เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 601

“ลินนี่! ลินนี่!”

ภายใต้ความมึนงง เมเดลีนได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล

เธอพยายามลืมตาขึ้นมาอย่างสุดความสามารถ แต่ความพยายามนั้นกลับไร้ผล

หลังจากที่หมดสติไป เมเดลีนหลุดเข้าไปในความฝันอันแสนยาวนาน

ณ พื้นที่สีขาวโพลนซึ่งมีหิมะปกคลุม เธอฝันว่าตัวเองกำลังจะจมลงไปในบึงน้ำแข็งอันหนาวเหน็บ เธอว่ายน้ำไม่เป็น และพยายามตะเกียกตะกายพาตัวเองขึ้นไปที่ริมฝั่ง เจเรมี่อยู่ตรงนั้น ตรงริมแม่น้ำนั่น

เขายืนเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงนั้น เมื่อมองไปยังรูปร่างอันทรงเสน่ห์ของเขา รอยยิ้มที่ไม่แยแสของเขากลับเด่นสะดุดตากว่าเดิม

เธอกรีดร้อง “เจเรมี่ ช่วยฉันด้วย!”

ชายหนุ่มไม่ขยับเลยแม้แต่ก้าวเดียว เขาได้แต่มองเธออย่างรังเกียจ

แสงแห่งความหวังอันริบหรี่ซึ่งเมเดลีนโอบกอดเอาไว้ ค่อย ๆ เลือนหายไปทีละน้อย เวลาเดียวกับร่างกายของเธอที่ค่อย ๆ ดำดิ่งลงสู่ก้นบึ้งของบึงน้ำอันหนาวเหน็บ

ในตอนที่กำลังจะตายเช่นนี้ เธอกลับเห็นเมเรดิธยืนกอดเจเรมี่อยู่ พวกเขาพลอดรักกันอย่างหวานชื่นต่อหน้าเธอ

หัวใจของเมเดลีนดำดิ่งลงไปยังก้นทะเลสาบลึก ในตอนนั้นเธอได้ยินเสียงที่แข็งกระด้างของเจเรมี่ได้เต็มสองหู “ฟังให้ดีนะ เมเดลีน ฉันไม่เคยรักเธอเลย ไม่แม้แต่เศษเสี้ยวของหัวใจฉันที่นึกชอบเธอ นับประสาอะไรกับที่รักเธอ”

“ไม่แม้แต่เศษเสี้ยวของหัวใจ…”

เสียงนุ่มลึกและน่าหลงใหลของเขาเป็นเหมือนกับเสียงน่ารำคาญของปีศาจร้ายที่ตามหลอกหลอนโสตประสาทของเมเดลีน

ทันใดนั้น ดวงตาของเมเดลีนก็เบิกกว้าง

เธอลุกขึ้น หลับตา และสูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอจึงรู้ว่าแค่ฝันไปเพียงเท่านั้น

ถึงกระนั้น ช่างเป็นความฝันที่สมจริงเสียเหลือเกิน สมจริงมากเสียจนเธอรู้สึกได้แม้แต่ความรู้สึกเจ็บแปล๊บในหัวใจ

‘หรือว่านี่คือความทรงจำที่ฉันสูญเสียไปหลังจากประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์กันนะ?’ เธอคิดในใจ

จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา เธอจึงหันหน้าไปตามที่มาของเสียงนั้น และเห็นว่าร่างอันสูงตระหง่านของเจเรมี่กำลังเดินเข้ามา

ความรู้สึกกังวลใจบนใบหน้าของเขาได้สลายไป เมื่อเห็นว่าเมเดลีนได้สติแล้ว

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