เมเดลีนเห็นว่าเฟลิเป้ยืนหลังให้เธอ ร่างโปร่งของเขาโอบล้อมไปด้วยรังสีแห่งความเยือกเย็น
อีกด้านหนึ่ง เจเรมี่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสงบนิ่ง ใบหน้าด้านข้างมีเพียงความอ่อนโยนและความเงียบสงบปรากฏอยู่
จากนั้นไม่นาน เจเรมี่ก็เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา “นั่นเป็นความทรงจำของฉันกับลินนี่สองคน ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย”
“ไม่เกี่ยว?” เฟลิเป้หัวเราะอย่างเหยียดหยาม “ตอนนี้เอวลีนเป็นภรรยาของฉันแล้ว”
คำว่า ‘ภรรยา’ ทิ่มแทงเข้าไปกลางใจเจเรมี่ เขาเม้มริมฝีปากแน่นและมองไปด้านหน้าอย่างเงียบงัน แต่ไม่ได้ปฏิเสธความจริงนั้น
เมื่อเห็นว่าเจเรมี่ไม่ตอบโต้ เฟลิเป้กระตุกยิ้มที่มุมปากเย้ยหยันเขา “เจเรมี่ แกเป็นคนที่ดูแลเธอไม่ดีตั้งแต่แรกเอง เพราะฉะนั้น อย่าหวังว่าวันนี้แกจะได้เอวลีนกลับไป แกไม่มีอะไรที่เหมาะสมกับเธอเลย”
“เลิกหวังลม ๆ แล้ง ๆ กับเอวลีนได้แล้ว เธอไม่ได้เป็นของนายอีกแล้ว แกควรเลิกพยายามไปเจอหน้ากันสองต่อสอง หรือเข้าใกล้เธออีก”
หลังจากนั่งฟังคำพูดที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของเฟลิเป้ เจเรมี่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “สองต่อสอง?” เจเรมี่ยิ้มและเอ่ยถาม “นายหมายความว่ายังไง?”
“ช่วยเลิกทำตัวเป็นโง่ต่อหน้าฉันสักที แกเป็นคนบอกเองว่าจะไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายชีวิตเอวลีนอีก แต่ดูจากกระทำของแก มันตรงกันข้าม แกเอาแต่หาโอกาสเข้าใกล้เอวลีนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แกบอกเรื่องที่แกตาบอดแถมยังบอกว่าเธอเป็นสาเหตุของอาการนี้อีก แกกำลังทำให้เธอรู้สึกเหมือนติดหนี้แกอยู่ ทั้งหมดนั่นก็กลายเป็นเหตุผลให้เธอไม่เต็มใจกลับไปเมืองเอฟกับฉันนานขนาดนี้ ทั้งหมดที่ฉันสาธยายมานี้ ไม่ใช่สิ่งที่แกต้องการหรอกเหรอ?”
เมเดลีนตกตะลึงเมื่อได้ยินแบบนั้น
เธอไม่คาดคิดว่าเฟลิเป้จะรู้ว่าเจเรมี่ตาบอดอยู่แล้ว
เธอคาดไม่ถึงเหมือนกันว่าเฟลิเป้ที่อ่อนโยนและสูงส่งคนนั้น จะมีด้านที่เย็นชาและโหดร้ายแบบนี้
เมเดลีนไม่รู้ว่าเธอควรจะแอบฟังแบบนี้ต่อไปหรือไม่ แต่เมื่อเธอกำลังจะหันหลังกลับ เธอก็ได้ยินเสียงเจเรมี่พูดบางอย่างออกมา
“บนเกาะวันนั้น นับตั้งแต่วินาทีที่ฉันส่งลินนี่ให้กับนาย ฉันก็ตัดสินใจแล้ว ว่าฉันจะไม่มีวันหาทางที่จะกลับไปเจอหน้าเธออีกทั้งชีวิต”
เสียงของเขาอ่อนโยนราวกับสายลมที่พัดมากระทบใบหูเธอ แต่เสียงที่อ่อนโยนและกังวานแบบนั้นทำให้หัวใจเธอรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาทันตา
เมเดลีนหยุดฝีเท้า ดวงตาเบิกโพลงด้วยความรู้สึกประหลาดใจ ‘บนเกาะวันนั้น เจเรมี่เป็นคนส่งฉันให้กับเฟลิเป้อย่างนั้นเหรอ?
‘มันเป็นไปได้ยังไง? ไม่ใช่ว่าเขาหันหลังกลับไปโดยที่ไม่ได้หันกลับมามองฉันหรอกเหรอ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...