บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 591

บรรดาคนรับใช้และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสะดุ้งตัวตื่นและรีบเร่งมาดู แต่ไม่มีใครสักคนในหมู่พวกเขาที่จะสามารถหยุดเจเรมี่ซึ่งกำลังแผ่รังสีพยาบาทออกมาได้

“ไปเรียกเฟลิเป้ออกมาพบฉันเดี๋ยวนี้” เขาเดินไปยังกลางห้องโถง สายตาจ้องมองไปยังบรรดาผู้อารักษ์ขาที่ยืนขว้างหน้าเขาอยู่

“ทำไมถึงทำเป็นแตกตื่นกันไปได้ ก็แค่หลานชายต้องการจะพบฉันแค่นั้นเอง?” เสียงของเฟลิเป้ดังลงมาจากทางชั้นบน

เจเรมี่หันขวับ สายตาอันเย็นยะเยือกจับจ้องไปที่เฟลิเป้ซึ่งกำลังเดินลงมาอย่างอ้อยอิ่ง

เฟลิเป้อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำหลวม ๆ พร้อมกับสีหน้าที่ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจใด ๆ “นี่มันเป็นเวลาพักผ่อน พวกนายเองก็ควรจะไปพักผ่อนนะ อย่ามาขัดจังหวะบทสนทนาระหว่างฉันกับหลานชายผู้น่ารักสิ” จากนั้นเขาก็ไล่บรรดาคนรับใช้ และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้ออกไปจากตรงนั้น

ไม่นาน ก็เหลือแค่เขาสองคนอยู่ในห้องโถง

“เฟลิเป้ วิทแมน นี่คือวิธีที่นายใช้ฉกชิงภรรยาจากคนอื่นอย่างนั้นเหรอ? ด้วยการกดดันลินนี่อย่างไม่ลดละ และทรมานเธออยู่อย่างนี้น่ะเหรอ? ที่นายทำแบบนี้ นายมีความสุขมากนักหรือไง?” ไฟแห่งแรงแค้นแผดเผาอยู่ในดวงตาขณะที่เขาตั้งคำถามเหล่านั้น

เฟลิเป้หัวเราะเยาะชอบใจ “ที่ฉันทำไป ก็เพื่อให้ความทรงจำของเธอฟื้นคืนมาเร็ว ๆ ก็เท่านั้น” เขามองเจเรมี่ด้วยท่าทีดูถูกและรู้สึกเคลือบแคลงใจ “อ๋อ จริงด้วย นายคงไม่ต้องการให้ความทรงจำของเมเดลีนกลับมาสินะ เพราะว่านั่นจะหมายความว่าเธอจะจำได้หมด ว่าเธอเคยเหม็นขี้หน้านายมากแค่ไหน ฉันพูดถูกไหม?

“ฮ่าฮ่า” เจเรมี่หัวเราะ “อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับคนต่ำช้าอย่างนายจะดีกว่า ตราบใดที่เธอมีความสุข สุขภาพดี และปราศจากความทุกข์ใด ๆ ฉันจะยอมให้ลินนี่แสดงความโกรธแค้นต่อฉันได้เท่าที่เธอต้องการ!”

หลังจากได้ยินในสิ่งที่เจเรมี่พูด เฟลิเป้ก็รู้สึกเดือดดาลอย่างถึงที่สุด

อย่างไรก็ตาม เจเรมี่กลับไม่ได้รู้สึกสนใจกับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของเฟลิเป้มากนัก เขากล่าวเตือนว่า “อย่าบังอาจมาทำให้ลินนี่ต้องรู้สึกเจ็บปวดอีกเป็นอันขาด ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ฉันเอานายตายแน่”

เขาจ้องไปที่เฟลิเป้ด้วยสายตาอันแข็งกร้าว และสะบัดหน้าเดินออกไป

ในขณะที่เจเรมี่กำลังเดินไปที่หน้าประตู เสียงเรียกของเฟลิเป้ก็ดังไล่หลังมา “เจเรมี่ ไม่ใช่แค่นายหรอก ที่รักเธอด้วยใจจริง ฉันเองก็เหมือนกัน”

เจเรมี่หัวเราะพร้อมหันหน้าไปหาเขา “ด้วยใจจริง? นายจะไม่มีทางทำให้เธอเจ็บปวดหรอก ถ้านายรักเธอจริง”

“จากสายตาของนาย คงจะดูเหมือนว่าฉันกำลังทำให้เธอเจ็บปวด แต่ในสายตาของฉัน ฉันกลับมองว่ามันเป็นการช่วยทำให้เธอดีขึ้นมากกว่า” เฟลิเป้พูดด้วยท่าทางที่จริงจัง “ใช่แล้ว ฉันรักเมเดลีน ฉันรักเธอมาตั้งแต่ 18 ปี ก่อนหน้านี้แล้ว”

ในปีนั้น เธอทำทุกวิธีทางเพื่อปกป้องผู้คนอันเป็นที่รักของเธอ แต่ท้ายที่สุดคนเหล่านั้นกลับวางแผนเพื่อที่จะทำร้ายเธอเสียได้

เธอไม่ใช่แม่พระที่ไหน ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เธอจะไม่ได้รู้สึกเสียใจกับนางปีศาจร้ายในคราบคนนั่นเลย

“ฮึ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะโดนโทษประหารเร็วแบบนี้” คาเลนพลันพูดขึ้น “เจเรมี่ อย่าไปรู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้เลยนะ ปล่อยให้เธอตายไปน่ะ ดีแล้ว”

“อะแฮ่ม” วินส์ตันกระแอมบอกให้คาเลนปิดปากให้สนิท “เจเรมี่ก็เคยพูดออกมาชัดเจนแล้วนี่ว่าเขาไม่เคยชอบผู้หญิงคนนั้นเลย ทำไมถึงพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ออกมาได้?”

“เขาจะไม่เคยชอบเธอได้ยังไงคะ? พวกเขาอยู่ด้วยกันมาตั้งหกปีนะ หรือว่าคุณกำลังจะบอกว่าลูกชายเราเป็นพวกตายด้านอย่างนั้นเหรอ?” คาเลนยักไหล่และสังเกตท่าทีของเมเดลีนเงียบ ๆ

เธอคิดว่าเมเดลีนคงจะไม่พอใจแน่ ๆ แต่เท่าที่สังเกตดู เธอก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญใจแต่อย่างใด

คาเลนกัดปากด้วยความไม่พอใจและกล่าวเสริม “พูดก็พูดเถอะ ลูกสะใภ้คนดีของฉัน เธอรักเจเรมี่จริง ๆ สินะ? แม้ว่าเมื่อตอนนั้นเจเรมี่กับเมเรดิธจะอยู่ด้วยกัน แต่เธอก็ยังทำทุกวิถีทางเพื่อจะแทรกกลางระหว่างพวกเขาอยู่ดี ที่ฉันจะพูดก็คือ…”