บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 964

“ไม่ แมดดี้ มันไม่ใช่ความผิดของเธอ อย่าโทษตัวเองสิ ถ้าคุณท่านและคุณผู้หญิง

มอนต์โกเมอรีรู้เรื่องนี้ พวกเขาจะไม่อยากให้เธอโทษตัวเองเหมือนกัน”

คำพูดปลอบโยนของเอวาทำให้เมเดลีนร้องไห้หนักกว่าเดิม

เธอหนีออกจากอ้อมแขนของเอวาและลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว

“แมดดี้ เธอจะไปไหน?”

“พ่อ แม่… ฉันต้องไปเจอพ่อกับแม่ของฉัน!” เมเดลีนวิ่งออกจากห้อง ถามทุกคนที่เธอเห็นตลอดทางเดินยาวว่า “คุณเห็นพ่อและแม่ของฉันไหม?”

เอวาตามหลังเธอไป เมื่อเธอเห็นเมเดลีนในสภาพแบบนี้ การมองเห็นของเธอก็พร่าเลือนไปเพราะน้ำตาในทันที

“แมดดี้!”

เธอไล่ตามเมเดลีนและจับเธอไว้ขณะที่หัวใจของเธอแตกสลายเป็นชิ้น ๆ

“แมดดี้ อย่าทำแบบนี้!”

อย่างไรก็ตาม เมเดลีนเมินเธอและยังคงเดินต่อไปข้างหน้า เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอเห็นใครบางคน เธอจะถามพวกเขาถึงเอโลอิสและฌอน

หลังจากที่แดเนียลได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นที่บ้านของเมเดลีน เขาก็รีบมาในทันที อย่างไรก็ตาม ในตอนที่เขาเดินออกจากลิฟต์ เขาก็เห็นเมเดลีนเดินเข้ามาทั้งน้ำตาที่ไหลนองบนใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอ

เธอดูซีดเซียวมากและเหมือนกับว่าเธอคุ้มคลั่งไปแล้ว

แดเนียลแข็งทื่อเมื่อเขาเห็นเมเดลีนในสภาพนี้ “แมดดี้?”

เมื่อเขาเรียกเธอ เมเดลีนก็มองเขา เมื่อเห็นแดเนียล เธอก็รีบเดินเข้าไปหา “แดน รู้ไหมว่าพ่อกับแม่ของฉันอยู่ไหน?”

แดเนียลส่ายหน้า

“แมดดี้ คุณโอเคไหม?”

เมเดลีนไม่ตอบเขาและเพียงแต่ถามต่อว่า “งั้น คุณเห็นเจเรมี่ไหม? เขาเป็นสามีของฉันและเป็นคนที่วางเพลิงเพื่อฆ่าพ่อแม่ของฉัน คุณรู้ไหมว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”

“...”

แดเนียลตกตะลึงเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น

เขาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไร เขาเพียงแค่มองไปที่เอวาซึ่งกำลังเดินตามหลังเมเดลีนเข้ามา

“แมดดี้” เอวาจับเมเดลีนซึ่งกำลังเผชิญกับการสั่นสะเทือนทางอารมณ์ “อย่าเป็นแบบนี้สิ แมดดี้”

เมเดลีนสะอึกสะอื้น ความเจ็บปวดแสนสาหัสเริ่มรุกรานเข้าไปในกระดูกและเนื้อของเธอจากทุกทิศทาง

ในที่สุด เมเดลีนก็มาถึงห้องเก็บศพที่ซึ่งเก็บศพของเอโลอิสและฌอนไว้

ที่แห่งนี้ช่างหนาวเหน็บ แต่เมเดลีนไม่รู้สึกหนาวเย็นเลย ความหนาวเย็นช่างไร้ค่าเมื่อเทียบกับความรู้สึกของเธอในตอนนี้

เอวาอยากจะอยู่กับเธอ แต่เมเดลีนบอกว่าเธออยากจะคุยกับพ่อแม่ของเธอแค่คนเดียว ดังนั้น เอวาจึงตัดสินใจรอข้างนอก ทันใดนั้น เอวาก็รู้สึกไม่สบายท้องและไปเข้าห้องน้ำ

ในตอนที่เอวาออกไป เจเรมี่ก็ปรากฏตัวที่ประตูของห้องเก็บศพ

ประตูแง้มออกเล็กน้อยและผ่านทางช่อง เขาก็เห็นว่าเมเดลีนกำลังล้มคุกเข่าต่อหน้าเตียงทั้งสองเสียงดังสนั่น

“ถ้าเราเริ่มใหม่ได้อีกครั้ง หนูขอให้เราไม่เจอกันดีกว่า หนูขอให้พ่อกับแม่ปฏิบัติกับเมเรดิธเหมือนเธอเป็นลูกสาวแท้ ๆ ยังจะดีซะกว่า”

“หนูไม่โทษพ่อกับแม่นะคะ หนูเลิกโทษพวกคุณไปนานแล้ว เมื่อตอนที่หนูไม่มีใครเมื่อ 20 ปีก่อน หนูฝันว่าจะมีพ่อและแม่ที่รักและห่วงใยหนู ในที่สุด หนูก็เจอพวกเขา แต่หนูคิดไม่ถึงว่า พวกเขาจะพบกับชะตากรรมที่เลวร้ายแบบนี้…”

“หนูคิดว่าการที่หนูเจอผู้ชายที่หนูรักหลังจากที่เสียความรักของพ่อแม่ไปคงจะเป็นเรื่องโชคดีที่สุดและมีความสุขที่สุดในชีวิตของหนู ยังไงก็ตาม นี่ก็พิสูจน์แล้วว่าการเจอเขาและรักกับเขาคือโศกนาฏกรรมที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตหนู”

“หนูผิดเองค่ะ คุณพ่อ คุณแม่ เอวลีนผิดเอง...”

หลังจากที่เธอกล่าวเช่นนั้น เมเดลีนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยด้านหลังเธอ จากนั้น เสียงเข้มและเย้ายวนของชายคนนั้นก็ดังเข้ามาในหูของเธอ

“เธอผิดจริง ๆ นั่นแหละ เธอผิดที่ไปทำร้ายคนที่ไม่ควรทำ”