนุญาตจากเธอ ที่ฉันมาก็เพื่อต้องการแจ้งเพราะเธอเป็นญาติของฉันก็เท่านั้น” เฟลิเป้ตอบกลับแม่ของเจเรมี่ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ความโกรธเล็กน้อยปรากฎบนใบหน้าที่อ่อนโยนที่สง่างามของเขา

มาเดลีนยิ้ม “เฟลิเป้ อย่าโกรธไปเลย ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าใครจะคิดยังไง การที่ได้แต่งงานกับคุณเป็นสิ่งที่โชคดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับฉันเลยก็ว่าได้”

“ไม่เลย ผมต่างหากที่เป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกที่ได้แต่งงานกับคุณ” นิ้วยาวของเฟลิเป้เกี่ยวกับนิ้วเรียวของมาเดลีน ขณะที่เขาจ้องมองไปที่เธอ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรักและความอ่อนโยนมากจนทำให้มาเดลีนรู้สึกพ่ายแพ้

“ทั้งสองจะแต่งงานกันจริง ๆ ใช่ไหม?” อาวุโสวิทแมนถามย้ำอีกครังทันที “เธอแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะไม่เสียใจในสิ่งที่จะเกิดต่อจากนี้?”

มาเดลีนหันหน้าไปทางอาวุโสอย่างรวดเร็ว เธอแค่ต้องการหลีกเลี่ยงการจ้องด้วยความรักของเฟลิเป้เท่านั้น เธอสบตาอาวุโสวิทแมน “แน่ใจแล้วค่ะ” เธอพูดออกมาอย่างมั่นใจ

อาวุโสวิทแมนขมวดคิ้ว ดวงตาของเขาจ้องไปที่ใบหน้าของมาเดลีนและมีความกังวลใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา “เอาล่ะ ถ้างั้นฉันก็จะเห็นด้วยกับมันล่ะกัน”

“แต่ผมไม่” หลังจากที่อาวุโสพูดไปแบบนั้น เสียงตะโกนจากฝ่ายตรงข้ามได้ดังขึ้น