เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 979

เมื่อเมเดลีนรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกอุ้มเธอก็ตกใจ อย่างไรก็ตามในวินาทีต่อมาเธอผลักเขาออก

“ห้ะ ลินนี่งั้นเหรอ? คุณกำลังเล่นอะไรอยู่คุณซิมเมอร์แมน?” เมเดลีนเย้ยหยัน “คุณมาที่นี่เพื่อที่จะดูฉันกลายเป็นตัวตลกเพราะคุณรู้ว่าฉันตาบอดสินะ?”

เธอหัวเราะแล้วถาม แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็น แต่เธอก็ยังยืนหยัดและไม่ขลาดเขลาหรือแสดงความหวาดกลัว

“ลาน่าฟังนะ ต่อให้ฉันตาบอดฉันก็จะไม่ยอมให้เธอทำอะไรฉันได้ ฉันร้องไห้มามากเพราะเธอ และฉันจะทำให้เธอต้องชดใช้เป็นสองเท่า!”

เมื่อมองหญิงสาวที่อ่อนแรง ทว่าแข็งแกร่งเบื้องหน้าเขา เจเรมี่ก็ระงับความเจ็บปวดในหัวใจแล้วค่อย ๆ เดินไปข้างหน้าเธอ

“ลินนี่ ผมจำได้”

เมื่อเขาเอ่ยเช่นนั้น น้ำเสียงอันอ่อนโยนและนุ่มลึกของเขาก็เข้าสู่หูของเมเดลีนอย่างนุ่มนวล

ราวกับว่าทุกสิ่งเยือกแข็งลงในเวลานั้นและในห้องผู้ป่วยก็เงียบสงัด

เมเดลีนนิ่งงัน จากนั้นเธอได้ยินน้ำเสียงคุ้นเคยเอ่ยคำเหล่านั้นซ้ำอีก

“ลินนี่ ผมจำได้ทุกอย่าง”

ดวงตาใสกระจ่างซึ่งสูญเสียการมองเห็นของเมเดลีนคลอด้วยน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว

สักพักเธอจึงหัวเราะ

“จริงเหรอ? ในที่สุดคุณก็จำได้…” เมเดลีนกล่าวเรียบ ๆ

“คุณควรไปซะ เราไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเคยได้อีกแล้ว เราจะกลายเป็นศัตรูถ้าหากได้พบกันอีกครั้ง” เธอหันกลับอย่างช้า ๆ

เจเรมี่เดินเข้ามาจับมือของเธอ จากนั้นก็คุกเข่าลงตรงหน้าเธอ

“ลินนี่ ลินนี่ ผมขอโทษ” เขาขอโทษ แต่เมเดลีนไม่ตอบรับ

“คุณไม่จำเป็นต้องพูดว่าขอโทษอีกต่อไป ไม่ว่าคุณจะขอโทษฉันเป็นปี สองปี หรือแม้แต่สิบปี ฉันจะไม่มีทางยกโทษให้คุณตราบเท่าที่ฉันยังมีชีวิต”

เมเดลีนกำหมัดแน่นขณะที่ทั้งร่างสั่นสะท้าน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