เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1090

ตอนที่ 1090: ทำลายหอยามะ (1)

จอมยุทธทั้งหมดของสำนักดาบทรราชตกตะลึงอย่างมากเมื่อพวกเขาได้ยินเกี่ยวกับเรื่องที่ราวกับเทพนิยายนี้ เหมือนพวกเขาได้เปิดหูเปิดตามากขึ้น

“ผู้ก่อตั้งช่างสุดยอดจริง ๆ ที่รู้ทักษะที่ท้าทายสวรรค์แบบนั้น” จอมยุทธทั้งหมดชมเชยเขา ทุกคนรู้สึกตื้นตันมาก ผู้ก่อตั้งของพวกเขาได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาและสามารถควบคุมยุทธภัณฑ์จักรพรรดิได้อย่างสมบูรณ์ นี่เป็นพรของตระกูลผู้พิทักษ์จริง ๆ

หลายคนยังคิดไปไกลถึงอนาคตว่าสำนักดาบทรราชต้องเหนือกว่าตระกูลผู้พิทักษ์อีกเก้าตระกูลแน่

“สหายรักของข้าอีกทั้งเก้าคนเลือกวิธีการเดียวกันกับข้าในการฟื้นคืนชีพขึ้นมา มีข่าวเรื่องวุ่นวายอะไรเกิดขึ้นในตระกูลผู้พิทักษ์อื่น ๆ อีกทั้งเก้าหรือไม่ในช่วงนี้ ?” กุยไฮ่ ยี่เต่าถาม

“ผู้ก่อตั้ง ตระกูลผู้พิทักษ์อื่นทั้งเก้ายังไม่มีความวุ่นวายใด มีแค่อัจฉริยะที่ไม่เคยมีมาก่อนปรากฏตัวขึ้นในตระกูลเจียงหยาง เขาได้เป็นเซียนราชาโดยใช้เวลาไม่ถึงร้อยปี” ผู้อาวุโสสูงสุดอาวุโสตอบกลับอย่างสุภาพ

กุยไฮ่ ยี่เต่าลืมตาขึ้นแล้วคิดในใจ “เขาช่างเป็นอัจฉริยะที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนจริงจริงที่ถึงกับเป็นเซียนราชาได้ในเวลาน้อยกว่าร้อยปี เขาคงจะเป็นอัจฉริยะแม้แต่ในโลกเซียน แต่ข้ารู้สึกว่านั่นคงไม่ใช่สหายของข้า”

กุยไฮ่ ยี่เต่านั่งเงียบอยู่สักพักก่อนที่จะพูดออกมา “ข้าเพิ่งได้เป็นเซียนราชาเท่านั้น พวกเจ้าทั้งหมดไปได้ ข้าจำเป็นต้องเก็บตัวฝึกฝนอีกช่วงเวลาหนึ่งเพื่อที่จะคืนความแข็งแกร่งเหมือนแต่ก่อนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“ขอรับผู้ก่อตั้ง ! ” จอมยุทธทั้งหมดของตระกูลผู้พิทักษ์ตอบกลับพร้อมกันก่อนที่จะจากไปอย่างช้า ๆ

ไม่นานหลังจากนั้น ประตูโลกของสำนักดาบทรรราชก็ปิดตัวลงสนิทและตัดขาดจากทวีปเทียนหยวนอย่างสมบูรณ์ เพื่อที่จะป้องกันข่าวรั่วไหล พวกเขาผนึกทั้งดินแดนเอาไว้ เผื่อว่าเกิดมีใครต้องการที่จะทำร้ายบรรพชนผู้ก่อตั้งก่อนที่เขาจะคืนความแข็งแกร่งสำเร็จ

มีหุบเขาเล็ก ๆ ที่น้อยคนนักจะรู้จักตั้งอยู่ที่ปลายของเทือกเขาครอส ทั่วทั้งหุบเขาถูกปกคลุมด้วยม่านพลังจาง ๆ มีชาวบ้านที่ซื่อ ๆ และธรรมดาอาศัยอยู่ที่นี่ พวกเขาปลูกพืชผักและอยู่แยกตัวออกจากโลกภายนอก

