บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 316

มาเดลีนเห็นดังนั้นก็ผลักเขาออกไป แต่เจเรมี่กลับไม่ยอมออกห่างเธอ เขาได้ทำสิ่งตรงกันข้ามกันนั่นก็คือถอดรองเท้าและลงไปในอ่างแช่น้ำพร้อมกันกับเธอ

มาเดลีนรู้สึกประหลาดใจที่เจเรมี่ทำแบบนั้น

น้ำเย็นที่ไหลออกมาจากฝักบัวไม่ขาดสาย มันทำให้เสื้อสีขาวของเขาเปียกอย่างรวดเร็ว

งั้นเขากลับไม่ขยับเขยื้อนใด ๆ ทั้งสิ้น เขาเพียงแค่กอดเธอไว้ เหมือนก้อนหินแล้วปล่อยให้น้ำเย็นไหลผ่านร่างกายเขาไป...

เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เจเรมี่ ที่นั่งอยู่ด้านหลังของมาเดลีน เกิดเสียสมาธิไปเล็กน้อย เขาจ้องมองรูปหน้าและรูปร่างที่คุ้นเคยก่อนจะกระชับอ้อมกอดของเธอให้แน่นขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว

“มาเดลีน …” มันอดไม่ได้จริง ๆ ที่เขาจะกระซิบออกมาแบบนั้น

ในเวลานั้นมาเดลีนได้สติของตัวเองกลับมา หยดน้ำเย็น ๆ ตกลงจากขนตาที่โค้งงองดงาม นั่นหล่นร่วงลงมาที่ฝ่ามือเธออย่างเงียบ ๆ

แม้ว่าเสียงของเจเรมี่จะแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ดังนั้นเธอก็ยังได้ยินมันอย่างชัดเจน

มาเดลีน

‘เสียงที่ฟังดูรักใคร่นี่มันอะไรกัน เจเรมี่รู้ไหมว่า ฉันเคยอยากให้นายเรียกฉันแบบนี้'

‘แต่ความปรารถนาและความต้องการอย่างแรงกล้าของฉันในเรื่องพวกนั้นถูกนายฉีกทิ้งกระจัดกระจายเป็นเศษเสี้ยว แล้วมันไม่มีทางที่จะให้เหมือนเดิมได้แล้ว'

…

วันรุ่งขึ้น มาเดลีนลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงของเจเรมี่ เธอค่อนข้างแปลกใจมาก ที่เห็นเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่อยู่ตอนนี้ถูกเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ เธอถูกสวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำหลวม ๆ และไม่มีอะไรข้างใน!

เธอดีดตัวขึ้นมาอย่างกะทันหันเผยให้เห็นไฝที่อยู่เหนือหน้าอกเล็กน้อย เธอจับเสื้อคลุมที่หลวมอยู่ให้ปิดแน่นอย่างรวดเร็ว

เกิดอะไรขึ้น?

เมื่อคืนเผลอหลับไปตอนไหน? เมื่อไหร่กันที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า? เธอนึกไม่ออกเลย

ถ้าเจเรมี่เป็นคนเปลี่ยนชุดของเธอ เขาจะต้องเห็นไฝที่อยู่บนหน้าอกของเธอแน่...

คลิก

เมื่อประตูถูกผลักเปิดออกและเจเรมี่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับใส่เสื้อผ้าที่ดูดีมีระดับ ดูเหมือนว่า เขาไม่ได้อยู่ในสภาพที่ใส่เสื้อผ้าล่อแหลมเหมือนตอนที่เขาพาเธอไปที่อ่างอาบน้ำเมื่อคืน ในขณะนี้ เขามีเสน่ห์—ยังคงสูงส่ง สง่างาม และสมกับชื่อเสียงประธานวิทแมน

หลังจากที่เจเรมี่เดินเข้ามา สายตาเหยี่ยวของเขาสังเกตมาเดลีนที่จับที่คอเสื้อของเธออย่างแน่นหนา เขาเอ่ยปากขึ้นเล็กน้อย “คุณตื่นแล้ว ยังรู้สึกไม่สบายตัวอยู่หรือเปล่า?”

