บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 327

หลังจากมาเดลีนพูดจบ รอยยิ้มบนหน้าเมเรดิธแตกสลายทันที ใบหน้าของเธอเริ่มแข็งกระด้าง

อะไรนะ?

เธอได้ยินผิดไปหรือเปล่า? วีล่าพูดถึงเรื่องอะไร?

เธอก็แค่แกล้งทำเป็นเล่นละครบทบาทของลูกที่ดี ที่มีความชอบธรรมต่อหน้าเจเรมี่และอาวุโสวิทแมน เธอไม่ต้องการรับโทษในนามของโรสหรอก!

เธอแค่แกล้งทำ!

โรสและเอโลอิสต่างพากันตะลึงเช่นกัน พวกเขาไม่คิดว่าวีล่าจะมีลักษณะนิสัยที่โหดเหี้ยมแบบนี้

เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของเมเรดิธ มาเดลีนหันไปยิ้มให้เจเรมี่แบบสบาย ๆ “เจเรมี่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณพาฉันไปที่สถานีตำรวจได้แล้ว”

เจเรมี่เหลือบมองเมเรดิธที่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยท่าทางที่ดูมีความซับซ้อนก่อนที่เขาจะพยักหน้าเบา ๆ “ตกลง ผมจะไปกับคุณ”

มาเดลีนยิ้มออกมาอย่างมีความสุขและเธอคล้องแขนเจเรมี่ไว้ สายตาที่ดูยิ่งผยองของเธอ กวาดมองไปทั่วใบหน้าเมเรดิธที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่ข้างเท้าของเธอ

“ข้อหาลักพาตัวเพื่อขู่กรรโชก เจตนาทำร้ายผู้อื่น…หากถูกตัดสิน ความผิดข้อหาพวกนั้นก็คงจะต้องถูกจำคุก 2-3 ปี ใช่ไหม? คุณครอว์ฟอร์ด เธอไม่เคยติดคุกมาก่อนแน่เลย ใช่ไหม? งั้นเธอก็ควรเข้าไปสัมผัสความมืดในคุกนั้นซะ ฉันได้ยินมาว่าบางคนจะถูกล้อมรอบและถูกทุบตี หลังจากที่พวกเขาเข้าไป ช่างน่ากลัวอะไรขนาดนั้นนะ”

“...” ใบหน้าของเมเรดิธซีดลงหลังจากได้ยินแบบนี้

เจเรมี่นึกถึงมาเดลีนขึ้นมาทันที

เธอต้องพบเจอกับความทุกข์ทรมานและถูกเฆี่ยนตีนับครั้งไม่ถ้วนในที่มืดแห่งนั้น

รอยแผลเป็นและบาดแผลบนร่างกายที่เธอมียังชัดเจนเต็มทั้งสองตาเขา

“วีล่า ควินน์”

ก่อนที่มาเดลีนและเจเรมี่ก้าวเดินออกไปเพียงไม่กี่ก้าว เสียงของเอโลอิสดังขึ้นจากด้านหลัง

เธอเดินช้าลงในขณะที่หัวใจของเธอเริ่มปวดร้าว

เอโลอิสเดินเข้าไปหาเธออย่างช้า ๆ ใบหน้าของเธอที่ควรสง่างามและสวยงามกลับเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองในขณะนี้

มาเดลีนมองเอโลอิสด้วยความสงบนิ่ง “มีอะไรหรือเปล่า คุณนายมอนต์โกเมอรี?”

“ฉันขอร้องเธอล่ะ” เอโลอิสอ้าปากพูดคำเหล่านั้นอย่างแผ่วเบาแต่ด้วยความไม่เต็มใจอย่างมากที่เข้ามาทำลายหัวใจมาเดลีนในตอนนี้ “คุณควินน์ มอนต์โกเมอรีจะทำการชดเชยให้เธออย่างสมเกียรติ ฉันหวังว่าเธอจะไม่ติดใจเอาความเรื่องนี้นะ”

มาเดลีนหัวเราะ “นี่คุณก็ขอร้องฉันเหมือนกันเหรอ คุณนายมอนต์โกเมอรี? มันคุ้มไหม?”

“มันต้องคุ้มค่าแน่นอนอยู่แล้วเพราะว่าเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของฉันเท่านั้น!”

คนเดียวเท่านั้น

ลูกสาวคนสำคัญ

มาเดลีนมองไปที่ดวงตาคู่นั้นและเธอรับรู้ว่าดวงตาของผู้หญิงตรงหน้านั้นช่างเหมือนกับแววตาที่เธอมี

ความเด็ดเดี่ยวและความไม่เต็มใจนี้ก็เหมือนกับเธอในตอนนั้น

‘ดูเหมือนว่า ฉันจะได้ดวงตาของแม่ฉันมาเต็ม ๆ’

กระนั้น ผู้หญิงตรงหน้าเธอกลับไม่สังเกตเห็นมันเลย

ขณะที่เห็นว่ามาเดลีนเพียงแค่ยิ้มโดยไม่พูดอะไร เอโลอิสดูเหมือนจะตัดสินใจแล้ว “คุณควินน์ถ้าเธอคิดว่าคำขอโทษไม่เพียงพอ จะให้ฉันคุกเข่าต่อหน้าเธอก็ได้ถ้านั่นจะทำให้เธอหยุดสร้างปัญหาต่าง ๆ ให้ลูกสาวของฉันสักที”

ขณะที่เอโลอิสพูด เธอกำลังจะคุกเข่าลง

มาเดลีนได้สติตัวเองกลับมาอีกครั้งก่อนที่สายตาของเธอจะแสดงถึงความไม่พอใจ “มันไม่มีประโยชน์อะไรต่อให้คุณจะคุกเข่าหรอกนะ” จู่ ๆ เธอพูดอย่างเย็นชา พลางมองไปที่โรสที่ยืนอยู่อีกด้าน“ผู้หญิงคนนั้นสมควรที่จะเป็นคนคุกเข่าให้ฉัน”

“…” โรสตะลึงก่อนที่จะได้รับสายตาให้ทำตามจากเมเรดิธทันที แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ แต่เธอก็รีบไปข้างหน้าและคุกเข่าลงที่เท้ามาเดลีนทันที “คุณควินน์ มันเป็นความผิดของฉัน! มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด! ฉันขอร้องให้เธอทำเป็นมองไม่เห็นเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันทำลงไป ฉันขอร้องให้เธอปล่อยฉันไปครั้งนี้ ฉันจะไม่กล้ากำแหงกับเธออีก!”

การแสดงของเธอดูเกินจริงมาก และแน่นอนว่า มันไม่ใช่คำขอโทษที่มาจากใจจริง

“พอเถอะ” มาเดลีนเหลือบมองเธออย่างไม่สบอารมณ์ “ฉันไม่อยากใช้สายตาตัวเองมองคุณเล่นละครเป็นคนอื่น”

ทันทีที่โรสได้ยินเช่นนี้ เธอรีบลุกขึ้นและวิ่งไปดึงเมเรดิธขึ้นมา “เมเรดิธ คุณนายมอนต์โกเมอรี ออกกันไปก่อนเถอะค่ะ”

เมเรดิธยังไม่อยากจากไป “เจเรมี่ ฉันขอพูดกับคุณสองสามคำได้ไหม?”

เจเรมี่อ้าปากอย่างไม่แยแส “เชิญ”

“ขอฉันคุยกับคุณแค่คนเดียวได้ไหม?”