บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 719

ณ ตอนนี้ เจเรมี่หวังเป็นอย่างยิ่งว่าตาของเขาจะมืดบอดอีกครั้ง

ภาพตรงหน้าช่างบาดตาเขาเหลือเกิน

ในหัวของเขามีแต่เพียงความว่างเปล่าตอนที่เห็นเมเดลีนปล่อยให้เฟลิเป้อุ้มเธอโดยไม่มีท่าทีขัดขืน จากนั้นพวกเขาก็ขึ้นรถและจากไป

‘ลินนี่ จนถึงท้ายที่สุดแล้ว คุณก็ยังคงไม่ให้โอกาสผมได้เริ่มต้นใหม่

‘ท้ายที่สุด คุณก็ยังคงเลือกเฟลิเป้อยู่ดีสินะ?

ในขณะที่มองดูรถวิ่งออกไป เขายืนรับไอเย็นที่พัดมาตามลมในฤดูใบไม้ร่วงและรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกปิดผนึกอยู่ในถ้ำน้ำแข็งอันเป็นนิรันดร์ มันช่างหนาวเย็นไปถึงกระดูก

เฟลิเป้วางแผนการสำหรับมื้อค่ำครั้งนี้ไว้ทั้งหมด

ในเวลาเดียวกัน เฟลิเป้ยกมือขึ้นมาลูบไล้ใบหน้าอันร้อนผ่าวพลางมองดูเมเดลีนที่กำลังเอนกายพิงไหล่ของเขาอยู่ ใบหน้าของเธอแดงก่ำเป็นอย่างมาก

“เอวลีน ผมจะดูแลคุณให้ดีกว่าเจเรมี่แน่นอน”

“ผมจะให้ทุกอย่างที่มันไม่มีวันจะมอบให้คุณได้” เขาพูดก่อนที่จะจูบเส้นผมของเมเดลีน รอยยิ้มของปีศาจร้ายปรากฏอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา “เอวลีน คุณเป็นของผมคนเดียว”

เมเดลีนได้ยินเสียงใครบางคนกำลังพูดคุยกันอย่างเลือนราง แต่ถึงกระนั้น จิตใจเธอตอนนี้ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเสียแล้ว และร่างกายของเธอร้อนผ่าวเสียจนทำให้เกิดความรู้สึกแย่

หลังจากนั้นสักพัก รถคนนั้นก็หยุดลงและเมเดลีนรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังอุ้มเธออยู่

เคธี่รู้ว่าเฟลิเป้ออกไปรับประทานอาหารใต้แสงเทียนกับเมเดลีน และผิดหวังกับเรื่องนี้เป็นที่สุด ทันใดนั้น เธอพลันเห็นเฟลิเป้เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเมเดลีนที่ไม่ได้สติในอ้อมแขน

“เฟลิเป้” เคธี่เดินตรงมาหาเขาและมองดูใบหน้าของเมเดลีนที่แดงก่ำอย่างผิดปกติ “เกิดอะไรขึ้นกับอีวี่อย่างนั้นเหรอ? ให้ฉันโทรตามหมอให้ไหม?”

เฟลิเป้ไม่แม้แต่มองหน้าเคธี่ ก่อนที่เขาจะอุ้มเมเดลีนขึ้นไปชั้นบน

“เฟลิเป้…”

เขาช่วยพยุงร่างกายของเมเดลีนเอาไว้และยื่นแก้วน้ำให้เธอ “เอวลีน นี่ไงน้ำ”

เมเดลีนยื่นมือออกมารับแก้วน้ำ แต่เมื่อกำลังจะคว้ามาไว้ในมือ จู่ ๆ มือของเธอกลับไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา ศีรษะของเธอซบลงบนไหล่ของเฟลิเป้ไม่นานหลังจากนั้น

แก้วน้ำตกลงบนพรมบริเวณเท้าของเธอดังตุ้บ

ทั้งหมดนี่เป็นไปตามแผนการที่เขาวางเอาไว้

เฟลิเป้ยิ้มและวางเมเดลีนลงบนเตียง จากนั้น เขาเริ่มถอดเสื้อโค้ทและปลดกระดุมเสื้อเธอทีละเม็ด

ขณะที่ยังคงครุ่นคิดถึงวิธีการที่จะหยุดเฟลิเป้อยู่ เคธี่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังมาจากด้านนอกประตู

เธอหันหลังกลับมามองด้วยความสงสัยและเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ ขณะเดียวกันใบหน้าของชายหนุ่มก็มีร่องรอยของความวิตกกังวลปกคลุมไปทั่ว

“คุณคือ… เจเรมี่ วิทแมน สินะคะ?” เคธี่จำเขาได้