บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 302

“คุณชอบฝนตกไหม?” น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาลอยเข้ามาในหัวเธอสร้างความอบอุ่นจากคำพูด “ผมรู้สึกได้ว่าคุณชอบ”

น้ำเสียงของเขามั่นใจและแน่วแน่ในขณะเดียวกันกับที่ดวงตาคล้ายลูกพีชจ้องเข้ามาในดวงตาเธอ

มาเดลีนรู้ดีว่าตัวเองสูญเสียการควบคุมไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเขาและระยะที่ใกล้ชิดกันขนาดนี้

“คุณเมาแล้ว” มาเดลีนตอบอย่างใจเย็น แม้ว่าการกระพริบตานั้นยังคงมีความสงสัยอยู่ภายใต้ดวงตาของเธอ

เขาเมาจริงหรือแค่แกล้งทำ?

“มันเป็นเรื่องดีที่ได้เมาแบบนี้ อย่างน้อยฉันก็ได้เจอเธออีก…” เขายิ้มออกมาบาง ๆ คำพูดที่พูดว่า ‘เธอ’ เงียบมากจนเธอเกือบจะไม่ได้ยินมัน

สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านพวกเขา ทำให้ผมหน้าม้าสไลด์ของเขาปลิวแหวกออก ดวงตาที่ดูอ่อนโยน ถูกเติมแต่งไปด้วยความรักและความหลงใหลภายใต้หมอกในยามค่ำคืนที่เขาอยู่ในสภาพที่มาเดลีนไม่เคยเห็นมาก่อน

เขาจ้องมองเธอ จากนั้นแนบชิดปิดช่องว่างที่มีสำหรับพวกเขาที่เหลือเพียงน้อยนิดนั่น กลิ่นของไวน์ที่มาจากลมหายใจของเขาฟุ้งไปทั่วใบหน้ามาเดลีน

“ฉันคิดถึงเธอมาก…” แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็กลับพูดคำพวกนี้ออกมา เมื่อจ้องไปที่เธอ

หัวใจของเธอสั่นไหวและพยายามผลักเขาออกไป ในขณะที่เขาเอามือใหญ่นั้นค่อย ๆ สัมผัสลูบไล้บนใบหน้าเธอ

เนื้อแนบเนื้อ และสายตาของเธอจ้องเข้าไปในดวงตาของเจเรมี่ด้วยความตกตะลึง มีแสงวูบวาบออกมาจากดวงตาทั้งสองคู่ส่งผลให้ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย

“ปล่อยฉันไป เจเรมี่”

“ไม่ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว…” เขาพูดพลางใช้ปลายนิ้วเรียวสัมผัสไปบริเวณคิ้วของเธอ ทุกสัมผัสจากปลายนิ้วแตะลงไปอย่างอ่อนโยนเหมือนกับเขากำลังสัมผัสสิ่งที่เขาเป็นที่รักมากที่สุด

มาเดลีนกำลังจะสูญเสียการควบคุมและอัตราการเต้นของหัวใจของเธอเริ่มผิดปกติ

ตัวเธอไม่รู้ว่าเขานั้นกำลังคิดอะไรอยู่ แต่สิ่งที่เธอมั่นใจอย่างมากนั่นคือดวงตาของเขามีความอบอุ่นอยู่ในนั้นมากจนเธออาจจะตกหลุมรักเขาอีกครั้งหากเธอยังคงไม่ละสายตาและจ้องมองเขาอยู่อย่างนั้น

เป็นอีกครั้งที่เธอจะต้องเอื้อมมือเพื่อที่จะผลักเขาออกไป แต่เจเรมี่โน้มตัวลงมากดริมฝีปากที่เย็นเฉียบของเขาเข้ากับเธอ พร้อมกับสูดลมหายใจที่ร้อนระอุของพวกเขาคล้ายกับกลืนกินเธอ

