บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 311

เมื่อได้ยินแบบนั้น เมเรดิธไม่รู้สึกโกรธใด ๆ อีกทั้งเธอยังยิ้มออกมา

“วีล่า ควินน์ ฉันคิดว่าในที่สุดเธอก็บ้าไปแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ เธอกล้าพูดออกมาโดยที่ไม่อายเลยหรือไง?”

“ไม่มีทางบ้าได้ขนาดนี้ถึงแม้ว่าเธอจะบ้าไปแล้วก็ตาม” มาเดลีนโต้กลับอย่างไม่แปลกใจ “ในเมื่อทุกอย่างมาถึงจุดนี้แล้ว นี่เธอยังคิดว่าเจเรมี่ต้องการเธออยู่อย่างนั้นเหรอ?”

“ห๊ะ! อย่าฝันไปเลย! นี่เธอคิดว่าเจเรมี่ต้องการที่จะอยู่กับเธอถึงแม้ว่าเขาจะไม่ต้องการฉันงั้นเหรอ?” เมเรดิธกอดอกและหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ ภายในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจ “วีล่า ควินน์ จะต้องให้ฉันบอกไหม ต่อให้เธอจะศัลยกรรมรูปร่างให้เปลี่ยนไปแค่ไหน แต่ผู้หญิงที่รักและไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าใครมาแทนที่ไม่ได้ก็คือฉัน!”

ขณะที่เมเรดิธแสดงท่าทีหยิ่งผยองนั่น ทำให้มาเดลีนยิ้ม “แทนที่ไม่ได้?” เธอพูดคำนั้นซ้ำเหมือนต้องการสื่อบางอย่าง เธอยิ้มออกมาก่อนที่จะหยิบเอาไวน์ที่อยู่ตรงหน้ามาเปิด และรินลงไปเกือบครึ่งแก้ว

“ผู้หญิงชั่วร้าย สกปรก มีจิตใจเหมือนงูเห่าแบบเธอที่ยังอยู่ในโลกนี้ เธออาจถูกมองว่าเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่ ‘น่าแปลกใจที่ไม่สามารถถูกแทนที่ได้’ มาเดลีนพูดออกมาอย่างสบาย ๆ พลางถือแก้วไวน์ขึ้นและแกว่งไปมาเบา ๆ ก่อนเธอจะยกมันขึ้นมาจิบ

“บ้าเอ๊ย! เธอกล้าพูดแบบนี้กับฉันออกมาได้ยังไง?!” สีหน้าของเมเรดิธแสดงถึงความโกรธออกมาทันทีที่ได้ยินมาเดลีนด่าเธอแล้วยังมีหน้ายกไวน์ขึ้นมาชิมอยากสบายใจ มันทำให้เธอรู้สึกโมโหและรำคาญมาก “ฉันเตรียมไวน์นั้นไว้สำหรับอาหารเย็นใต้แสงเทียนกับเจเรนี่คืนนี้ เธอกล้าดียังไงมาดื่มมัน?!”

ทันใดนั้น เมเรดิธยื่นมือออกไปอย่างดุเดือดและปัดแก้วไวน์ที่มาเดลีนถืออยู่ น้ำในแก้วสีแดงไหลออกมาเล็กน้อย และหยดลงบนชุดสีขาวของดอกแมกโนเลียที่มาเดลีนสวมอยู่

เมื่อเห็นว่ากระโปรงมาเดลีนเปื้อน เมเรดิธหัวเราะเยาะออกมา

“อืม วีล่า ควินน์ ฉันขอแนะนำให้นะว่าควรเก็บเวลาของตัวเองไว้จะดีกว่า เพราะใบหน้าของเธอที่คล้ายกับนังมาเดลีน เธอจะถูกเหยียบอยู่ใต้เท้าของฉันเหมือนที่ยัยนั่นเคยเป็น! เธอก็เป็นเหมือนกับนางผู้หญิงแพศยาคนนั้น เขาไม่มีค่าพอที่จะมาต่อกลอนกับฉัน ไม่ควรแม้แต่มาอยู่ใต้รองเท้าของฉันด้วยซ้ำ…อ๊ะ!”

