เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1038

ตอนที่ 1038: คารา ลี่เว่ย

เจี้ยนเฉินไม่รู้ว่าเขาควรจะทำยังไงหลังจากที่ได้ยินข่าวนี้ พวกเขาไม่ได้พบกันเป็นเวลาหลายปีแล้ว แต่กวานหยูไค่ก็อยู่กับหยางหลิง

“กวานหยูไค่นั้นหน้าไม่อายและพึ่งพาไม่ได้บางครั้ง เขาเกาะติดข้าอยู่ตลอดเวลาและพูดไม่หยุด ในขณะที่หยางหลิงเป็นคนที่เงียบครึม เขาธรรมดาและซื่อสัตว์ ดังนั้นมันจึงต้องน่าสนใจแน่ ๆ ที่พวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน” เจี้ยนเฉินคิดในใจ

ในไม่ช้า หยางหลิงที่ร่างกำยำก็ถูกพามา และกวานหยูไค่ในชุดขาวที่มีตราสีฟ้าตรงหน้าอกก็ตามมาด้วย

“โอ้ ว้าว น้องหยางยู่เทียน เจ้าจริง ๆ ด้วย ในตอนที่ข้าได้ยินจากผู้อาวุโสว่า น้องหยางยู่เทียนกลับมาเพื่อที่จะล้างแค้นตระกูลทั้งแปด ข้าไม่เชื่อเลยในตอนแรก แต่มันก็เป็นเจ้าจริง ๆ แล้วข้าก็ได้พบเจ้าอีกครั้ง” ตาของกวานหยูไค่เบิกกว้างขึ้นเมื่อเขาเห็นเจี้ยนเฉิน ความยินดีเต็มอยู่ในใบหน้าของเขา และเขาพุ่งไปข้าง ๆ เจี้ยนเฉินในขณะที่เขาสำรวจไปที่เจี้ยนเฉินและถามออกมาอย่างเหลือเชื่อ “น้องหยางยู่เทียน ที่พวกผู้อาวุโสพูด ไม่เป็นความจริงใช่หรือไม่ ? เจ้ากลับมาเพื่อล้างแค้นตระกูลทั้งแปด และการต่อสู้ที่ดุเดือดที่เพิ่งเกิดขึ้นในท้องฟ้าในเมืองไม่ใช่เจ้า ? “

ประธานขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นพฤติกรรมของกวานหยูไค่ เขาตำหนิออกมาเสียงทุ้ม “กวานหยูไค่ อย่าทำไม่สุภาพกับน้องเจี้ยนเฉิน”

“อ่าห์ ! อาจารย์ ท่านผู้อาวุโสสูงสุด พวกท่านทั้งสองก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน กวานหยูไค่ขอคารวะอาจารย์และท่านผู้อาวุโสสูงสุด” กวานหยูไค่ดูเหมือนจะเพิ่งสังเกตเห็นว่าประธานและผู้อาวุโสสูงสุดอยู่ที่นี่ เขาหยุดทำท่าทางตลกทันทีและคารวะไปที่ทั้งสองอย่างนอบน้อม

หลังจากที่เขาพลาดในการหลอมรวมกับพลังงานดั้งเดิมของพลังเซียนธาตุแสง เขาก็ถูกท่านประธานรับเอาไปเป็นศิษย์ อย่างไรก็ตาม ตัวตนของเขาไม่ได้ยิ่งใหญ่เท่าเจี้ยนเฉินและหยุนเทียนที่เป็นลูกศิษย์ของท่านประธานก่อนหน้านี้ ความสัมพันธ์ของพวกเขาเหมือนนักเรียนกับอาจารย์มากกว่า

กวานหยูไค่ชื่นชมท่านประธานและผู้อาวุโสสูงสุดอย่างมากในใจ เขาเปลี่ยนท่าทีเป็นสุภาพทันทีต่อหน้าพวกเขาทั้งสอง และยืนอยู่ที่ข้างหนึ่งอย่างเงียบ ๆ และเชื่อฟัง เขาจ้องไปที่เจี้ยนเฉินบ่อย ๆ และต้องการที่จะพูดบางอย่าง แต่เขาก็เก็บไว้ในขณะที่ท่านประธานและผู้อาวุโสสูงสุดอยู่ที่นี่

