เมื่อเอโลอิสและฌอนได้ยินทั้งคำพูดและท่าทีที่แสดงออกมาของลูกสาว พวกเขามองเธอด้วยความสับสนและความกังวลใจที่ได้ก่อเกิดขึ้นขณะนี้
เธอทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว เอโลอิสเรียกชื่อเธอด้วยหัวใจที่กำลังจะแตกสลาย “เอวลีน…”
มาเดลีนฉีกยิ้มเล็กน้อย เธอกระพริบตาทั้งสองข้างแล้วมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเดินไปที่โซฟาสไตล์ยุโรปและเอามือลูบโซฟาที่ถูกขัดมันเป็นอย่างดี
“ครั้งนั้น คุณจำได้ไหมว่าพวกคุณทั้งสองได้เชิญฉันมาทานอาหารเย็นเพื่อที่จะทำการเจรจาเกี่ยวกับเรื่องของเมเรดิธ และทำตัวอ่อนน้อมถ่อมตนเพื่อที่จะดูแลต้อนรับและสร้างความประทับใจให้กับศัตรูแบบฉัน พวกคุณทั้งสองคงรู้สึกอึดอัดมาก ใช่ไหมที่สถานการณ์เป็นแบบนี้?”
เอโลอิสและฌอนต่างพากันรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้อีกครั้ง
ในขณะนี้ มาเดลีนยิ้มออกมาด้วยท่าทีที่สงบและพูดว่า “คุณนายมอนต์โกเมอรีจำได้ไหมว่าคุณเคยถามฉันว่าฉันได้พบกับพ่อแม่ตัวเองหรือยังหลังจากที่เวลาผ่านไปนานแล้วหลายปี”
เธอในขณะนี้กำลังจ้องด้วยสายตาของผู้เป็นแม่ที่กำลังมองเธอด้วยสายตาแห่งการขอโทษ เธอพูดต่อ “ถ้าอย่างั้นคุณนายมอนต์โกเมอรี จำคำตอบของฉันในวันนั้นได้ไหม?”
“เอวลีน…”
“ฉันบอกกับคุณว่าฉันเจอพวกเขาแล้ว แต่ว่าเราไม่สามารถที่จะกลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันได้อีกครั้ง ถึงแม้ว่าฉันจะยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาก็ตามแต่พวกเขาก็ไม่ต้องการที่จะยอมรับในตัวฉัน”
ดวงตาของเอโลอิสในขณะนี้แดงจนแทบเป็นสายเลือด เธอเอามือจับมาเดลีนเอาไว้พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสายไหลผ่านใบหน้าและลำคอ “เอวลีนให้โอกาสแม่อธิบายนะ เอวลีน...”
มาเดลีนยิ้ม “ไม่มีอะไรที่คุณจะต้องอธิบาย คุณไม่จำเป็นเลย ฉันไม่โทษคุณในสิ่งใดฉันอยากจะบอกว่าบางทีเราอาจไม่ได้ถูกคิดมาเพื่อให้เป็นครอบครัวเดียวกันก็ได้”
“ไม่ เอวลีน อย่าพูดแบบนั้นสิลูก ทุกเรื่องเป็นความผิดของเรา เราไม่ควรปล่อยใแม่มดชั่วร้ายอย่างเมเรดิธมาชี้นำเรา พวกเราน่าจะรู้จักความรู้สึกและน่าจะบอกได้ว่าใครคือลูกสาวที่แท้จริงของพวกเรา…”
“เอวลีน ได้โปรดให้โอกาสพวกเราได้สร้างครอบครัวที่แท้จริงกับลูกนะ”
ฌอนเดินเข้ามา ด้วยใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความเศร้ามากมาย
“เอวลีน หลายปีที่ผ่านมานี้พวกเราไม่เคยลืมลูกเลย ก่อนที่เมเรดิธจะเข้ามามีบทบาท แม่ของลูกยังเฝ้าคิดถึงลูกอยู่ทุกวันและคอยเป็นห่วงอยู่เสมอว่าลูกจะสบายดีไหม แม่ของลูกคอยทำความสะอาดห้องอย่างพิถีพิถันเพื่อว่าสักวันลูกจะกลับมาที่บ้านของเรา”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...