เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 617

เมเดลีนหันหลังและเดินออกไป ทิ้งให้เจเรมี่ยืนงงอยู่ด้านหลัง รู้สึกราวกับนี่ไม่ใช่เรื่องจริง

“ยืนทำบื้ออะไรอยู่ตรงนั้นเล่า?” วินส์ตันเอ่ยถาม และชี้แนะ “ถ้าแกไม่อยากปล่อยเธอไป ก็ไม่ต้องปล่อยไปสิ”

ช่างฟังดูเป็นคำที่คุ้นหู

ครั้งหนึ่งเขาเคยสาบานว่าจะไม่ปล่อยเธอไปเหมือนกัน

แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่ามีจะหนทางไม่มากที่เขาจะทำเพื่อเมเดลีนได้ นอกจากปล่อยให้เธอไป

สายลมที่เย็นสดชื่นของต้นฤดูร้อนลูบไล้ไปตามแก้มของเจเรมี่ ขณะที่เขาเดินตามหลังเมดลีนไปอย่างเงียบ ๆ บนท้องถนนที่วุ่นวาย สายตาของเขาจับจ้องไปยังแผ่นหลังของเธอตามใจปรารถนา

เมเดลีนหยุดเดินก่อนที่เขาจะชื่นชมความงามที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างเต็มตา

เจเรมี่หยุดฝีเท้าเอาไว้เช่นกัน เขามองเธอหันหลังกลับมา และเห็นแสงอาทิตย์อาบไล้ร่างชดช้อยของเธอจนปกคลุมไปด้วยประกายแสงอันอบอุ่น

“มีอะไรจะพูดกับผมอย่างนั้นเหรอ ลินนี่?”

“ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะยังไม่ไปตอนนี้” เธอพูดออกมาห้วน ๆ แต่สายตาของเธอแสดงออกถึงความตรงไปตรงมา “ฉันจะรอจนกว่าอาการคุณปู่จะคงที่แล้วฉันค่อยไป”

เจเรมี่ตกตะลึง เขาควรที่จะดีใจ แต่ทำไมกลับรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม?

เขาคิดบางสิ่งก่อนจะยิ้มออกไปอย่างอ่อนโยนทั้งที่เจ็บปวด “ไม่ต้องเป็นห่วงนะ คุณปู่จะต้องไม่เป็นไร อย่าให้พวกเราต้องทำให้แผนของคุณพังไม่เป็นท่าอีกเลยนะ”

เมเดลีนอยากหัวเราะให้กับความรู้สึกห่วงใยที่เขาใช้น้ำเสียงระมัดระวังพูดออกมาเหลือเกิน

เธอรู้สึกตกตะลึงเหมือนกัน ตอนที่รู้ว่าคุณวิทแมนที่สง่างามและตายด้านแบบนั้น ก็มีด้านแบบนี้ด้วย

“ฉันไม่ได้ทำเพื่อใคร ฉันแค่ไม่อยากจากไปทั้ง ๆ ที่มีความรู้สึกเสียใจติดค้างอยู่” เมเดลีนตอบกลับอย่างเย็นชา แม้ว่าหัวใจจะสะกิดบอกว่าเธอแค่ไม่อยากสูญเสียบางอย่างไป

อย่างไรก็ตาม เธอยังอยากอยู่ที่เกลนเดลต่ออีกหน่อย

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