บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 308

ภาพวิดีโอจบลง

“วีล่า”

เจเรมี่กดดูวิดีโอสองครั้งขณะที่หัวใจเต้นรัว เขาสวมเสื้อคลุมอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะโทรหามาเดลีน

เขาโทรติดแต่ว่าไม่มีคนรับ

เขารีบขับรถไปยังสถานที่เกิดเหตุทันที เจเรมี่ได้รับสายก่อนที่จะมาถึงไม่นาน

เจเรมี่รู้สึกว่าหัวใจของเขาสงบลงอย่างมากเมื่อเห็นเธอโทรเข้ามาหา

เขาเชื่อมต่อบลูทูธ ก่อนที่จะรับสายอย่างกังวลใจ “วีล่า?”

“ฉันเอง”

เสียงไพเราะนุ่มนวลที่คุ้นเคยดังก้องออกมา ผ่อนคลายความตึงเครียดที่เกาะอยู่เหนือเส้นประสาทของเจเรมี่

เขาได้ทำการนัดพบกับมาเดลีนในอีกสิบนาทีต่อมา ก่อนที่เขาจะใช้สายตาของตัวเองตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีส่วนใดของร่างกายเธอได้รับอันตราย แล้วถามขึ้นมาว่า “คุณไม่เป็นไรจริง ๆ ใช่ไหม?”

มาเดลีนจ้องไปที่รอยขีดข่วนบนขาของเธออย่างใจเย็น “มันก็แค่เล็กน้อย แทนที่จะเป็นห่วงฉันนะ คุณวิทแมน ฉันอยากให้คุณกังวลเกี่ยวกับลูกชายของคุณแทน”

คิ้วของเจเรมี่ขมวดมุ่น “แจ็คสัน?”

“ใช่ ฉันต้องถามคุณจริงจังว่า แจ็คสันเป็นลูกของเมเรดิธจริง ๆ ใช่ไหม?” มาเดลีนเอ่ยถามด้วยความสับสนปนสงสัย

“ฉันตกใจมากเลยเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นทิ้งลูกตัวเองให้โดนรถชนแต่เธอกลับหนีไปในขณะที่ต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่อันตรายเช่นนั้น”

คิ้วคมของเจเรมี่ขมวดแน่น เมื่อจำวิดีโอที่เขาดูได้ มันทำให้เขารู้ว่าแจ็คสันคือเด็กชายที่มาเดลีน ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้อง

เขาจำไม่ได้ว่าเห็นเมเรดิธในวิดีโอ

“ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านนะ” เจเรมี่เดินเข้าไปช่วยมาเดลีน โดยเอื้อมมือไปโอบไหล่เธออย่างเป็นธรรมชาติ

“จะเป็นไรไหมถ้าฉันขอให้คุณพาฉันไปด้วย? เมเรดิธเพิ่งพาแจ็คสันไป ฉันอยากรู้ว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก”

เจเรมี่จ้องไปที่ใบหน้าด้านข้างของผู้หญิงที่มีเสน่ห์ตรงหน้าเขาก่อนที่เขาจะพยักหน้าตอบรับ “ ก็ได้ งั้นผมจะพาคุณไปที่บ้านผม”

เจเรมี่เหลือบมองกระจกตลอดระยะทางในการขับรถกลับบ้าน ทันใดนั้นเขาก็สนใจในสิ่งที่เธอกระทำ

ในทางเดียวกัน เธอมีความหมายที่แตกต่างกับคนอื่นสำหรับเขา

มาเดลีนกลับมายังคฤหาสน์นี้อีกครั้ง เมื่อเดินผ่านเข้าปนะตู เธออดไม่ได้ที่จะหวนคิดถึงสิ่งที่เมเรดิธสร้างสถานการณ์ขึ้นมาผลักเธอลงบันไดและวิธีที่เจเรมี่บังคับให้เธอคุกเข่ากลางสายฝนตลอดทั้งคืนหลังถูกตีอย่างรุนแรงในคุก