มาเดลีนปรับอารมณ์ของเธอให้คงที่และมองเขาอย่างสงบ “เมื่อคืนฉันหลับไปเมื่อไหร่?”

“น่าจะตอนใกล้เช้าแล้ว” เขาตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

“ใช่คุณไหมที่เป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน?”

เขาพบกับดวงตาที่คำถามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ของเธอ “ไม่ต้องกังวล ผมไม่มีนิสัยชอบเอารัดเอาเปรียบใคร ผมแค่ใส่เสื้อคลุมให้คุณก่อน จากนั้นผมก็ถอดชุดที่เปียกออกก็เท่านั้น”

มาเดลีนมองไปที่เจเรมี่อย่างสงสัยและยิ้มเล็กน้อย “ถ้างั้น รบกวนออกไปก่อนเถอะนะ ฉันอยากอาบน้ำ”

“ได้สิ” เขาพยักหน้า “ผมมีอุปกรณ์อาบน้ำและชุดใหม่เตรียมไว้ให้คุณในห้องน้ำแล้ว”

“ขอบคุณนะ”

“เราไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมากเลย เพราะอีกไม่นานคุณจะเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้แล้ว” เขายิ้มจาง ๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

มาเดลีนนั่งอยู่บนเตียง ใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้น เธอเข้าไปห้องอาบน้ำและทำการชำระล้างร่างกายตัวเองก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่เจเรมี่เตรียมไว้ให้

เธอดึงคอเสื้อของเธอให้เปิดออก ดวงตาของเธอหรี่ลงเมื่อมองไฝที่หน้าอกด้านซ้ายของเธอในกระจก

สิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้คงจะเป็นความจริง ไม่เช่นนั้น เขาคงจะปลุกเธอขึ้นมาถามด้วยความโกรธ แล้วหากเขารู้เขาจะไม่มีท่าทางที่สงบแบบนี้?

ถ้าเขารู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ เขาจะต้องจัดการเธออย่างแน่ เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะเงียบแบบนี้

นี่ไม่ใช่วิธีที่เขาใช้จัดการกับเรื่องต่าง ๆ

มาเดลีนผ่อนคลายหลังจากคิดถึงเรื่องนี้

หลังจากอาบน้ำเสร็จ มาเดลีนเดินลงไปข้างล่างและเห็นว่าอาหารเช้าได้ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว

ห้องอาหารที่เลอะเปื้อนไปด้วยไวน์แดงเมื่อคืนถูกทำความสะอาดอย่างเรียบร้อย โดยที่ไม่มีสิ่งใดตกอยู่บนพื้น

เจเรมี่ดึงเก้าอี้ออกมาให้เธอนั่งอย่างสุภาพบุรุษโดยที่ทั้งสองนั่งหันหน้าเข้าหากัน

ท่าจิบนมของเขาดูสง่างามมาก และสายตาของเขามองเห็นว่ามาเดลีนกินอาหารเช้าอย่างเงียบ เขาเปิดปากขึ้นเล็กน้อยและพูดว่า “แม้ว่าเมื่อคืนผมจะพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการกระทำที่จะทำให้คุณโกรธเคือง ผมก็ยังเห็นรอยบางส่วนเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ”

มาเดลีนที่กำลังจะเทนมได้หยุดเทใส่แก้วค้างอยู่แบบนั้นด้วยใจที่สั่นระรัว

เขาพูดถึงอะไร? เขากำลังบอกเป็นนัยว่าเขาเห็นไฝของเธอเหรอ? หรือว่าเขารู้ความจริงแล้วว่าเธอคือภรรยาที่เขาสาปแช่งมาทั้งชีวิต?