บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 343

เมเรดิธตะโกนออกมาใส่ร่างทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่มีความอดทนเหลืออยู่

มาเดลีนแทบจะหยุดเดินในเวลาเดียวกันกับเจเรมี่ที่หยุดเดิน

เมื่อกี้เธอเพิ่งได้ยินอะไรนะ?

‘ขี้เถ้า?

‘ขี้เถ้าของฉันเนี่ยนะ?’

เธอถึงกับผงะเมื่อรู้ว่าจิตใจของตัวเองเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ย้อนกลับไป เธอที่สูญเสียแม้แต่การมองเห็นในตอนนั้นได้เดินทางไปร่วมงานหมั้นของเจเรมี่และเมเรดิธ

และเพื่อตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับเขา เธอละทิ้งความหลงใหลในวัยเด็กที่มีต่อเขาและยอมคืนทุกสิ่งให้กับเขา—รวมถึงได้ให้ขี้เถ้าของเธอไว้ด้วย

ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วเธอจะไม่ตาย แต่ ‘ขี้เถ้า’ ของเธอยังคงอยู่

นี่แปลว่าเจเรมี่ไม่ได้ทำลาย ‘ขี้เถ้า’ ไปแล้วในตอนนั้นงั้นเหรอ?

เธอหยุดคิดถึงเรื่องพวกนี้เมื่อรู้สึกว่ามือที่เจเรมี่กำลังจับเธออยู่นั้นเริ่มกำมือเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม

มันดูเหมือนว่าเขากำลังพยายามอดกลั้นอะไรบางอย่างเอาไว้

เมเรดิธวิ่งไปตรงหน้าเจเรมี่อย่างรวดเร็วพร้อมกับความเศร้าโศกที่มีอยู่ในดวงตา

“เจเรมี่ ได้โปรดอย่าบังคับให้ฉันทำแบบนี้เลย ตกลงไหม? สิ่งที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพราะคุณเท่านั้น”

เมเรดิธกำลังทำให้ตัวเองดูมีค่าคู่ควรแก่การชื่นชมมากที่สุด

มาเดลีนเงยหน้าขึ้นมองเจเรมี่ แววตาของเขามีความเย็นชาที่น่ากลัว แต่เขาไม่ได้โกรธอะไรเมเรดิธเลย

มาเดลีนสะบัดความคิดของเธออย่างรวดเร็วก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจเรมี่ ฉันดีใจมากที่คุณมาลองชุดแต่งงานกับฉันในวันนี้ แต่ว่าฉันไม่อยากทำให้คุณต้องอึดอัดหรือลำบากใจเลย”

มาเดลีนยิ้มออกมาอย่างเข้าใจและเอื้อมมือขึ้นไปปรับเน็คไทของเจเรมี่ เธอมองเข้าไปในดวงตาที่ลึกล้ำของเขา

“ผมมีความสุขมากพอแล้วที่รู้ว่าคุณเองรู้สึกยังไงกับผม”

เธอหันหลังให้เขาหลังจากที่พูดจบ เธอชี้นิ้วมาที่ชุดของตัวเองเพื่อให้เจ้าหน้าที่ช่วยถอดชุดออกให้

“วีล่า” เจเรมี่ร้องเรียกเธอ เขามองไปที่แผ่นหลังอันสวยงามที่อยู่ตรงหน้าคล้ายกับว่าเขากำลังอยากที่จะพูดอะไรบางอย่างออกไป แต่เขากลับเลือกที่จะเงียบไม่พูดมันออกไป

มาเดลีนหันกลับมามองเขาด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ เธอมองตาเขาและพูดว่า “ฉันจะรอคุณ”

เธอยิ้มออกมา และในขณะที่เห็นเมเรดิธยิ้มเยาะน่ากลัวจากหางตาตัวเอง เธอก็เดินออกจากห้องนี้ไปโดยไม่สนใจ

…

หลังจากมาเดลีนกลับมาถึงบ้าน เธอยังเก็บเอาคำพูดเมเรดิธมาคิดวนไปวนมาอยู่ในหัว

เมื่อสามปีก่อน เธอตายไปแล้ว จากนั้น เฟลิเป้ได้สร้างหลักฐานการตายของเธอขึ้นมาอย่างแนบเนียน

เธอยังรู้ด้วยว่าเจเรมี่แย่ง ‘ขี้เถ้า’ ของเธอไปจากเอวา

อย่างไรก็ตาม เขาเอาขี้เถ้าของเธอไปทำไมกันนอกเหนือจากต้องการระบายความโกรธของตัวเองกับขี้เถ้าของเธอ?

เขาเคยดูหมิ่นเธอมาก

ตอนที่เธอมีชีวิตอยู่เขาเกลียดร่างกายของเธอ หลังจากที่เธอตายไป เขาคงเกลียดขี้เถ้าของเธอเช่นกันแน่ ๆ

แต่ว่า จากสิ่งที่เมเรดิธพูด ดูเหมือนว่าในปัจจุบัน ‘ขี้เถ้า’ ของเธออยู่กับเมเรดิธไปแล้ว

ในทางกลับกัน ปฏิกิริยาของเจเรมี่ในตอนนั้นก็ทำให้เธอคิดไม่ตกเช่นกัน

เขายอมทำตามเพราะเรื่องนั้นเหรอ?

เกิดอะไรขึ้น?

ในอีกด้านหนึ่ง แม้ว่าจะหยุดเจเรมี่และมาเดลีนจากการถ่ายภาพคู่แต่งงานของเขาได้สำเร็จแล้ว แต่เมเรดิธก็รู้ดีว่าการที่เธอทำแบบนี้ทำให้เจเรมี่ต้องโกรธอย่างแน่นอน

แม้ว่าพวกเขาจะเลิกกันหรือต้องต่อสู้กับความเป็นความตาย เธอก็ไม่ยอมให้วีล่าเข้าใกล้เจเรมี่เด็ดขาด!

วันรุ่งขึ้นมาเดลีนเดินทางไปที่ร้านของเธอตามปกติ

เมื่อเธอไปถึงที่นั่น เธอได้รับพัสดุด่วนจากคนส่งของ

และเมื่อเปิดซองออกมา เธอเห็นว่าเป็นบัตรเชิญงานแต่งงานจากเมเรดิธ

มาเดลีนยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยในขณะที่มองไปที่การ์ดใบนี้

ผู้หญิงคนนี้ดื้อด้านเหลือเกิน เธอไม่เคยเรียนรู้อะไรเลย

ในขณะเดียวกัน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมา

มาเดลีนคิดว่าคนที่โทรมาจะต้องเป็นเมเรดิธอย่างแน่นอน และก็เป็นเธอจริง ๆ ในทันทีที่มาเดลีนรับสาย

“วีล่า ได้รับการ์ดเชิญแล้วใช่ไหม? อย่าลืมมาตรงเวลาล่ะ ฉันจะเฝ้ารอคอยการปรากฏตัวของเธออย่างใจจดใจจ่อเลยนะ”

น้ำเสียงของเมเรดิธฟังดูแปลก ๆ มันเห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกพอใจกับตัวเอง

มาเดลีนพูดขึ้นช้า ๆ “คุณครอว์ฟอร์ด เชิญฉันไปที่งานแต่งงานด้วยความจริงใจ แต่ฉันหวังว่าคุณจะไม่เสียใจเมื่อเวลานั้นมาถึงล่ะ”