บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 344

“เสียใจอย่างนั้นเหรอ? ฮึ่ม ฉันเนี่ยนะ คนเดียวที่จะต้องเสียใจในเรื่องนี้ก็คือเธอ! วีล่า ฉันเตือนเธอไว้ก่อนเลยนะ เธอไม่ใช่คู่แข่งของฉันเลยสักนิด ถ้าเธออุ้มท้องลูกของเจเรมี่จริง ๆ แล้วไงล่ะ? เขาไม่สนหรอก! ฉันมีไพ่อยู่ในมือของฉัน แล้วเธอมีอะไรที่จะมาแข่งกับฉันได้? ฮ่าฮ่าฮ่า…”

คำพูดที่ดุร้ายของเมเรดิธดังเข้ามากระทบหูมาเดลีน

มาเดลีนวางสายทิ้งโดยไม่พูดอะไร เธอมองไปที่ชื่อเจ้าสาวที่อยู่บนการ์ดเชิญที่เธอเพิ่งได้รับในขณะที่ดวงตาอันทรงเสน่ห์ของเธอหรี่ลง

แน่นอนเธอจะไปที่นั่นในวันนั้น

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่เป็นสามวันที่สร้างความทรมานให้กับเมเรดิธมาก

ในโลกของอินเทอร์เน็ตเต็มไปด้วยหัวข้อข่าวเกี่ยวกับเธอและเจเรมี่ ทั้มหมดนั้น ถึงแม้ว่าจะเป็นเธอที่เป็นคนเปิดเผยเวลาและสถานที่จัดงานต่อสื่อด้วยตัวตนปลอมก็ตาม เธอหวังว่าวิธีนี้จะสามารถแจ้งข่าวสารให้กระจายไปมากที่สุด

นั่นเป็นเพราะเธอรอเวลานี้มานานมากเกินไปแล้วจริง ๆ

ตราบใดที่เธอแต่งงานกับเจเรมี่และขึ้นเป็นนายหญิงของบ้านวิทแมน เธอเชื่อว่าแผนการนี้ เจเรมี่จะไม่มีวันหย่ากับเธอเด็ดขาด

ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน!

เมเรดิธลืมตาขึ้นมาในเช้าของวันแต่งงาน

ตามสภาพอากาศที่รายงานในวันนี้บอกไว้ว่าจะมีแดดจ้า แต่มีฝนตกปรอย ๆ ลงมาเล็กน้อยในช่วงเวลาหนึ่ง

เมเรดิธรู้สึกไม่มีความสุขในตอนแรกที่ลืมตาตื่นขึ้นมา แต่เมื่อเธอคิดว่าเธอกำลังจะได้แต่งงานกับเจเรมี่ในไม่ช้านี้ เธอรู้สึกดีขึ้นมาในทันที

ช่างทำผมจัดแต่งทรงผมอย่างสวยงามตามความต้องการของเธอ

เมเรดิธไม่พอใจอย่างมากในชุดแต่งงานที่เธอตัดสินใจเลือกซื้อในตอนสุดท้าย

เธอต้องการชุดที่ราคาเจ็ดหลัก แต่แล้ว ในเมื่อเจเรมี่ไม่เห็นด้วย เธอก็ไม่สามารถสวมใส่มันได้

หลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จแล้ว เมเรดิธรีบขึ้นรถเพื่อเดินทางไปยังโรงแรมที่จัดงานอย่างรีบร้อน

‘ฮึ่ม เป็นไงล่ะ มาเดลีน วีล่า พวกเธอเป็นใครคิดจะมาต่อต้านฉันเหรอ?

‘ท้ายที่สุดแล้ว เจเรมี่ก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี’

เมเรดิธคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยความเจ้าเล่ห์ก่อนที่เธอจะยิ้มกว้างขึ้นและกว้างมากขึ้นอีก

อากาศในขณะนี้ควรจะเป็นฤดูใบไม้ร่วงและท้องฟ้าเปิดกว้างสดชื่น แต่ขณะนี้ฝนเริ่มโปรยลงมา มาเดลีนมองหยาดฝนที่หล่นลงมากระทบกับกระจกรถและยิ้มออกมา

ขณะที่รถของเธอหยุดอยู่ที่หน้าโรงแรม มาเดลีนยกร่มขึ้นมากางก่อนจะเดินเข้าไปข้างในด้วยความสง่างาม

เธอจงใจไม่แต่งตัวมาก เธอสวมใส่เสื้อผ้าง่าย ๆ เพียงแต่ว่าความสง่างามของเธอถูกแผ่ออกมาจากภายในไม่ใช่ด้วยเสื้อผ้าหน้าผม

เวลาขณะนี้ยังไม่ใช่เวลาเริ่มพิธีแต่งงาน มาเดลีนเดินเข้าไปคนเดียวพร้อมกับการ์ดเชิญ

เธอมองไปที่ห้องโถงที่จัดงานและถูกตกแต่งอย่างหรูหรา ทำให้เธอนึกย้อนกลับไปถึงงานแต่งงานระหว่างเธอกับเจเรมี่ในตอนนั้น

แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับเธอในเวลานั้น เธอก็เพ้อฝันและโหยหาถึงความหอมหวานของพวกเขาที่จะมีร่วมกันในอนาคตตอนนั้น

เธอยังจำได้ดีถึงนิ้วที่เย็นเฉียบของเขาที่เธอสัมผัสในขณะที่แลกเปลี่ยนแหวนกัน เธอยังจำความรู้สึกของหัวใจที่เต้นด้วยความอบอุ่นของตัวเองมาจนถึงตอนนี้...

