บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 461

ทันทีที่เธอได้ยินเสียงเรียกทำให้เธอค่อย ๆ หันหน้ากลับมาช้า ๆ และเห็นว่าทั้งคู่กำลังส่งยิ้มให้กับเธออยู่

ถึงแม้ว่า พวกเขาจะยิ้มออกมาแต่ก็ยังไม่สามารถซ่อนอารมณ์และความไม่สบายใจภายในสายตาพวกนั้นได้

ในเมื่อเรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว ดังนั้นมาเดลีนจึงหยุดที่จะพูดอ้อมค้อมและถามพวกเขาตรง ๆ ไป

“ถ้าให้เดาฉันคิดว่าพวกคุณคงจะรู้เรื่องนี้แล้ว ใช่ไหม?” มาเดลีนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเเรียบ ๆ

ทั้งฌอนและเอโลอิสยืนนิ่งกับคำพูด พวกเขามองเธอด้วยความตกใจเล็กน้อยหลังจากได้ยินที่เธอถามเช่นนั้น

หลังจากที่ทั้งคู่เงียบไปเพียงครู่หนึ่งเอโลอิสได้เอ่ยขึ้นอยากตะกุกตะกัก “ วีล่า เธอ—”

“วีล่า” มาเดลีนเรียกชื่อของตัวเองซ้ำอีกครั้ง เธอเอ่ยขัดจังหวะเอโลอิสด้วยรอยยิ้ม “ในตอนนี้คุณควรที่จะเรียกฉันว่า เอวลีน มอนต์โกเมอรี ไม่ใช่หรือไง?”

“...”

“...”

และเป็นอีกครั้งที่ทั้งคู่แทบขาดอากาศหายใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น

พวกเขาทั้งคู่มีแววตาที่ว่างเปล่าและกำลังจับจ้องอยู่ตรงใบหน้าที่กำลังยิ้มสดใสและน่ารักอยู่ข้างหน้าของพวกเขา ในขณะนั้น แทบจะไม่มีเสียงใดเอ่ยออกมามีเพียงแค่น้ำตาที่ไหลออกมาจากตาของพวกเขาอย่างช้า ๆ

“เอวลีน!”

เอโลอิสร้องไห้หนักมากแล้ววิ่งเข้าไปหามาเดลีน ด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์พร้อมกับดวงตาสำนึกผิดและขอโทษทุกอย่างที่มีอยู่เต็มไปทั่วใบหน้าของเธอ ในขณะนี้ ทั้งความรัก ความโหยหาของคนเป็นแม่กำลังห่อหุ้มมาเดลีนอย่างอบอุ่น

เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เอโลอิสยื่นมืออันสั่นเทาของตัวเองออกมาแล้วค่อย ๆ ลูบไปที่หน้ามาเดลีนอย่างนุ่มนวล

เธอเอามือของตัวเองรูปใบหน้าที่ไร้ที่ติของลูกสาวตัวน้อยด้วยความยินดีในขณะที่เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากปลายนิ้วที่สัมผัส เอโลอิสกัดริมฝีปากของตัวเองแน่นในขณะที่สัมผัสลูกสาวของตัวเองในขณะที่ในใจของเธอรู้สึกแย่