เมเรดิธยังพูดคำอวดที่เหนือกว่าไม่จบ เธอถูกของเหลวเย็นเฉียบสาดเข้าให้ที่หน้า

เธอกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ตอนที่จะเห็นว่ามาเดลีนได้สาดไวน์ในแก้วตัวเองทั้งหมดใส่หน้าเธอ!

“แก... ” เมเรดิธโกรธขึ้นมาทันที บริเวณหน้าอกของเธอหายใจเข้าออกอย่างหนักหน่วง

ใบหน้าที่ชั่วร้ายของเธอถูกเคลือบไปด้วยไวน์และของน้ำเหล่านั้นไหลผ่านแก้มของเธอจากรอยบาดแผลที่หน้าที่ยังไม่หายดีก่อนจะหยดลงไปบนเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่

“ไวน์ขวดนี้รสชาติดี เธอจะได้ชินมันตามสมควรแล้วจริงไหม? หรือที่ยังไม่พอ จะให้ฉันรินให้อีกแก้วก็ได้นะ” มาเดลีนยิ้มออกมาอย่างสบาย ๆ ขณะถือขวดไวน์แดงด้วยมือเรียวเพียงหนึ่งข้าง จากนั้น เธอคว่ำปากขวดไว้เหนือเท้าของเมเรดิธ

เมเรดิธรีบถอยหลังไปสองสามก้าวขณะที่มองดูมาเดลีนอย่างไม่น่าเชื่อสายตาที่ว่าเธอกำลัง ‘รินไวน์ให้’ พร้อมกับรอยยิ้มบนหน้า

“เป็นอะไรไป? เธอไม่ชอบไวน์แดงงั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้น เธอคงพอใจกับอาหารที่ตัวเองเป็นคนทำ ใช่ไหม?”

เมื่อเห็นเมเรดิธมองเธออย่างตกตะลึง มาเดลีนเลิกคิ้วขึ้น ก่อนเธอจะหยิบอาหารสองสามอย่างที่เมเรดิธตั้งใจทำและเทลงต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น

“แล้วของพวกนี้ล่ะ? เธอชอบมันไหม?”

เมเรดิธกัดฟันแน่น ในขณะที่รู้ว่าไม่เพียงแค่ชุดที่เธอใส่มายั่วยวนเจเรมี่เท่านั้นที่พังพินาศในตอนนี้แต่ยังรวมถึงโต๊ะอาหารที่กองอยู่ที่พื้นอีกด้วย เธอกัดฟันแน่นด้วยความโกรธขณะที่ใบหน้าของเธอคล้ายกับจะระเบิดออกมาเต็มที่

ขณะที่เห็นมาเดลีนมองเธอด้วยท่าทางตลก ๆ และเต็มไปด้วยการยั่วยุ เมเรดิธกำหมัดแน่น

“วีล่า ควินน์ ยัยสารเลว!”

เธอด่าและรีบพุ่งเข้าหามาเดลีน

มาเดลีนยิ้มเบา ๆ หยิบแก้วขึ้นมา แล้วโยนไปที่เท้าของเมเรดิธ

เพล้ง! แก้วแตกกระจายทันทีพร้อมกับเศษแก้วกระจัดกระจายไปทั่ว

“อ่าห์!” เมเรดิธสะดุ้งและถอยกลับไปตามทางที่เธอเดินมาก่อนหน้า เธอเซถอยหลังไปสองก้าวแล้ววิ่งเข้าไปในตู้ที่อยู่ข้างหลังเธอ

เธอคิดไม่ถึงว่ามาเดลีนจะขว้างแก้วใส่เธอ!

“แก! กล้าคว้างแก้วใบนั้นใส่ฉันได้ไง?!" เมเรดิธพูดออกมายังติดขัดกับการที่เห็นความรุนแรงตรงหน้า “วีล่า ควินน์ ฉันคิดว่าเธอเหนื่อยที่จะอยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว! เอาล่ะ ในเมื่อเธออยากที่จะตายขนาดนั้น ฉันจะสงเคราะห์เธอเองและเธอจะมีชีวิตอยู่อย่างทรมานและไม่สามารถที่จะอยู่หรือตายได้เหมือนมาเดลีน!”