เจี้ยนเฉินรู้สึกยินดีเมื่อเขาได้พบกับคนที่เคยรู้จักในอดีต แม้ว่ากวานหยูไค่และหยางหลิงจะไม่ได้ถือว่าเป็นสหายร่วมเป็นร่วมตาย แต่พวกเขาก็ยังคงเป็นสหายที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่กับเขา

“กวานหยูไค่ พวกเรามาพูดถึงวันเก่าเก่าทีหลังดีกว่า” เจี้ยนเฉินยิ้มไปที่กวานหยูไค่ที่กำลังยิ้มอย่างเชื่อฟัง

กวานหยูไค่พยักหน้า เขาตอบกลับเล็กน้อยและไม่ได้พูดอะไรในขณะที่เขามองไปที่ท่านประธานและผู้อาวุโสสูงสุดด้วยท่าทีที่รำคาญ

เจี้ยนเฉินมองไปที่หยางหลิง เขาสำรวจอย่างใกล้ชิด หลังจากที่แยกกันไปเป็นสิบปี หยางหลิงก็เหมือนเดิมเป๊ะ ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย

“หยางหลิง มันก็ผ่านไปหลายปีแล้วที่พวกเราเจอกันครั้งล่าสุด เจ้าเป็นอย่างไรบ้างหลายปีที่ผ่านมานี้ ? ” เจี้ยนเฉินยิ้ม

สายตาที่หยางหลิงมองไปที่เจี้ยนเฉินนั้นสับสนเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ป้องมือไปที่เจี้ยนเฉินอย่างนอบน้อม “หยางหลิงขอคารวะอาจารย์หยางยู่เทียนที่เคารพ ข้าขอบคุณอาจารย์หยางยู่เทียนที่ห่วงใย หยางหลิงสบายดีในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้”

“หยางหลิง เจ้าเรียกข้าว่าเจี้ยนเฉินก็ได้ เจี้ยนเฉินเป็นชื่อจริง ๆ ของข้า” เจี้ยนเฉินพูด

“ขอรับ อาจารย์เจี้ยนเฉิน” หยางหลิงป้องมือแล้วตอบกลับ เขาสุภาพเหมือนก่อนหน้านี้

เจี้ยนเฉินนั่งอยู่ที่เตียงใหญ่ที่ดูสบายในขณะที่เขาจ้องไปที่หยางหลิงด้วยความสนใจ เขาพูดอย่างจริงจัง “หยางหลิง เจ้าเกลียดข้าหรือไม่ ? ” เจี้ยนเฉินให้ความสำคัญอย่างมากกับหยางหลิง สถานะของหยางหลิงในใจของเจี้ยนเฉินนั้นเหนือกว่ากวานหยูไค่ หรือแค่สหายธรรมดาบางคน

ในตอนนั้นบนเรือที่แม่น้ำน้ำหอม เขาเผชิญกับการพยายามลอบสังหารจากตระกูลทั้งแปด หยางหลิงยังปรารถนาที่แม้แต่จะสละชีวิตเพื่อที่จะปกป้องเจี้ยนเฉินเพื่อที่จะให้หนีไปได้ ซึ่งทำให้เจี้ยนเฉินซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก

“หยางหลิงมิบังอาจ ! ” หยางหลิงทำเหมือนว่าตนเป็นข้ารับใช้ และไม่มีเกียรติในฐานะเซียนสวรรค์ เขาพูดอย่างสุภาพมาก

“หยางหลิง เจ้ายังจำที่ข้าสัญญาตอนนั้นได้หรือไม่ ? ข้าเคยพูดกับเจ้าว่าข้าจะช่วยเจ้าถ้าข้ามีโอกาส ข้าจะทำตามที่ข้าพูดในตอนนี้ เจ้าปรารถนาที่จะตามข้าไปและตัดผ่านเป็นเซียนผู้คุมกฎหรือไม่ ? ” เจี้ยนเฉินถาม เขามั่นใจมากในการที่จะทำให้หยางหลิงกลายเป็นเซียนผู้คุมกฎ

ตาของหยางหลิงเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อเขาได้ยินเรื่องการเป็นเซียนผู้คุมกฎ เขายินดีขึ้นแต่สายตาของเขาก็หมองลงในไม่ช้า เขามองไปที่ประธานของสมาคม