‘เจเรมี่…’

‘ฉันเองรักนายมากขนาดนั้น แล้วทำไมมันถึงเป็นแบบนี้?’

ขณะที่ใจเธอล่องลอยไป มาเดลีนรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างกำลังดึงกระโปรงของเธอ

เธอกลับมามีสติอีกครั้งและก้มศีรษะมองลงไป จากนั้นไม่นาน เธอก็พบกับดวงตาสวยงามคู่หนึ่ง

“แจ็ค”

มาเดลีนอุทานออกมาด้วยความสุข คนตัวเล็กสวมทักซิโด้ตัวน้อยยี่ห้อดัง ดูเหมือนว่าเขากำลังจะทำหน้าที่เป็นเด็กถือดอกไม้ในตอนสำคัญ

แต่ว่า เขาตอนนี้ดูไม่มีความสุขเลย ไม่มีรอยยิ้มออกมาบนใบหน้าที่งดงามของเขา ในทางกลับกันแล้ว ใบหน้าของเขาดูมีความเศร้าเซื่องซึมมากกว่าแต่ก่อนเสียอีก

วีล่า ผมขออยู่กับคุณด้วยได้ไหม?” เด็กน้อยมองเธออย่างมีความหวัง

มาเดลีนยิ้ม “แน่นอนสิ ไม่มีปัญหา แต่พ่อแม่ของนายกำลังจะแต่งงานกันในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ นายน่าจะต้องเป็นคนโยนดอกไม้พวกนั้นไม่ใช่หรือไงกัน?”

“ผมอยากให้คุณเป็นแม่ของผม” ทันใดนั้น เด็กชายตัวน้อยก็พูดจรง ๆ จากความรู้สึกที่มีออกมา

มาเดลีนตกใจ เธอลูบหัวของเขาขณะที่พูดว่า “แจ็ค นี่นายหวังให้ฉันเป็นแม่ของนายจริง ๆ เหรอ?”

“ใช่ครับ”

มาเดลีนยิ้มอย่างมีเลศนัย “ไม่แน่นะบางทีความปรารถนาของนายอาจจะเป็นจริงเร็ว ๆ นี้ก็ได้ แจ็ค”

“จริง ๆ ใช่ไหมครับ?”

“แจ็ค! ไปยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น? ไปหาแม่ของตัวเองเดี๋ยวนี้!” เสียงของเอโลอิสดังขึ้น

มาเดลีนเงยหน้าขึ้นและหันไปมองทางเอโลอิสที่ยืนทำหน้าบึ้งใส่เธอ

“หืม ช่างไร้ยางอาย เธอยังมีหน้ามางานแต่งงานอีกนะ” เอโลอิสพูดเสียงดุและหันไปคุยกับแจ็คสัน “แจ็ค อย่าไปคุยกับเธอ แม่ของหลานจะอารมณ์เสียเอาได้นะ”

มาเดลีนยิ้มเมื่อเธอได้ยินอย่างนั้น พร้อมกับเห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตร “คุณคงกำลังยินดีปรีดาอยู่มากแน่ ๆ เลย คุณมอนต์โกเมอรี แต่ว่า คุณเคยได้ยินคำพูดที่ว่า ‘สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร’ มาบ้างไหม?”

เอโลอิสหยุดเดินและพูดจาเหยียดหยามเธอ “แน่นอน ฉันมีความสุข ลูกสาวสุดที่รักของฉันกำลังจะแต่งงานในวันนี้และมันเป็นข่าวดี! มีเรื่องผิดพลาดอะไรไปเหรอ? สิ่งเดียวที่ฉันคิดว่าคือความผิดพลาดก็คือเธอ ยัยจิ้งจอก! วีล่า ควินน์ ฉันขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย แล้วอย่าพยายามสร้างปัญหาให้มันมากนัก ถ้าไม่งั้นล่ะก็ ฉันจะให้ใครมาเตะเธอออกไป!”

หัวใจของมาเดลีนปวดร้าวอีกครั้ง ในขณะที่มองเข้าไปยังดวงตาที่ขุ่นเคืองของคนเป็นแม่ เธอยิ้มออกมากลบเกลื่อน “เนื่องจากเห็นว่าคุณมีความสุขมาก ดังนั้นฉันจะขอมอบของขวัญบางอย่างให้กับคุณ เพียงแต่ว่า มันไม่ใช่สิ่งของหรอกนะ มันก็แค่คำบอกเล่าเท่านั้น”

เธอหยุดและมองเอโลอิสอย่างจริงจัง “เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด ไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของคุณ เธอเป็นนักต้มตุ๋นชำนาญการ”