บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 976

ลาน่าจะเห็นด้วยได้อย่างไร แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ได้แต่ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นดวงตาสีเข้มของโยริค

เธอมองเมเดลีนแล้วกัดริมฝีปากของตนเอง จากนั้นจึงเอ่ยอย่างไม่เต็มใจว่า “เอวลีน แกต้องการให้ฉันขอโทษแกอย่างหมดท่าใช่มั้ยห่ะ? ได้ ฉันจะขอโทษแก!”

“เดี๋ยว” เมเดลีนรั้งเธอ

ลาน่าคับข้องใจ “แกยังต้องการอะไรอีก?”

“ฉันบอกว่าฉันต้องการให้เธอคุกเข่าและขอโทษ” เมเดลีนเน้นย้ำ แววตาของเธอเคร่งขรึม

“แก… เอวลีน อย่าทำตัวได้คืบจะเอาศอกนะ!” ลาน่าโกรธจัด

อย่างไรก็ตามท่าทีของเมเดลีนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง “การคุกเข่าและขอโทษจะเทียบอะไรได้กับสองชีวิต?”

“ใช่ ไม่ได้เลย!” ฟาเบียนคอยเป็นลูกคู่อยู่ข้างกายเมเดลีน

ลาน่าจ้องฟาเบียนก่อนจะหันไปมองโยริค

อย่างไรก็ตาม โยริคยืนกรานต่อการตัดสินใจ ถ้าหากเมเดลีนต้องการให้เธอคุกเข่าเธอก็ต้องคุกเข่า

ลาน่าไม่เคยต้องเผชิญกับประสบการณ์สุดอัปยศมาก่อน เธอกัดริมฝีปากแล้วคุกเข่าต่อหน้าเมเดลีนโดยไม่มีทางเลือก

เมเดลีนยืนตระหง่านเหนือเธอ แล้วมองลงมาด้วยความรังเกียจ จากนั้นก็ได้ยินล่าน่าพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “ฉันขอโทษ คุณมอนต์โกเมอรี”

อย่างไรก็ตาม มีรอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปากของลาน่า

“ฉันขอโทษคุณมอนต์โกเมอรี มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ฉันไม่ควรขอให้ฮานส์แฟนของฉันวางเพลิงเผาบ้านคุณ แม้ว่าฉันจะไม่ได้ทำอะไรเลย ฮานส์ก็ยังเป็นแฟนของฉันอยู่ ถ้าหากคุณจะรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ฉันขอโทษ ถ้างั้นฉันขอโทษคุณด้วยความจริงใจ”

คำพูดของลาน่าล้วนเป็นการยั่วยุเมเดลีน

เธอรู้ว่าวิธีการทำร้ายเมเดลีนที่ได้ผลมากที่สุดคือการยกอาวุธทั้งหมดไว้ให้เจเรมี่

เมื่อเธอเห็นว่าเมเดลีนกำหมัดแน่นเธอก็เหยียดยิ้มแล้วรู้สึกพอใจในตนเอง

“คุณมอนต์โกเมอรี น้องสาวของผมขอโทษแล้วคุณพอใจหรือยัง?”

หลังจากกล่าวเช่นนั้นเจเรมี่ก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเมเดลีน “ผมจะไปส่งเธอ”

เมเดลีนไม่ได้มองเจเรมี่ เธอเพียงหันหลังกลับแล้วเดินออกไปด้วยตัวของเธอเอง

เจเรมี่มองลาน่าก่อนจะตามเมเดลีนไป

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเมเดลีนไม่ต้องการจะขึ้นรถของเจเรมี่ เธออยากจะเดินกลับบ้านมากเสียกว่าที่จะต้องขึ้นรถเขา

กระนั้นเจเรมี่ปฏิเสธที่จะปล่อยเมเดลีนให้จากไปทั้งอย่างนั้น เขาดึงเธอเข้าไปยังเบาะโดยสารแล้วเหยียบคันเร่ง

“หยุดรถ!” เมเดลีนสั่ง ทว่าเจเรมี่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเธอ

เมื่อเห็นว่าเจเรมี่ไม่สนใจเธอ เธอก็จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เข้มขึ้นทุกขณะ “พระเจ้ากำหนดให้ฉันได้เจอคุณเพื่อที่คุณจะได้ทรมานฉันแค่นั้นเหรอ? คุณจะมีความสุขก็ต่อเมื่อฉันไม่มีความสุขเท่านั้นสินะ?”

เมเดลีนมองไปที่ชายหน้าบึ้ง ไร้ซึ่งแสงสว่างในดวงตาของเธอ “เจเรมี่ ฉันเหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน ถ้าหากมีชาติหน้า ฉันหวังว่าฉันจะไม่ได้พบคุณอีก”

หลังจากที่เธอเอ่ยเช่นนั้นเธอก็เปิดประตูและกระโดดออกไปจากรถซึ่งแล่นด้วยความเร็ว