บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 346

เจเรมี่หันไปมองมาเดลีน ในขณะที่ สายตาภายใต้ความคาดหวังของเมเรดิธเฝ้ามองเขาอย่างใจจดใจจ่อ เขาเดินผ่านเธอและตรงไปที่มาเดลีน

เมเรดิธยืนนิ่งอยู่บนพรมแดง เธอเหมือนถูกแช่แข็งในสถานการณ์นี้

“ทำไมมาที่นี่?” เจเรมี่รีบเดินเข้าไปหามาเดลีน ใบหน้าสวยงามของเธอสะท้อนอยู่ในดวงตาที่แสนอ่อนโยนของเขา

“คุณครอว์ฟอร์ดเป็นคนเชิญฉันมา” มาเดลีนตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม เธอยื่นมือออกไปเพื่อปรับสายเนคไทของเจเรมี่ให้ตรง “คุณครอว์ฟอร์ดบอกกับฉันว่าคุณรอวันนี้มานานมากแล้ว เธอยังเน้นย้ำกับฉันอีกว่าคุณจะเป็นผู้ชายของเธอในไม่ช้า เพราะงั้นฉันไม่ควรคิดอะไรให้มันเกินเลยไปมากกว่านี้แล้วและทางที่ดีฉันควรจะหนีหายไปให้เร็วที่สุด แต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อฉันรักคุณมากขนาดนี้ ฉันจะยอมปล่อยคุณไปได้ยังไง?”

“…” ใบหน้าเมเรดิธมืดลงหลังจากได้ยินพูดอย่างนั้น

ในขณะที่เธอเห็นเจเรมี่ยกคิ้วของเขาขึ้นด้วยความเย็นชา เธอรีบเข้าไปอธิบายแก้ตัวอย่างรวดเร็ว “เจเรมี่ ฉันขอร้องอย่าไปฟังเธอ ฉันไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นออกไป”

“คุณเป็นคนไร้ความรับผิดชอบมาก คุณครอว์ฟอร์ด ถ้าคุณกล้าพูดออกมา ทำไมคุณถึงไม่กล้าที่จะยอมรับมัน?”

“เธอ…”

“ฉันไม่เหมือนกับคุณแน่นอน ฉันกล้าพูดว่าฉันรักเจเรมี่ ก็ให้รู้เอาไว้เลยละกันว่าฉันไม่มีทางยอมแพ้แน่นอน”

“...” เมเรดิธดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเธอรู้สึกหลงทางและสับสนในขณะนี้ เธอแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินมาเดลีนจะกล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา

มาเดลีนยิ้มกว้างก่อนและหันมองเจเรมี่อีกครั้ง เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแค่จ้องเธอกลับด้วยสายตาแรงกล้า

เธอตอบรับการจ้องที่เต็มไปด้วยความสงสัยและซับซ้อนของเขาอย่างมั่นใจ จากนั้น ก่อนที่เธอจะเขย่งปลายเท้าของตัวเองกดริมฝีปากบางบนแก้มของเขาเบา ๆ

ทันทีที่สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นข้างแก้มเมื่อถูกจูบ หัวใจของเจเรมี่กระชับแน่นขึ้นจนเขารู้สึกได้ ว่ามีบางอย่างกำลังเข้าห่อหุ้มเคลือบบาง ๆ อยู่ที่หัวใจเขา

“ไปทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอเถอะค่ะ ฉันจะรอคุณ”

หลังจากมาเดลีนพูดจบ เธอดึงมือที่ผูกเนคไทให้เจเรมี่กลับยืนสง่าได้ตามปกติ

เมเรดิธตาค้างหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นแบบนั้น

นี่เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมาย เธอไม่คิดเลยว่ามาเดลีนจะทำแบบนั้นอย่างโจ่งแจ้งได้