เขาเคยเย็นชากับเด็กที่เธอเคยตั้งท้องให้กับเขา โดยการปล่อยให้ผู้หญิงที่ชั่วร้ายคนนี้ทำอะไรก็ได้ตามใจชอบโดยไม่มีขอบเขตจำกัดและเขายังคอยปกป้องเธอเสมอ

ในตอนนั้นเขายืนมองเธออยู่ข้างสนามแล้วเขาเห็นว่าเธอต้องทนทุกข์ภายใต้ฝนที่ตกลงมาอย่างรุนแรงยังไง

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่?” เสียงทุ้มนุ่มลึกของเจเรมี่ดังขึ้นข้างหู

มาเดลีนสะท้อนความคิดตัวเองกลับเข้าไปก่อนจะยิ้มออกมา “ฉันก็แค่คิดว่าจะบอกบางอย่างเกี่ยวกับข่าวดีกับคุณดีไหม”

“ข่าวดี?” ดวงตาของเจเรมี่เหล่มองเล็กน้อยก่อนที่จะสบเข้ากับดวงตาที่สดใสของมาเดลีน

รถคันหนึ่งหยุดอยู่ข้างหน้าประตู เมเรดิธและเอโลอิสลงมาพร้อมกับแจ็คสันที่ดูเย็นชา

เมื่อเข้ามาถึงลานบ้าน เมเรดิธตะลึงเมื่อเห็นเจเรมี่และมาเดลีนยืนอยู่ด้วยกัน เธอรีบวิ่งเข้าไปคั่นกลางพวกเขาทันที

“เธอมาทำอะไรที่บ้านของฉัน วีล่า ควินน์?” เธอถาม ด้วยน้ำเสียงของเธอฟังดูรุนแรง

เจเรมี่หันไปมองเมเรดิธด้วยความไม่พอใจ “ระวังน้ำเสียงของคุณด้วย วีล่าเป็นแขกของผม”

“วีล่า?” เมเรดิธรับรู้ได้ถึงชนวนที่ถูกจุดขึ้นในตัวเธอ “ทำไมถึงพาผู้หญิงคนนี้เข้ามาในบ้านของเรากัน เจเรมี่? แล้วทำไมคุณยังเรียกเธอแค่ชื่อแบบเสน่หาอย่างนั้น?”

“นี่คุณกำลังสอบปากคำผมงั้นเหรอ?” เจเรมี่เม้มริมฝีปากถามออกมาอย่างเรียบ ๆ สายตาของเขาดุดัน “งั้นคุณควรตอบคำถามผมก่อนเลย? คุณกำลังทำอะไรอยู่ตอนที่แจ็คกำลังจะถูกรถชน? คุณเป็นแม่ของเขานะ”

“ฉัน…ฉันกำลังจะช่วยแจ็ค แต่ว่าฉันกลับล้มลงข้อเท้าพลิกไปก่อน!” เมเรดิธเปิดปากหาข้ออ้างให้ตัวเอง

“ข้อเท้าของเธอพลิกงั้นเหรอ?” มาเดลีนยิ้มออกมาเล็กน้อยให้กับความไม่สมเหตุสมผลของข้ออ้างที่ถูกยกขึ้นมาพูดขึ้นในสถานการณ์ตอนนี้ “อย่างน้อยก็ควรจะทำให้ข้ออ้างของเธอมีน้ำหนักมากกว่านี้หน่อยจะดีกว่านะ คุณครอว์ฟอร์ด”

“เธออีกแล้ว วีล่า ควินน์ เธอเป็นคนปล่อยข่าวลือเสียหายนั้นต่อหน้าเจเรมี่!” เมเรดิธพูดเหมือนถูกกระทำ “ฉันไม่มีทางข้อเท้าพลิกได้เลยถ้าเธอไม่มาผลักฉันกระเด็นออกไป! ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้รถชนแจ็คเด็ดขาด! คุณต้องเชื่อฉัน เจเรมี่! อย่าปล่อยให้ตัวเองหลงกลเพราะคำโกหกของผู้หญิงคนนี้อีกต่อไปเลยนะ!”