บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 369

มาเดลีนแสร้งยิ้มออกมาให้เขาอย่างไม่เต็มใจ “เจเรมี่ นี่คุณมาที่นี่เพื่อเยี่ยมเมเรดิธเหรอ? ยังตัดใจจากเธอไม่ได้งั้นเหรอ?”

เจเรมี่เดินไปหยุดตรงหน้าเธอ ดวงตาที่แสนมีเสน่ห์ของเขามองเข้าไปในดวงตาอันน่าหลงใหลของเธอ “มีเพียงคนเดียวที่ผมไม่สามารถปล่อยมือได้ในตอนนี้ ก็คือคุณ”

“พูดจริงงั้นเหรอ?" มาเดลีนมองทะลุเข้าไปในดวงตาเจเรมี่ราวกับว่าเธอกำลังประหลาดใจ “ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ฉันดีใจมาก”

“แน่นอน มันเป็นเรื่องจริง” เจเรมี่ยื่นมือออกมา “ถ้าหากว่าคุณเต็มใจแล้วล่ะก็ ผมจะดูแลคุณเอง เริ่มตั้งแต่นาทีนี้ไปเลยดีไหม”

มาเดลีนมองมือที่ยื่นออกมาของเจเรมี่ดูชัดเจนมาก นิ้วเรียวยาวและดูมั่นคง เธอเคยโหยหาความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขามาก่อนในตอนนั้น

เมื่อเขาเห็นมาเดลีนนิ่งและเงียบไปพร้อมกับมองที่มือของเขา ใบหน้าของเขาแสดงถึงความไม่สบายใจที่ไม่รู้ที่มา “คุณไม่เต็มใจเหรอ?”

มาเดลีนหันไปมองที่หน้าเขาแล้วยิ้ม เธอวางมือของตัวเองเข้าไปบนมือของเขาและพูดช้า ๆ ซึ้ง ๆ ว่า “ไม่ใช่อย่างนั้น ทำไมฉันจะไม่เต็มใจล่ะ? รู้ไหม ฉันรอวันนี้มานานแล้ว”

‘ใช่แล้ว นี่มันนานมาก’

เจเรมี่ได้พามาเดลีนขึ้นรถกลับไปที่บ้านของตัวเอง

ทันทีที่เธอเข้าไปในบ้านและเห็นว่าแจ็คสันกำลังรับประทานอาหารอยู่ มาเดลีนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งใจ

เธอเดินไปหาเขา “แจ็ค”

แจ็คสันเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปทันที “วีล่า”

“แจ็ค ขอบคุณนะที่อยู่ข้างฉันและแสดงความกล้าหาญออกมา” มาเดลีนยิ้มออกมาเพื่อแสดงความเอ็นดูและลูบหัวของเด็กน้อย ในขณะที่สายตาของเธอกวาดไปทั่วใบหน้าอมชมพูของเขาเธออดไม่ได้เลยที่จะรู้สึกหัวใจปวดร้าวเล็กน้อย

ทำไมเมเรดิธสามารถให้กำเนิดเด็กที่น่ารักและมีเหตุผลเช่นนี้ได้ แต่ทำไมผู้หญิงคนนั้นไม่รู้สึกชื่นชมยินดีในตัวเขาแม้แต่น้อย

“วีล่า เธอต้องปลอดภัยและไม่เป็นอะไรครับ” น้ำเสียงของแจ็คสันเคร่งขรึม หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็หยิบสร้อยข้อมือคริสตัลออกมาจากกระเป๋าใบน้อยของตัวเอง

ดวงตาของมาเดลีนเป็นประกาย เธออดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเล็กน้อย “ฉันก็คิดว่าได้ทำข้อมือนี้หายไปซะแล้ว”

หรือว่าบางทีเขาอาจได้สมัผัสและเข้าใจรอยยิ้มจากเธอ ส่งผลให้เด็กน้อยคนนี้ยิ้มเป็นครั้งแรกในหลายช่วงทศวรรษ ฟันเขี้ยวเล็ก ๆ สองซี่ของเขากำลังโผล่ออกมาเมื่อเขาแสดงรอยยิ้มนั่น

เขาเอามือเอื้อมไปจับข้อมือมาเดลีน “ให้ผมช่วยสวมมันนะ”

“ได้เลย” มาเดลีนยื่นข้อมือให้เขาอย่างตั้งใจ

เธอมองแจ็คสันด้วยสายตาอ่อนโยน คนตัวเล็กก้มหน้าลงและสวมข้อมืออย่างจริงจัง ขนตายาวและหนาของเขาขยับไปตามจังหวะกระพริบของเปลือกตา ทำให้เขาดูน่ารักมากในตอนนี้

มาเดลีนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของแจ็คสันเบา ๆ “แจ็ค ถ้าฉันทำอะไรให้พ่อนายไม่พอใจในอนาคต นายจะโกรธฉันไหม?”

แจ็คสันสวมข้อมือให้เธอเสร็จพร้อมกันกับที่เธอพูดจบ

เด็กชายตัวเล็กเงยหน้าขึ้น เผยความสนุกสนานในดวงตากลมโตของเขา

ในขณะนี้เขากำลังจะพูดบางอย่างออกมา แต่เจเรมี่ได้เดินเข้ามาก่อน เมื่อเขาเล็งเห็นว่าแจ็คสันและมาเดลีนกำลังพูดคุยโต้ตอบกันอย่างใกล้ชิด เขาเอ่ยขัดขึ้นทันที “แจ็คสัน ชอบวีล่าไหม? นายต้องการให้วีล่าเป็นแม่ของนายไหม?”

มาเดลีนตกใจมาก นาทีนี้เธอเห็นแจ็คสันพยักหน้า “แน่นอนฮะ คุณแม่”

ในวินาทีที่เธอได้ยินแจ็คสันเรียกเธอว่า 'แม่' อีกครั้งจากริมฝีปากเล็ก ๆ ของเขา รู้สึกราวกับว่ามีธารน้ำพลุไหลผ่านหัวใจของเธอ—ทำไมมันช่างเป็นคำพูดหวานเหลือเกิน

เธอรู้สึกว่าตัวเธอเองชอบเด็กคนนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ

แต่ถึงกระนั้น เธอก็ไม่ได้คาดหวังให้เด็กคนนี้ชอบเธอมากขนาดนี้เช่นกัน

หรือบางทีอาจเป็นเพราะว่าเขาไม่เคยได้รับความรู้สึกที่เรียกว่าความรักของแม่จากเมเรดิธเลย ในขณะที่มาเดลีนสามารถมอบสิ่งนั้นให้เขาได้

…

ในเวลาต่อมา เมเรดิธถูกตั้งข้อหาทันที ศาลได้กำหนดเวลานัดไต่สวนแล้ว

แม้ว่าผู้พิพากษายังไม่ได้ตัดสินคดีอย่างเป็นเอกฉันท์ แต่ชื่อเสียงที่มีของเมเรดิธก็พังทลายไปแล้ว

หุ้นกลุ่มมอนต์โกเมอรีก็ได้รับผลกระทบเพราะเธอเช่นกัน

มาเดลีนนั่งอยู่ในห้องทำงานและอ่านข่าวเกี่ยวกับกลุ่มหุ้นของมอนต์โกเมอรี คิ้วของเธอถูกถักเข้าด้วยกันอย่างแน่นหนา

เธอรู้ว่าเมื่อเมเรดิธถูกตัดสินว่ามีความผิดอย่างเป็นทางการ ชื่อเสียงและกลุ่มหุ้นมอนต์โกเมอรี จะได้รับผลกระทบอีกครั้งแน่นอน