บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 314

‘เมเรดิธ รู้ได้สักทีนะว่าการที่ถูกผู้ชายที่ตัวเองรักไม่เชื่อใจมันรู้สึกยังไง’

‘ทุกสิ่งที่ฉันทำในวันนี้มันเทียบไม่ได้เลยกับการที่ฉันเคยถูกเธอทำให้อับอายและทั้งยังถูกใส่ร้ายมากมายมาก่อน’

‘แน่นอนอยู่แล้วว่า ฉันมีสิ่งตอบแทนเธอมากกว่านี้’

“ช่วงนี้ผมมักจะทำให้คุณเจ็บและเสียใจเสมอ” เสียงทุ้มแหบแห้งของเจเรมี่เกิดขึ้นอย่างแผ่วเบา “แต่ผมสัญญาว่าเรื่องแบบนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแน่นอน”

มาเดลีนหันหน้าไปทางเขาในจังหวัดเดียวกันกับที่เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอ

ดวงตาทั้งสองคู่เข้าหากันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เขามีดวงตาที่ลึกล้ำราวกับทะเลที่ดูราวกับว่าพวกมันกำลังกระเพื่อมด้วยกระแสน้ำวนที่น่าเวียนหัว ความสนใจทั้งหมดของมาเดลีนถูกดึงดูดมาที่เขาในคราวเดียวกัน

อัตราการเต้นของหัวใจของมาเดลีนเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอยังรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากหูจนถึงแก้มของเธออย่างช้า ๆ จนกระทั่งใบหน้าของเธอร้อนผ่าว

เธอมองใบหน้าที่ไม่มีใครสามารถเทียบได้ ใบหน้าหล่อที่อยู่ตรงหน้าเธอด้วยความสับสนเล็กน้อยในขณะที่หัวใจเต้นเร็วขึ้นคลื่นอ่อน ๆ ค่อย ๆ กระจายออกจากดวงตาที่ชัดเจน และมีเสน่ห์ดั่งเดิมทำให้เธอรู้สึกถูกยั่วยวนในขณะนี้

ขณะที่มาเดลีนมองเขาด้วยสายตาหลงใหล หัวใจของเจเรมี่ก็เริ่มเต้นผิดปกติเช่นกัน

ใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้านี้เหมือนกับผู้หญิงที่อยู่ในฝันเขามาตลอด เขารู้สึกสะเทือนใจในขณะนี้

กระนั้น เขาจำได้ขึ้นใจว่าทั้งสองคนแตกต่างกัน เขาจะไม่หวั่นไหว แต่ด้วยสถานการณ์ที่เปลี่ยนไปตอนนี้ ทำให้เขาหลงเพลิดเพลินไปกับมัน

ดูเหมือนว่าเขากำลังซ่อนความเสน่หาที่มีต่อผู้หญิงตรงหน้าของเขาจริง ๆ

“ทำไมคุณเอาแต่มองผมแบบนั้น?” เขาถามด้วยน้ำเสียงต่ำ

มาเดลีนสะดุ้ง เธอรู้สึกว่าการหายใจและการเต้นของหัวใจของเธอยุ่งเหยิงไปหมด เธอเกือบจะถูกครอบงำด้วยความเร่าร้อนที่คุ้นเคย

จากนั้น เธอก็นึกอะไรบางอย่างได้

“ฉันจิบไวน์แดงที่เมเรดิธเตรียมไว้ให้คุณก่อนหน้านี้ ฉันคิดว่าเธออาจจะผสมยาลงในไวน์เพราะต้องการให้คุณหลับนอนกับเธอ ตอนนี้ฉันรู้สึกเวียนหัว”

มาเดลีนใช้ข้ออ้างอันนั้นเพื่อขจัดความสงสัยในใจของตัวเองให้พ้นไป

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจเรมี่ได้นึกถึงอะไรบางอย่างออกทันที ทันใดนั้นความเศร้าได้ถูกแสดงออกบนใบหน้า และความไม่พอใจได้แผ่ซ่านระหว่างคิ้วของเขาไปทั่ว

เมื่อหกปีก่อน เขาเชื่อว่ามาเดลีนใช้ยานั้นเพื่อจะได้หลับนอนกับเขา ไม่ว่ามาเดลีนจะอธิบายและบอกเขายังไงว่าจริง ๆ แล้วเมเรดิธเป็นคนบงการเรื่องทั้งหมด แต่ดูเขาก็ไม่เชื่อเธอสักนิด

ตอนนี้ เขารู้ตัวว่าเขาทำผิดต่อเธออีกครั้งแล้ว

เพราะความรู้สึกผิดที่มีได้อัดแน่นที่ใจเขา ช่วงเวลานี้เจเรมี่เองรู้สึกหายใจอย่างติดขัด

ที่จริงแล้วเขาทำผิดอะไรกับเธอ? เเขาเคยนับบ้างไหมว่าได้ทำผิดต่อเธอกี่ครั้ง?

แม้ว่าเขาจะนับได้ แต่ว่าเขาจะชดใช้มันยังไง?

ขณะที่เจเรมี่ตกอยู่ในภวังค์ เขาเห็นว่ามาเดลีนลุกขึ้นยืนอย่างไม่มั่นคง

ฝีเท้าของเธอเงอะงะคล้ายว่าเธอกำลังเมา

เจเรมี่รีบลุกขึ้นและโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

เมื่อตกอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคยแต่ไม่คุ้นชิน มาเดลีนรู้สึกเร่าร้อนมากขึ้น กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาที่ลอยอยู่รอบ ๆ ปลายจมูกของเธอนั้นให้ความรู้สึกเหมือนกับขนนกได้ตกลงไปในหัวใจ ทำให้มันรู้สึกจั๊กจี้

“ปล่อยฉัน ฉันต้องกลับไป…”

“คุณคิดว่าผมจะพาคุณไปส่งให้เฟลิเป้ในสภาพนี้หรือไงกัน?” เสียงแหบของเขาลอยเข้ามาในหูของเธอด้วยความมึนงงที่ไม่สามารถบรรยายได้

มาเดลีนเงยหน้าขึ้นมองกับดวงตาของเธออ่อนโยนราวกับแอ่งน้ำ “คุณหมายถึงอะไร? อย่าบอกนะว่าคุณจะให้ฉันอยู่แบบนี้กับคุณถ้าคุณไม่ปล่อยฉันกลับไป?”

หลังจากที่ได้ยินดังนั้น เสียงเจเรมี่แผ่วลงกว่าเดิม “เราทำไปแล้วครั้งหนึ่ง จะเป็นอะไรไปถ้าจะทำอีกครั้ง? สิ่งสำคัญคือมันจะทำให้สถานการณ์ที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้คลี่คลายลง”

“…”

โดยไม่รอคำตอบจากมาเดลีน เจเรมี่รีบอุ้มเธอแล้วเดินไปที่ห้องนอน ...