ดวงตาของมาเดลีนเบิกสุดขีด เธอไม่มีความคิดนั้นอยู่ในหัวว่าเขาจะจูบ

ดวงตาของเขาปิดลงขณะที่ขนตาหนาของเขากระพือ มันกลมกลืนไปในเงามืดภายใต้ไฟถนน

การจูบของเขาไม่ได้ดุดัน

เมื่อรู้ว่าเขากำลังจะจูบเธอลึกซึ้งมากขึ้น มาเดลีนหลบหน้าหนีไปอีกทางหนึ่งทันที

ริมฝีปากของเขาประทับที่ข้างแก้มของเธอแทน จากนั้นเขาได้ฝังศีรษะของเขาลงในซอกคอของเธอในขณะที่เขาพิงเธอไว้อย่างอ่อนแรง “ฉันคิดถึงเธอมาก…” เขาพึมพำ ดวงตาและหัวใจของเขาเต็มไปด้วย มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด ในม่านหมอกควันของความมึนเมา มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด มันสายเกินไปกับผู้หญิงคนที่เขาจะบอกว่าหลงรักเธอ...

มาเดลีนรู้สึกว่าเธออาจจะล้มลงไปได้ถ้าหากเบาะที่อยู่ข้างหลังไม่ช่วยค้ำหลังเธอไว้

น้ำหนักของคนคนหนึ่งจะเพิ่มมากขึ้นเมื่อเมา และเจเรมี่ก็เผลอหลับไป

ลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงกำลังพัดผ่านมา ทำให้ใบหน้าที่ร้อนฉ่าของเธอนั้นปรับเป็นอุณหภูมิปกติ

แสงแรกของรุ่งอรุณยามเช้า ปลุกให้เจเรมี่ตื่นจากความฝัน เมื่อเขาลืมตาขึ้น ความทรงจำเมื่อคืนก่อนค่อย ๆ ผุดขึ้นมาในความคิดของเขาอย่างช้า ๆ มาเดลีนที่ปรากฏตัวขึ้นในฝันให้ความรู้สึกเหมือนจริงมาก และความอบอุ่นของจูบที่เขามอบให้เธอนั้นก็แผดเผาที่ด้านหลังศีรษะของเขา

เขามองดูสภาพแวดล้อมที่อยู่ภายในรอบตัวและพบว่าตัวเองได้หลับไปในรถ สภาพเสื้อผ้าของเขายับไม่เรียบร้อย และอีกทั้งยังไม่พบวีล่าอยู่ที่นั่นแล้ว

ในขณะที่ลงจากรถ เขาได้เห็นร่างที่คุ้นเคยภายใต้สายลมยามเช้าในฤดูใบไม้ร่วง ในขณะที่เขาหันไปมองรอบ ๆ เท้าเปล่าบนผืนทราย พร้อมมองไปที่แก้มของผู้หญิงคนนั้นที่แดงระเรื่อด้วยความสง่างามและตรงหน้าเปรียบเสมือนหญิงสาวที่มาจากในความฝันที่เขาเฝ้ารอที่จะพบเธออยู่ทุกคืน

“มาเดลีน”

เขาพึมพำชื่อภายในใจและเดินไปหาเธอ

เมื่อรู้ว่าเจเรมี่เดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ เธอจึงหันหลังให้ทะเลแล้วกลับมายิ้มให้กับเขาก่อนจะพูดว่า “ตื่นแล้วเหรอ?”

เจเรมี่พยักหน้า ดวงตาของเขาฉายแววขอโทษเล็กน้อย “เมื่อคืนผม…ทำอะไรที่ไม่เหมาะสมกับคุณโดยไม่ได้ตั้งใจหรือเปล่า?”

มาเดลีนขมวดคิ้วอย่างเศร้าโศก “ฉันคิดว่าวลีที่ว่า ‘แอลกอฮอล์เป็นสารตั้งต้นของเซ็กส์’ นั้นไม่ผิดเลย”

การแสดงออกของเจเรมี่เปลี่ยนไปทันที “คุณหมายถึง…”

“คุณมีแผนจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง เจเรมี่?”