บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 300

ทันทีที่มาเดลีนเข้ามาข้างในรถแล้ว เขาเหยียบคันเร่งมุ่งไปที่เอพริลฮิลล์

ดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะลับขอบฟ้าในขณะที่สายลมพัดความเย็นของทะเลเข้ากระทบหน้า มันเป็นรสชาติของอดีต แต่เมื่อใครบางคนเปลี่ยนไปความรู้สึกในสถานที่แห่งนี้จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

มาเดลีนเกลียดเอพริลฮิลล์ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เจเรมี่พาเมเรดิธมา

เธอยังจำฝังใจเกี่ยวกับเรื่องที่เมเรดิธอธิบายถึงการเจอกันครั้งแรกของเจเรมี่ยังไง มันช่างคล้ายกับของเธอกับเจเรมี่เกือบจะทั้งหมด

มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญหรือเป็นเพราะโชคชะตาที่ชอบล้อเล่นกับเธอ?

ขณะที่ใช้ความคิดอย่างเงียบ ๆ เธอได้หันหน้าไปในทางที่เจเรมี่เปิดขวดไวน์

“อะไรทำให้คุณว้าวุ่นใจ? ทำไมคุณถึงคิดจะขับรถมาไกลขนาดนี้ บางทีนี่อาจเป็นสถานที่ที่คุณยังจำฝังใจเกี่ยวกับคนที่คุณรักได้?”

มาเดลีนเดินเข้าไปหาเขาแล้วใช้คำพูดที่ทำให้สับสน

“เป็นไปได้ไหมว่านี่คือความทรงจำร่วมกันของคุณและเมเรดิธ?”

ขวดเปิดขึ้นพร้อมกับเสียงป๊อป ขณะที่เสียงของมาเดลีนเบาลง

เจเรมี่เงยหน้าขึ้นสบตาเข้ากับลูกตากลมโตของมาเดลีน มุมปากของเขาขบเม้มอย่างเย้ายวน แต่งแต้มด้วยเสน่ห์บวกกับเสน่ห์ภายใต้แสงสีส้มของท้องฟ้ายามพระอาทิตย์ตก

“คุณจะทำเมินเฉยและมีความสุขได้ไหมเมื่อมีใครบางคนโยนของที่คุณรักออกไป?”

“สิ่งที่คุณรัก? “มาเดลีนมองไปที่เจเรมี่ด้วยความอยากรู้ “เช่นอะไร?”

เธอกดดันเขาเล็กน้อย เจเรมี่เพียงแค่ขยับมุมริมฝีปากของเขาอย่างลึกลับในการตอบคําถาม

เขาเดินไปเอาแก้วไวน์สองใบที่อยู่ในรถ เขาหยิบมาใบหนึ่งเทให้ตัวเองและอีกใบหนึ่งเทให้เธอ “ดื่มกับผมหน่อยสิ”

เสียงทุ่มมีเสน่ห์ของเขาฟังดูเจ้ากี้เจ้าการ แต่มีลุ่มหลงทุก ๆ ทีที่ไม่อาจพรรณนาได้ในดวงตาของเขา

มาเดลีนหยิบแก้วขึ้นมาแล้วกระดกอย่างง่ายดาย

เกือบทุกอย่างที่เธอไม่เคยเรียนรู้ ตอนนี้เธอเรียนรู้มันหมดแล้ว

การดื่มพวกนั้นไม่ใช่ปัญหา

มีความชื่นชมในดวงตาของเจเรมี่ขณะที่เขาจ้องมองมาเดลีน

พระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินฉายแสงขึ้นข้างหลังมาเดลีน ภาพที่เห็นนั้นงดงามมากทำให้ผิวของเธอเป็นสีแดงอ่อน ๆ มันทำให้ความงามของผู้หญิงคนนี้เพิ่มขึ้น

“ไวท์ 82 ลาไฟต์ นี่ทำเอาคุณวิทแมนควบคุมตัวเองไม่อยู่เลยนะ” มาเดลีนหมุนแก้วอย่างหรูหราน้ำสีแดงเล่นกับแสงอ่อนของดวงอาทิตย์ที่เหลืออยู่ “ตอนนี้คุณยอมบอกฉันได้ยัง? อะไรที่ทำให้คุณโกรธได้ขนาดนี้?” เธอถามออกมาด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วไปกับความคิดของเธอ

“ฉันไปที่สถานีเพื่อให้ปากคำเมื่อวานนี้ พวกเขาบอกฉันว่ามีการสอบสวนการลักพาตัวและเมเรดิธเป็นผู้ร้ายตัวจริงที่อยู่เบื้องหลัง ฉันเดาว่าคุณคงรู้เรื่องนี้อยู่แล้วและนั่นมันทำให้คุณเศร้าเสียใจอย่างตอนนี้ใช่ไหม?”

เยาฟังคำพูดมาเดลีน เจเรมี่ยกแก้วไวน์ขึ้นมากระดกอย่างเงียบ ๆ

ลมทะเลรอบสุดท้าย พัดเอาแสงสีสุดท้ายของพระอาทิตที่กำลังจะตกไป ท้องฟ้ามืดลงเหมือนบอกลางร้าย

ไฟถนนกระพริบอยู่ และสายตาที่มองลึกของเจเรมี่เจาะเข้าไปในดวงตาของมาเดลีน

“คุณวางแผนที่จะดำเนินคดีไหม?”ทันใดนั้นเขาก็ถาม

มาเดลีนขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่ายังไง?”

“ผมต้องการโน้มน้าวให้คุณอย่าดำเนินคดีในเรื่องนี้”

มาเดลีนรู้สึกว่าตัวเองประหลาดใจกับความไร้สาระของคำตอบของเขา

‘แม้กระทั่งตอนนี้ เจเรมี่ ทำไมนายถึงยังปกป้องผู้หญิงชั่วร้ายคนนั้นอยู่?

มาเดลีนขบริมฝีปากของเธอแน่นด้วยรอยยิ้มที่แสดงออกมาไร้กังวล “ถ้าเมเรดิธยังคงมีความหมายอย่างมากสำหรับคุณขนาดนั้นนะ คุณวิทแมน แต่ถ้าคุณขอ งั้นช่วยบอกเหตุผลกับฉันหน่อย ว่าอะไรทำให้คุณยืนกรานที่จะปกป้องผู้หญิงที่ทำผิดศีลธรรมคนนี้อยู่?”