บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 301

มาเดลีนแสยะยิ้มอย่างประชดประชัน ภายใต้ดวงตาที่แสดงออกมา

‘พูดแบบนี้ได้ยังไง เจเรมี่ วิทแมน?

‘ไม่ว่าจะเป็นตัวตนที่ฉันเคยเป็นเมื่อก่อนหรือแม้กระทั่งตัวตนของฉันตอนนี้ มีเหตุผลอะไรกันที่เรียกว่าฉันแกล้งเมเรดิธ?’

‘ทุกสิ่งที่เธอทำมันถูกต้องในสายตานายเสมองั้นเหรอ?’

นิ้วของมาเดลีนจับแก้วรอบ ๆ แน่นขึ้นในขณะที่เจเรมี่ยังคงใช้ความคิดอยู่สักพัก ไม่นานจากนั้น เขาส่งสายตาเหมือนต้องการที่จะอ่านเข้าไปในใจเธอ

“ผมเป็นหนี้เธอ” เขาตอบ

มาเดลีนขมวดคิ้วด้วยความสับสน “คุณเป็นหนี้อะไรเธอ?”

เจเรมี่จ้องเข้าไปในดวงตากลมใสของมาเดลีน ก่อนจะมองไปที่เส้นขอบฟ้าที่อยู่เบื้องหน้าพวกเขา

“ผมทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอไม่ได้ บางทีนี่อาจจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้ก็ได้”

มาเดลีนนึกเสียดสีเบา ๆ ในใจเมื่อได้ยินคำตอบของเขา

‘นายไม่สามารถทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเมเรดิธได้ งั้นทุกสิ่งทุกอย่างที่นายทำตอนนี้ก็เพื่อต้องการให้เธออภัยให้งั้นเหรอ?

‘แต่เจเรมี่ นายเคยทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับฉันด้วยงั้นเหรอ? มันตั้งแต่ตอนไหนกันที่นายพยายามทำทุกอย่างให้มันดีขึ้นหรือขออภัยคนที่นายไม่สามารถรักษาสัญญาใว้ได้?

‘นายไม่แม้แต่จะสนใจในคำมั่นสัญญาที่เคยให้ไว้กับฉันตั้งแต่ตอนที่เราเป็นเด็กและกระทั่งการเหยียบย่ำมันก็ตาม’

“ถ้างั้นฉันก็ต้องขอโทษด้วยนะ ฉันคงทำอย่างนั้นให้ไม่ได้” มาเดลีนยิ้มออกมาบาง ๆ ในขณะที่ดวงตาของเธอมองฝ่ายตรงข้ามอย่างมีความหมายข้างใน “ทุกคนต้องเผชิญหน้าและกล้าที่จะยอมรับกับสิ่งที่ตัวเองก่อ”

“คุณบอกเองไม่ใช่หรอว่าต้องการขอบคุณผมที่ช่วยคุณไว้เมื่อวันก่อน? คุณสามารถขอบคุณผมได้โดยไม่มีอะไรตอบแทน” เจเรมี่ตอบในขณะที่หัวใจเต้นแรง มาเดลีนมีสัญลักษณ์ดวงตาของเธอที่เบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อมีคำเยาะเย้ยติดอยู่ที่ปลายลิ้น ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่รูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดที่อยู่ตรงหน้า

‘โอ้ เอวลิน มอนต์โกเมอรี

‘นี่คือผู้ชายที่เธอตกหลุมรักมาตลอดหลายปีแล้วเหรอ? ผู้ชายที่ไม่รู้จักผิดรู้จักถูกคนนี้เนี่ยนะ?’

“ถ้างั้นก็ดีฉันจะทำตามความปรารถนาของคุณ” มาเดลีนวางแก้วลง น้ำเสียงของเธอหนักหน่วงด้วยความเยาะเย้ย “คุณต้องรัก เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด อย่างมากแน่ ๆ ถึงได้ยอมทำเพื่อเธอขนาดนี้เลิกอ้อมไปอ้อมมาสักทีเถอะรีบแต่งงานกันได้แล้ว คุณสองคนเป็น 'คู่สร้างคู่สม' อย่างแน่นอน!”

เธอแน่ใจจากน้ำเสียงของเธอเมื่อเธอพูดว่า ‘คู่สร้างคู่สม’ นั้นเต็มไปด้วยความประชดประชัน

มาเดลีนกลับมารู้สึกถึงความเย็นชาและหันหลังกลับทันที เจเรมี่รีบดึงข้อมือเธอให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา

“ผมจะไม่ให้การเสียสละครั้งนี้ของคุณไร้ค่า” เสียงทุ้มของเขาลอยอยู่ข้างหูของเธออย่างอบอุ่น “ทุกสิ่งที่คุณต้องการในอนาคต วีล่า ผมจะทำโดยไม่มีคำถามใด ๆ ”

“คุณเป็นได้ถึงขนาดนี้เพราะเมเรดิธจริง ๆ” รอยยิ้มเย้ยหยันถูกแสดงออกมา “จำคำที่คุณเพิ่งพูดให้ดี ในอนาคตคุณจะรู้ว่าการเสียใจในเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สายไป”

เสียใจที่สุด

คำนี้อีกแล้ว

เจเรมี่รู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังสั่นระรัวขณะที่มองไปยังรูปลักษณ์ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า สายตาของเขามองไปที่เธอเหมือนมีอะไรอยู่ในนั้น

เขาไม่มีทางยอมทำอะไรที่จะต้องเสียใจในอนาคตอีกแล้ว

กลางคืนผ่านไปอย่างรวดเร็วและไวน์ขวดนั้นถูกเจเรมี่ดื่มซะเป็นส่วนมาก

เมื่อมาเดลีนคิดดูแล้ว ที่เขาโทรหาเธอเพื่อให้มาอยู่เป็นเพื่อนเขาตอนนี้ก็เป็นเพราะว่าเขากำลังเสียใจกับเรื่องของเมเรดิธ

เมเรดิธมีอะไรที่ทำให้เจเรมี่จำเป็นต้องมีเธออยู่และปกป้องเธอในตอนนี้?

แน่นอนที่เขาบอกว่าจะทำให้การหมั้นเป็นโมฆะ แต่ทุกสิ่งที่เจเรมี่พูดและทำทั้งหมดยังเป็นการปกป้องเมเรดิธอยู่

มาเดลีนรู้ดีว่าเรื่องพวกนี้มันช่างน่าไร้สาระ

ถ้านี้เรียกว่าความรักที่แท้จริงแล้ว อย่างงั้นมันคงเป็นเรื่องประหลาด

มาเดลีนยกข้อมือขึ้นเพื่อดูนาฬิกา ก่อนจะพบว่ามันดึกมากแล้ว โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นจากในรถ แต่เมื่อเธอเปิดประตูเพื่อหยิบมันออกมา เจเรมี่ผลักเธอเข้าไปข้างในรถโดยไม่ทันตั้งตัว

มาเดลีนขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ น้ำเสียงเธอตำหนิเขา “เจเรมี่ คุณกำลังจะ…”

จู่ ๆ เธอหยุดพูดกะทันหันเมื่อสบเข้ากับดวงตาลึกล้ำของเจเรมี่เพียงไม่กี่นิ้วในขณะที่เธอหันกลับมา ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่มีความรุนแรงในขวดนั้น ทำให้เขาเมามาก

ระยะห่างระหว่างพวกเขาแทบจะไม่มีอยู่เลย และเธอต้องรับรู้ว่าตัวเองไม่สามารถหลบหนีได้ในขณะที่เขากดเธอไว้ระหว่างตัวเขากับรถ