วันนี้ จู่ ๆ ประตูมิติก็ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ ด้านนอกหมูบ้านในหุบเขาที่เงียบสงบ เจี้ยนเฉินที่อยู่ในเสื้อขาวออกมาพร้อมกับเฮยยู่ที่อยู่ในชุดดำ ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปในหุบเขา

ม่านพลังด้านนอกใช้ในการขับไล่การโจมตีจากสัตว์อสูร ดังนั้นพวกเขาทั้งสองคนจึงผ่านเข้าไปได้โดยง่าย

หุบเขายั่งยืนดูเหมือนแต่ก่อน เจี้ยนเฉินเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคยของหมู่บ้าน ชายไร่บางคนในทุ่งเห็นเจี้ยนเฉิน พวกเขาทักทายเจี้ยนเฉินอย่างกระตือรือร้น ในขณะที่เจี้ยนเฉินส่งยิ้มตอบกลับไป

เจี้ยนเฉินเจอลุงเซียวมี่กำลังสานตระกร้าใบใหม่อยู่ ผมของเซียวมี่ครึ่งหนึ่งกลายเป็นสีขาวไปแล้วตั้งแต่ครั้งก่อนที่เจี้ยนเฉินเจอเขา แม้แต่คิ้วของเขายังกลายเป็นสีเทาเล็กน้อย

“เจี้ยนเฉิน ในที่สุดเจ้าก็กลับมา” เซียวมี่ไม่ได้ตกใจเลยกับการกลับมาของเจี้ยนเฉิน เขาหยุดสิ่งที่กำลังทำ ปัดฝุ่นที่มือแล้วลุกขึ้น

“ลุงเซียวมี่ ผมของท่าน…” สายตาของเจี้ยนเฉินเต็มไปด้วยความประหลาดใจและสงสัย ในขณะที่เขาจ้องไปที่ผมสีขาวของเซียวมี่

เซียวมี่โปรยยิ้มออกมา “ไม่มีอะไรหรอก ข้ากำลังจะหมดอายุขัยแล้วก็เท่านั้น”

หัวใจของเจี้ยนเฉินสั่นไหวเมื่อเขาได้ยินแบบนั้น เขาพูด “ลุงเซียวมี่ ท่านพูดว่าอะไรนะ ? ท่านกำลังจะหมดอายุขัยงั้นหรือ ? ท่านเหลือเวลาอีกเท่าไร ? “

“เซียนสวรรค์มีอายุอยู่ได้พันปีเท่านั้น ข้าอยู่มามากกว่าพันปีแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะสมบัติสวรรค์หมื่นปีของท่านพ่อ ข้าก็คงตายไปนานแล้ว ข้าคงอยู่ได้อีกซักสามสิบหรือสี่สิบปี” เซียวมี่ถอนหายใจ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าที่อธิบายไม่ได้

“ลุงเซียวมี่ อย่ากังวลไปเลย ก่อนจะถึงตอนนั้น ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อให้ท่านเป็นเซียนผู้คุมกฎให้ได้” เจี้ยนเฉินพูดอย่างเคร่งเครียด ในตอนที่อาวุธเซียนของเขาแตกสลายไปในตอนนั้น ลุงเซียวมี่เป็นคนพาเขามาที่หุบเขายั่งยืนเพื่อที่จะช่วยชีวิตเขา เขาจะไม่ยืนดูลุงเซียวมี่หมอายุขัยไปเฉย ๆ แน่

เซียวมี่ส่ายหน้า “เจี้ยนเฉิน ข้าขอบคุณในน้ำใจของเจ้ามาก แต่อย่าเสียเวลาเลย ข้าเป็นเซียนผู้คุมกฎไม่ได้หรอก”

“เป็นไปไม่ได้ เป็นแบบนั้นไม่ได้ ข้าจะหาทางได้แน่นอน” เจี้ยนเฉินสาบานออกมา

“เจี้ยนเฉิน เขามีความไม่สมบูรณ์แต่กำเนิด เขาเป็นเซียนผู้คุมกฎไม่ได้” เฮยยู่พูดอยู่ข้าง ๆ เจี้ยนเฉิน