จากนั้น มาเดลีนได้เดินไปที่เมเรดิธด้วยท่าทางที่ไร้กังวล “เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงตกใจขนาดนั้น? เธอไม่ใช่คนที่รู้ดีที่สุดเหรอว่าฉันต้องการอะไร คุณครอว์ฟอร์ด? นี่ไม่เข้าใจมันอีกงั้นเหรอว่าการแต่งงานระหว่างเจเรมี่กับอดีตภรรยาของเขามันเป็นไปด้วยความรักหรือเปล่า? เธอยังบังคับมาเดลีนไปสู่ความตายอีก ฉันก็แค่เรียนรู้เรื่องพวกนั้นมาจากเธอก็เท่านั้น”

“...” เมเรดิธรู้สึกราวกับว่าเลือดมากมายกำลังไหลท่วมปากของเธอ เธอไม่สามารถพูดได้แม้แต่คำเดียว

เธออยากจะบีบคอมาเดลีนให้ตายลงไปต่อหน้าตอนนี้ แต่ทางที่ดีที่สุดในเวลานี้ เธอทำได้เพียงกำชุดตัวเองแน่นและกลืนความโกรธท่วมท้นพวกนี้ลงไป

สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการแต่งงานกับเจเรมี่!

ภายในห้องที่จัดงานบรรดาแขกผู้มีเกียรติเริ่มทยอยพากันเข้ามาจนเกือบจะเต็มห้อง ในขณะที่นักข่าวจากหลายสำนักก็มารวมตัวกันอยู่บริเวณเวทีจัดงานเพื่อรอบันทึกภาพนาทีสำคัญเรียบร้อยแล้ว

มาเดลีนเดินเข้าไปตรงที่นั่งแถวสุดท้ายและนั่งลงคนเดียว

เวลาผ่านไปสักพัก เธอเห็นเจเรมี่ยืนอยู่ในทีสถานที่ซึ่งเขาจะต้องเอ่ยคำคำสาบานในพิธีในตอนหลัง

เขาเป็นคนดูดีและดูสูงสง่า ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบที่สุดในสายตาของทุกคนอย่างไม่ต้องสงสัย

อย่างไรก็ตาม มาเดลีนจะไม่ยอมถูกเขาทำให้หวั่นไหวเด็ดขาด

หัวใจของเธอถูกทำร้ายโดยเขามาแล้ว เธอจะรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่คิดถึงความรู้สึกรักใครสักคนอย่างสุดซึ้ง

ในชั่วพริบตา พิธีกรได้ปรากฏตัวบนเวทีก่อนจะประกาศว่าเจ้าสาวได้มาถึงสถานที่ทรงมีเกียรติแห่งนี้เรียบร้อยแล้ว

ในขณะที่มาเดลีนเห็นเมเรดิธจับแขนฌอนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันแสนหวานขณะที่เธอเดินไปหาเจเรมี่อย่างช้า ๆ

ผู้ชายคนนั้นคือพ่อในสายเลือดของมาเดลีน แต่เขากำลังให้ท้ายปีศาจตนหนึ่งอยู่โดยไม่รู้ตัว

จังหวะที่เธอเดินผ่านมาเดลีนไป เมเรดิธไม่ลืมที่จะมองด้วยท่าทางภาคภูมิใจ มันราวกับต้องการสื่อว่า ‘วีล่า ฉันจะเป็นคุณนายวิทแมนในไม่ช้า คนแบบเธอเป็นใครกล้ามาแข่งขันกับฉัน?’

มาเดลีนยิ้มกลับ เธอมองเมเรดิธเดินไปหยุดอยู่หน้าเจเรมี่แบบเขินอาย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหลงใหล

ทุกคนที่อยู่ในงานได้อวยพรให้กับคู่บ่าวสาว หลังจากที่บาทหลวงพูดจบ เมเรดิธก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า ‘ฉันยอมรับ’ ออกมา จากนั้นเธอมองเจเรมี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

บาทหลวงเอ่ยถามว่า “นาย... วิทแมน คุณยอมรับที่จะรับเจ้าสาวคนนี้เป็นภรรยาของคุณ เพื่อความร่ำรวยยิ่งขึ้น เพื่อคนจนทั้งหลาย ในยามป่วยและสุขภาพที่ดี เพื่อรักและความหวงแหนเธอตราบเท่าที่คุณทั้งสองจะมีชีวิตอยู่ได้หรือไม่?”