บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 367

สีหน้าของเมเรดิธเต็มไปด้วยการดูถูกและเหยียดหยาม “พูดเรื่องบ้าอะไรออกมา? ฉันจะไปทำเรื่องพวกนั้นกับเธอก่อนได้ยังไงกัน? เธอเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนยั่วยวนเจเรมี่ถึงขั้นศัลยกรรมใบหน้าให้เป็นแบบนี้ เธอเป็นคนที่เริ่มทุกอย่างทั้งหมดและต่อให้ฉันทำร้ายเธอในอนาคต เธอโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง”

“โทษตัวเอง?”

“ใช่ไงเธอเป็นคนสร้างปัญหาให้ตัวเอง! คนอย่างเธอมันช่างแพศยาเหลือเกิน! เธอมันไร้ค่าพอ ๆ กันกับมาเดลีน นังแพศยาคนนั้น หากว่าทั้งสองคนตายไปฉันก็ไม่รู้สึกเสียใจในการตายของพวกเธอทั้งสอง!”

หลังจากเมเรดิธส่งเสียงกรีดร้อง มาเดลีนไม่ลังเลสักนิดที่จะตบหน้าเมเรดิธให้ชาไปทั่วหน้า

เมเรดิธอึ้งไปสองวินาที ในขณะที่เธอกำลังจะเอ่ยปากด่าทอ มาเดลีนดึงคอเสื้อของเธอ และทันใดนั้น เมเรดิธรู้สึกว่าตัวเองกำลังหายใจไม่ออกจากการโดนรัดบีบคอเสื้อ

เมเรดิธเงยหน้าขึ้นและสบเข้ากับดวงตาที่แหลมคมของมาเดลีน หลังจากที่ทั้งคู่สบตากันก็มีแสงเย็นชาในสายตานั่น เมเรดิธอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน

‘ฉันสร้างปัญหาให้กับตัวเองงั้นเหรอ?การตายของฉันไม่ใช่เรื่องที่น่าเสียใจงั้นเหรอ? นี่เธอพูดออกมาอย่างไร้มนุษยธรรม คนอย่างเธออยู่มาจนถึงวันนี้ได้ยังไง?’

คำพูดของมาเดลีนเย็นชาราวกับน้ำแข็งขณะที่ดวงตาของเธอคมราวกับมีด

“เมื่อหกปีที่แล้ว เธอวางยาเจเรมี่และกล่าวหาว่าฉันคือผู้กระทำผิด ทั้งที่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรมาก่อนเลย เธอทำให้ทุกคนต้องคิดว่าฉันแอบวางยาเพื่อที่จะได้หลับนอนกับเขา เธอทำให้เขาคิดว่าฉันเป็นคนไร้ยางอายแค่ไหนเพราะเธอต้องการทำให้คนทั้งโลกรู้ว่าคนอย่างฉันมันหน้าด้านที่จ้องจะแย่งผู้ชายของพี่สาวตัวเอง”

“เป็นเพราะเรื่องที่เธอสร้างขึ้นมาเป็นกับดักมากมายที่นับไม่ถ้วน ฉันต้องถูกจำคุกโดยที่ไม่มีความผิดอะไรมากว่าสามปีเลยรู้ไหม การถูกขังมามากกว่า 1000 วันมันเป็น 1000 วันที่ฉันต้องทนทุกข์ทรมานอย่างไร้ความปราณีจากคนที่เธอส่งเข้ามาทำร้ายฉัน และเธอจ้างคนพวกนั้นมาทำคลอดให้ฉันก่อนกำหนด เธอบังคับให้ฉันต้องคลอดลูกออกมาอย่างไรมนุษยธรรม! และในที่สุด ต่อให้ฉันจะอ้อนวอนขอชีวิตแค่ไหนก็ไม่มีโอกาสเลยแม้แต่การได้เห็นหน้าลูกสาวของฉันสักครั้งยังโดนไอ้บ้าสารเลวที่ไหนก็ไม่รู้ฆ่าตาย!”

“แล้วเธอคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องที่เธอฆ่าปู่ของฉันเหรอ?”

มาเดลีนยังคงดึงคอเสื้อของเมเรดิธอยู่และบีบแน่นกว่าเดิม ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ายกับมีดคมที่สามารถพุ่งออกมาจากดวงตานั้น มีดนับพันเหล่านั้นกำลังพุ่งเข้าแทงเมเรดิธอย่างไร้เมตตาในขณะที่เมเรดิธได้ตกอยู่ในภวังค์ของความตกใจอย่างสุดขีด

‘ความเจ็บปวดของฉันทั้งหมดมันมาจากเธอแล้วก็เจเรมี่ นี่เธอยังมีหน้ามาบอกอีกเหรอว่าสิ่งเลวร้ายพวกนั้นฉันเป็นคนนำมันเข้ามาหาตัวเอง?’

มาเดลีนยิ้มเยาะเย้ยออกมาก่อนที่จะปล่อยคอเสื้อของเมเรดิธออก “เมเรดิธ เธอจำไว้เลยนะว่า เธอเป็นคนสร้างปัญหาขึ้นมาเองและในตอนนี้เธอก็จะต้องเจอจุดจบแบบนี้แหละ”

“...”

หลังจากที่เธอพูดจบ ภายในห้องขังก็ตกอยู่ในความเงียบ