บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 313

เมเรดิธคิดไม่ถึงว่าเขาจะผลักเธอออกไปอย่างง่ายดาย เธออึ้งเป็นอย่างมาก!

เธอได้ยินเจเรมี่เรียกชื่อวีล่าด้วยความเป็นห่วง ความกังวลในน้ำเสียงของเขามันต้องเป็นของเธอคนเดียว!

ทว่า ตอนนี้ เขากำลังใช้เสียงนั้นกับผู้หญิงคนอื่นอยู่

อะไรที่ทำให้เมเรดิธประหลาดใจมากไปกว่านั้นก็คือตอนนี้เธอเห็นมาเดลีนนั่งอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าหมดหนทางและอ่อนแอ ราวกับว่าเธอถูกใครบางคนผลักให้ล้มลง

“ทำไมคุณถึงนั่งอยู่บนพื้น?” เจเรมี่เดินไปหามาเดลีนก่อนจะคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ เธอ มุมตาและคิ้วของเขาถูกแสดงด้วยความอ่อนโยนและความเสียใจเล็ก ๆ ซึ่งหาได้ยากปะปนอยู่ใบหน้านั้น

มาเดลีนเหลือบตาคู่สวยของเธอไปทางเมเรดิธที่อยู่ข้างหลังเจเรมี่

“ถ้าฉันบอกว่าคุณครอว์ฟอร์ดผู้มีคุณธรรมสูงคนนี้ผลักฉันล้มกับพื้น คุณจะเชื่อฉันไหม?” เธอมองตาลึกล้ำของเจเรมี่อย่างไร้เดียงสา

ขณะที่เมเรดิธได้ยินแบบนี้ เธอกำหมัดแน่นและพูดปกป้องตัวเองด้วยความโกรธ “วีล่า เธอพูดเรื่องอะไรกัน? ฉันเนี่ยนะเป็นคนผลักเธอ? มันเป็นเธอคนเดียวเลยที่เป็นคนยั่วยุและทำลายอาหารเย็นที่ฉันเตรียมไว้ให้เจเรมี่ เธอนั้นแหละที่ตบฉัน!”

จากนั้นเธอได้พูดด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้าในขณะที่นั่งลงข้าง ๆ เจเรมี่ก่อนจะจับแขนของเขาและพูดว่า “เจเรมี่ อย่าหลงกลผู้หญิงคนนี้ เธอรังแกฉัน! ฉันไม่ได้แตะต้องเธอแม้แต่ปลายนิ้ว เจเรมี่คุณเชื่อฉันไหม?”

เมเรดิธมองไปที่เจเรมี่อย่างลึกซึ้ง และรอคำตอบที่จะทำให้ตัวเองพอใจ

ทว่า แทนที่จะให้ความสนใจกับเมเรดิธ เจเรมี่ค่อย ๆ เอามือของตัวเองพยุงมาเดลีนลุกขึ้นจากพื้น

“โอ๊ย!” มาเดลีนขมวดคิ้ว

เจเรมี่มองไปที่บริเวณที่เธอได้รับบาดเจ็บเมื่อเช้าจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ “เจ็บมากไหม?”

“ก็นิดนึง”

“ให้ผมช่วยคุณนะ” เจเรมี่ตอบกลับพร้อมกับเอามือของเขาอบรมรอบไหล่ของมาเดลีน เขาช่วยพาเธอนั่งลงที่โซฟาอย่างอ่อนโยนอยากพิธีพิถัน

เมเรดิธแทบไม่เชื่อสายตากับสิ่งที่ตัวเองได้เห็น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา และความเกลียดชังมากมายได้แผดเผาในใจเธอ

ขณะที่เห็นเจเรมี่นำกล่องยาขนาดเล็กออกมาและกำลังเตรียมที่ปฐมพยาบาลงให้มาเดลีน เป็นการส่วนตัว เมเรดิธรักษาท่าทีที่อ่อนน้อม สง่างาม และอ่อนโยนของเธอ

“เจเรมี่ นี่คุณไม่เชื่อฉันจริง ๆ แต่ดันไปเชื่อปีศาจหญิงคนนี้แทนเหรอ?” เมเรดิธชี้ไปที่มาเดลีน ด้วยความโกรธ “ดูไม่ออกหรือไงว่าเธอกำลังแสดงอยู่?!”

นิ้วยาวที่ถือแผ่นสำลีอยู่หยุดชะงักลง “การแสดง? รถที่พุ่งเข้ามาเกือบจะชนเป็นการแสดง? วีล่า พยายามช่วยแจ็คสันอย่างไม่คิดชีวิตนั่นคือการแสดง? บาดแผลที่อยู่บนเท้าของเธอคือการแสดงด้วยงั้นเหรอ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา น้ำเสียงเฉยเมยของเขาเหมือนกับลมหนาวพัดกระทบหูของเมเรดิธ

เมเรดิธอ้าปากค้างและพูดไม่ออก

มาเดลีนเลิกคิ้วพร้อมกับยิ้มออกมาเผยให้เห็นแก้มบุ๋มที่ดูเหมือนมาเดลีนมาก “คุณครอว์ฟอร์ด ฉันรู้ว่าเธอคิดอยู่เสมอว่าฉันต้องการขโมยเจเรมี่ไปจากเธอ ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอมุ่งเป้ามาที่ฉันมาเสมอ ไม่ว่าใครจะทำอะไรไว้ สวรรค์เฝ้าดูอยู่ สิ่งชั่วร้ายที่เธอได้ทำลงไปแน่นอน เธอรู้อยู่แก่ใจ ในใจเจเรมี่เองก็รู้เช่นกัน เธอไม่สามารถทำให้ชื่อของฉันแปดเปื้อนได้ด้วยคำเพียงไม่กี่คำ”

“เธอ ... ” เมเรดิธโกรธจนแทบจะกระโดดถีบหน้า

เบ้าตาของเธอปริแตกจากความโกรธที่สะสม แต่เธอไม่สามารถพูดออกมาได้

เธอเป็นคนที่ตั้งแง่กับคนอื่นมาโดยตลอด มันตั้งแต่ตอนไหนกันที่เธอถูกเล่นงานกลับมา?!

‘เธอกล้าดียังไง วีล่า ควินน์?!’

เมเรดิธกัดฟันและจ้องหน้าที่ยิ้มแย้มของมาเดลีน เธออยากแทงให้ทะลุใบหน้านั้น!

“คุณควรไปไตร่ตรองดูว่าคุณทำอะไรลงไป” เจเรมี่เอ่ยขึ้นสนับสนุนมาเดลีน

เมเรดิธกําหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ แต่สุดท้าย เธอก็ไม่สามารถปลดปล่อยมันได้ เธอทำได้เพียงร้องไห้เสียใจ “เจเรมี่ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี แต่คุณปฏิเสธที่จะเชื่อฉันจริง ๆ หัวใจของฉันกำลังสลาย!” เธอพูดก่อนที่จะปิดหน้าและวิ่งร้องไห้ออกไปทางประตู

เจเรมี่ยังคงเมินเฉยและปฐมพยาบาลให้มาเดลีนต่อโดยที่ไม่สนใจมองเมเรดิธสักนิด

ทั้งหมดนั้นถูกฉายผ่านตาเมเรดิธ อย่างไรก็ตาม ภาพที่เมเรดิธวิ่งออกไปด้วยท่าทางที่เจ็บปวดทำให้เธอรู้สึกมีความสุขมาก