เฟลิเป้โอบไหล่ของเมเดลีน “ไปกันเถอะ เอวลีน ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว”
“ค่ะ” เมเดลีนพยักหน้าและจับมือของแจ็คสัน “ไปขึ้นเครื่องกันเถอะลูก แจ็ค”
“แต่ว่าพ่อยังไม่มาเลยนะ” แจ็คสันยื่นริมฝีปากล่างสีชมพูของเขาออกมาอย่างไม่พอใจ แสดงท่าทีไม่เต็มใจที่จะไปเต็มที่ “พวกเราจะไม่รอพ่ออีกหน่อยเหรอครับ แม่?”
เมเดลีนผละออกจากอ้อมกอดของเฟลิเป้ และเดินไปปลอบประโลมลูกชายด้วยรอยยิ้ม “พวกเรารอพ่อไม่ได้แล้วจ้ะ แจ็ค พ่อเขามีงานเยอะแยะ เลยมาไม่ได้”
“เจเรมี่ไม่ได้งานเยอะอะไรหรอก เขาอยู่ที่โรงพยาบาลกันผู้อาวุโสต่างหาก!” วินส์ตันโพล่งความจริงออกไป
สายตาของเฟลิเป้มืดมนลงในขณะที่เมเดลีนหันกลับไปมองวินส์ตันด้วยความมึนงง และขอให้เขาอธิบายต่อ
“ผู้อาวุโสรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาล หมอบอกกับเราว่าต้องเตรียมใจรับกับสถานการณ์ที่แย่ที่สุดเพราะว่าคุณปู่มีเวลาเหลือไม่มากแล้ว แต่ในตอนนั้น คุณปู่ลืมตาตื่นขึ้นและเอาแต่เรียกชื่อของเธอ เจเรมี่บอกว่าอย่ามาทำให้เธอกังวลใจเลย แต่ฉันตัดสินใจมาหาเธอเลยจะดีกว่า”
เมเดลีนตกตะลึง “ผู้อาวุโสเอาแต่เรียกชื่อฉัน อย่างนั้นเหรอคะ?”
วินส์ตันพยักหน้าเพื่อเสริมความมั่นใจ สายตาของเขาส่องประกายความวิตกกังวลออกมา แล้วเขาก็ร้องขอ “ตั้งแต่เขาฟื้น ผู้อาวุโสไม่ได้พูดอะไรเลยนอกจากชื่อ ‘เมเดลีน’ เขาอยากจะเจอเธอจริง ๆ นะ”
เมเดลีนรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ
ในขณะที่เห็นท่าทางที่ลังเลใจของเมเดลีน เฟลิเป้ก้าวออกไปอย่างมุ่งมั่น และจับมือของเมเดลีนเอาไว้ “พวกเรามาไกลมากแล้วนะ เอวลีน ตอนนี้อย่าหันหลังกลับไปเลย”
เมเดลีนสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นอันแรงกล้าที่อยู่ในดวงตาของเฟลิเป้ เธอกำลังจะเปิดปากพูดบางอย่าง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่มาจากก้นบึ้งในหัวใจของวินส์ตันพูดว่า “ฉันรู้ว่าเธอเกลียดหน้าพวกเราทุกคนในบ้านวิทแมน เมเดลีน แต่ว่าคุณปู่เป็นเพียงคนเดียวที่ดูแลเธอเป็นอย่างดีที่สุด มาตลอดหลายปีที่เธอแต่งงานเข้ามาใช้ชีวิตในครอบครัวของเรา เขาเป็นคนเดียวที่ยังคงเชื่อและสนับสนุนเธอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม และแม้แต่ตอนที่เธอสูญเสียความทรงจำ ฉันยังคงเชื่ออยู่ว่าในหัวใจดวงนั้นของเธอ ยังคงรับรู้ได้ถึงความใจดีที่คุณปู่มอบให้เธออยู่นะ”
เฟลิเป้หมดความอดทน “พอได้แล้ว คุณแค่ต้องการจะซื้อเวลาให้กับเจเรมี่ก็เท่านั้น”
“เฟลิเป้” เมเดลีนเรียกชื่อของชายที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ “ฉันอยากไปพบคุณปู่”
ความโล่งอกชะโลมจิตใจของวินส์ตัน ในขณะที่สีหน้าของเฟลิเป้กลับดำมืดลง แต่เขาไม่สามารถรั้งเมเดลีนเอาไว้ได้อีก
...
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...