บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 68

บรรยากาศภายในรถดิ่งลงสู่ความเงียบอย่างกะทันหัน มาเดลีนหัวเราะออกมาอย่างขมขื่นด้วยความเหนื่อยล้า

"เจเรมี่ แม้ว่าคุณจะไม่เชื่อทุกการกระทำของฉัน แล้วคุณปู่คุณล่ะ? ท่านเป็นคนฉลาดและมีประสบการณ์มากมายในการชีวิต ถ้าตัวฉันเองเป็นคนที่ร้ายกาจขนาดนั้น แล้วทำไมเขาถึงยอมให้ฉันแต่งงานกับคุณ? ทำไมเขาถึงดูแลฉันและหันหลังให้เมเรดิธอย่างเย็นชาด้วย?”

เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจเรมี่จะไตร่ตรองเรื่องนี้อีกครั้ง แต่ในขณะที่เธอหยุดพูด เขาก็หัวเราะออกมาอย่างดัง

"เธอน่าจะรู้ดีว่าทำไมเธอถึงต้องแต่งงานกับฉันแล้วทำไมเมเรดิธถึงถูกคุณปู่หันหลังให้ด้วยความเมินเฉย”

เขาพยายามจงใจบอกว่ามาเดลีนคือคนที่แอบยุยงให้เกิดความไม่ลงรอยกันระหว่างคุณปู่ของเขาและเมเรดิธ

เช่นนั้น เขาไม่เคยคิดว่าผู้หญิงอย่างเมเรดิธเต็มใจที่เป็นภรรยาน้อยสิ่งนั้นแหละมันคือปัญหา

"มาเดลีน หยุดเล่นละครสักที ผมจะพาเธอไปพบคุณปู่ตอนนี้ ผมจะทำให้เขาเห็นตัวตนที่แท้จริงของเธอ”

มาเดลีนยิ้มอย่างขมขื่น เธอไม่ต้องการอธิบายตัวเองอีกต่อไป

การยืนหยัดในตัวตนของเธอกลายเป็นเรื่องโกหกที่บาปหนาเกินกว่าจะไถ่ถอน

มาเดลีนถูกลากตัวกลับไปที่คฤหาสน์วิทแมนโดยเจเรมี่ และเธอถูกบังคับให้เข้าไปในห้องนั่งเล่นกับเขา

ผู้มีอำนาจที่สุดในตระกูลนั่งตัวตรงและยังอยู่ตรงหน้าพวกเขา ใบหน้าของอาวุโสวิทแมนดูเคร่งขรึม

เมเรดิธนั่งน้ำตาซึมขณะที่แม่ของเจเรมี่กำลังปลอบเธออย่างเห็นอกเห็นใจ

ในขณะที่มาเดลีนเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นจังหวะเดียวกับที่แม่ของเจเรมี่เห็นเธอ หล่อนยืนขึ้นชี้นิ้วมาที่หน้าเธอทันที

"มาเดลีน ยัยสารเลวอย่างเธอทำไมถึงจิตใจอำมหิตเช่นนี้? เธอสามารถฝังกรงเล็บของเธอใส่ลงเด็กที่แสนบริสุทธิ์ เมเรดิธทำอะไรให้เธอคับแค้นใจนัก? ทำไมเธอถึงเล่นงานกันด้วยวิธีสกปรกเช่นนี้?”

แม่ของเจเรมี่กรีดนิ้วชี้มาทางมาเดลีนก่อนจะเริ่มตะเบ่งเสียง