บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 331

มาเดลีนจำได้ว่าเธอเคยบังเอิญเห็นเจเรมี่ซื้อกุหลาบแดงช่อใหญ่ในวันนั้นซึ่งเธอก็ไม่เคยลืมมัน เธอคิดว่าเขากำลังคบหาดูใจกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากเมเรดิธ

แต่หลังจากที่ขึ้นรถมากับเขา ทว่า เธอพบปลายทางของดอกกุหลาบช่อนี้กลับมาหยุดที่สุสาน

มันมีสถานการณ์บางอย่างซึ่งไม่เอื้ออำนวยต่อเธอในตอนนั้น ทำให้เธอไม่รู้ว่าทำไมเจเรมี่นำดอกกุหลาบมากมายเหล่านั้นไปที่สุสาน เธอก็ยังหาคำตอบไม่ได้อยู่ดีแม้ว่าเธอจะพยายามหาเหตุผลมากมายมาคิด

เธอไม่ได้มาที่นี่ในวันนี้เพราะความบังเอิญอย่างที่เจเรมี่เข้าใจ เพียงแต่ เธอกำลังสะกดรอยตามเขาและจับตาดูเขาทุกการเคลื่อนไหวแบบไม่ให้เขารู้ตัว

หลังจากที่รู้ว่าเขาไปที่ร้านดอกไม้อีกครั้ง เธอได้จงใจเข้าไปทักเขาให้ดูเหมือนว่าเธอบังเอิญพบเขา

ในขณะที่เธอกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น เจเรมี่ได้เดินลงมาเปิดประตูรถให้เธอ

มาเดลีนรีบดึงสติของตัวเองกลับมาในขณะที่ก้าวลงจากรถ

เธอทำเป็นสงสัยในสถานที่แห่งนี้เหมือนว่าเธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อน โดยการมองไปรอบ ๆ ในจังหวะเดียวกันกับที่เธอหันหน้ามามองเจเรมี่ เธอเห็นเขากำลังถือดอกกุหลาบช่อโตเอาไว้ในมือของเขา

นี่คงแสดงให้เห็นว่าเขาจงใจที่จะมอบดอกกุหลาบให้ใครสักคนที่อยู่ในสุสานแห่งนี้อย่างแน่นอน

“คนที่คุณกำลังจะมอบดอกไม้ให้ทำงานอยู่แถวนี้นั่นเหรอ?” มาเดลีนเลยถามด้วยความงุนงง

เจเรมี่หลบตาต่ำแล้วยิ้มออกมา “เธอคนนั้นกำลังพักผ่อนอยู่ที่นี่”

“...” ทันใดนั้นเสียงหัวใจมาเดลีนเต้นเร็วขึ้น

“หากคุณไม่คิดมากอะไร คุณสามารถมากับผมก็ได้นะ” เจเรมี่พูดเสร็จแล้วเดินหันหลังเดินออกไป

เขากำลังเดินหน้าไปตามทางสุสาน เป็นที่ที่เขาคุ้นเคยมากแม้ว่าเขาจะหลับตาเดินตอนนี้ และขาของเขาก็ยังพาเขาเดินไปตามเส้นทางที่ถูกต้องโดยสัญชาตญาณเพราะสิ่งที่อยู่ในความคิดของเขาทั้งหมดตอนนี้ได้ถูกเรื่องราวในอดีตครอบงำ

เขาเหยียดหยันให้กับความโง่ของตัวเองที่เป็นตัวการทำให้มาเดลีนทุกข์ทรมานและบาดเจ็บจนไม่สามารถแก้ไขที่ผ่านมาได้

มาเดลีนรักเขาทั้งหัวใจมาเสมอ

ความรักของเธอนั้นเปรียบเสมือนดอกไม้ที่แบ่งบานขึ้นมาในค่ำคืนที่มืดมิด อดทนและแข็งแกร่ง

ในตอนแรกนั้น เขาสามารถที่จะเด็ดเอาดอกไม้ที่ผลิบานบนเทือกเขามาไว้ในมือของเขา แต่ว่าเขากลับทิ้งเธอไว้เพียงลำพังบนยอดเขาหนาวเย็นแห้งแล้งแห่งนี้แทน...

มาเดลีนเดินตามหลังเจเรมี่โดยไม่พูดอะไร

เมื่อก้าวเดินต่อไปข้างหน้า หัวใจมาเดลีนเต้นแรงจนแทบกระโดด

เธอมองไปยังที่ตั้งของสุสานของปู่ตัวเอง โดยไม่รู้ตัวภายในจิตใจของเธอนึกย้อนกลับไปถึงวันที่มีพายุฝนและหิมะที่โหมกระหน่ำ เป็นวันเดียวกัน ในตอนที่เจเรมี่งัดเอาหลุมศพนั้นออกมาอย่างโหดเหี้ยมและเขาได้ทำเรื่องที่เธอไม่สามารถให้อภัยเขาได้ตลอดชีวิตโดยการโปรยขี้เถ้าของลูกสาวให้กระจายไปกับสายลม

เธอไม่มีวันลืมสายตาเยือกเย็นนั้นในทุกคำพูดที่เขาพูดออกมาหลังจากนั้นเขาได้พูดไว้ว่าจะไม่มีวันเสียใจในการตัดสินใจของเขาในครั้งนี้

มันช่วยไม่ได้ที่มาเดลีนจะกำมือแน่นในตอนนี้ เธอรู้สึกว่าเลือดของเธอในตอนนี้กำลังเดือดข้นไปด้วยความเกลียดชังที่มีให้กับเขา

ในขณะที่เห็นความสูงและแผ่นหลังที่อยู่ข้างหน้าของเธอ ปลายนิ้วของเธอสั่นอย่างช่วยไม่ได้ มีเปลวไฟลุกโชนขึ้นในตาเธอในขณะนี้

‘เจเรมี่ ทุกอย่างที่ฉันทำเพราะรักนาย ทำไมฉันต้องได้พบเจอกับเรื่องที่โหดร้ายขนาดนี้?

‘นายทำร้ายหรือจะดูถูกฉันก็ได้ แต่ทำไมถึงทำกับลูกของเราแบบนี้?

‘นายไม่มีหัวใจงั้นเหรอ?

‘หรือมีแต่เมเรดิธหญิงชั่วคนนั้นที่สามารถอยู่ในใจของนายได้? สิ่งนี้หรือเปล่าที่ทำให้นายสูญเสียพื้นฐานของความเป็นมนุษย์ไปได้?’

มาเดลีนเต็มไปด้วยความเกลียดชังในตอนนี้ และเธอไม่ได้สังเกตว่าเจเรมี่หยุดเดินแล้ว เธอเดินชนเขาโดยไม่ทันระวัง

หลังจากที่เธอรักษาการทรงตัวของตัวเองได้ ดวงตาของเธอพบว่าเจเรมี่ดูตกใจกับบางอย่าง และใบหน้าของเขามีความเครียดที่จริงจังและแผ่รังสีที่น่ากลัวออกมา

เธอมองตามสายตาของเขาที่จ้องไปยังหลุมศพ เธอเห็นเจเรมี่ก้าวไปยังหลุมศพอย่างรวดเร็วด้วยความตั้งใจ

มาเดลีนสรุปเหตุการณ์คร่าว ๆ ได้เพียงสุสานตรงหน้าเขาถูกทำลายได้รับความเสียหาย หลุมฝังศพถูกแกะเปิดออกและชิ้นส่วนรอบ ๆ แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนทำให้ไม่สามารถรู้ได้ว่าเจ้าของหลุมคือใคร

ในขณะที่เธอกำลังจะเอ่ยถามเขา เจเรมี่โยนดอกกุหลาบที่อยู่ในมือถือทิ้งและเริ่มมองหาบางอย่างที่อยู่ในหลุมนั่น ราวกับว่าเขาไม่มีสติในตอนนี้

สีหน้าของเขาตอนนี้แย่มาก ความไม่ตื่นตระหนกที่แสดงออกผ่านคิ้วเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

หัวใจของมาเดลีนเจ็บเล็กน้อยเมื่อเธอมองไปที่ผู้ชายที่กำลังจะเป็นบ้า

เธอมั่นใจว่าเจ้าของหลุมศพนี้ต้องเป็นผู้หญิง

จากปฏิกิริยาของเจเรมี่ในตอนนี้ เธอสามารถสรุปได้ชัดเจนมากขึ้นว่าเขาให้ความสนใจคนที่กำลังพักผ่อนอยู่ที่นี่จริง ๆ

เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ และมีความขมขื่นและเยาะเย้ยอยู่ในใจ