เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1292

ตอนที่ 1292: ชัยชนะที่ยากลำบาก

สายฟ้าเคลื่อนไหวรวดเร็วมากจนไม่มีใครตอบสนองได้ทันเวลา สิ่งที่เถี่ยต้าเห็นคือแสงวาบจากสายฟ้า จากนั้นเขาก็ถูกมันกระแทกเข้าทันที

เถี่ยต้าถูกบอลสายฟ้าช็อตตัวชาทันที ผิวของเถี่ยต้าไหม้ดำอย่างรวดเร็วและไม่หลงเหลือแสงสีทองอีกต่อไป ขณะที่ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นไหม้

ตูม ! เถี่ยต้าทรุดตัวลงที่พื้น มีประกายสายฟ้าที่เกิดจากอานุภาพของสัตว์อสูรหยานหวงวิ่งแปลบปลาบอย่างไม่น่าเชื่อ กระแสไฟฟ้าได้ทำให้เถี่ยต้าไม่อาจทำอะไรได้เลย แม้กระทั่งพลังงานที่อยู่ในตัวก็ยังเคลื่อนไหวได้อย่างเชื่องช้า

สัตว์อสูรหยานหวงส่งเสียงคำรามสั่น ขณะที่วิ่งเข้าไปหาเถี่ยต้าอย่างรวดเร็ว มันยกเท้าขึ้นมาเหยียบเถี่ยต้าอีกครั้ง ดินสีเหลืองกระจายทันทีหลังจากที่มันกระทืบลงไป พื้นที่รอบ ๆ เท้าของมันกลายเป็นหลุมทันที

ในเวลานี้ปราณกระบี่สองสายพุ่งออกมาจากพุ่มไม้ พวกมันวิ่งเป็นริ้วแสงและโจมตีเข้าที่ตาของสัตว์อสูรหยานหวง

พรวด ! พรวด !

เลือดกระเซ็นซ่านทันทีเมื่อปราณกระบี่โจมตีเข้าที่ดวงตาของสัตว์อสูรหยานหวงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ดวงตาของมันกลายเป็นหลุมลึกและมีเลือดไหลออกมา

สัตว์อสูรหยานหวงคำรามอย่างเจ็บปวด ขณะที่เท้ายังคงเหยียบเถี่ยต้าเริ่มผ่อนแรงลง เจี้ยนเฉินใช้ประโยชน์จากในเวลานี้กระโจนออกจากพุ่มไม้และมาถึงข้าง ๆ เถี่ยต้าอย่างรวดเร็วด้วยทักษะมายาพริบตา เขาคว้าเถี่ยต้าก่อนที่จะโยนออกไปให้ไกล

ในช่วงเวลาสั้น ๆ การเคลื่อนไหวระหว่างที่มือของเขาได้คว้าเถี่ยต้านั้นเขาก็สามารถรู้ได้ทันทีถึงสภาพของเถี่ยต้า เขาโล่งใจทันทีหลังจากที่ได้เห็นเถี่ยต้าบาดเจ็บสาหัสแต่ยังห่างไกลจากการเสียชีวิตของเขา ร่างกายของเขามีเพียงสายฟ้าที่น่าตกตะลึงเท่านั้น ทำให้เขาไม่อาจเคลื่อนไหวได้รวดเร็วนัก

สัตว์อสูรหยานหวงที่ตาบดดและเจ็บปวดอย่างรุนแรงจากการที่สูญเสียดวงตาหลังจากที่ถูกแทงทำให้ประสาทสัมผัสของมันตกลงจนถึงจุดต่ำสุด มันเป็นโอกาสทองที่จะจัดการมัน ดังนั้นหลังจากที่โยนเถี่ยต้าไปแล้ว เจี้ยนเฉินก็กระโดดขึ้นไปบนหัวของสัตว์อสูรหยานหวง เขาใช้พลังบรรพกาลและวิถีกระบี่เพื่อควบแน่นปราณกระบี่อย่างบ้าคลั่งที่มือของเขา ก่อนที่จะแทงลงไปยังแผลที่ลึกที่สุดบนหัวของสัตว์อสูรหยานหวง

แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะสามารถแทงปราณกระบี่เข้าไปในหัวของสัตว์อสูรหยานหวงได้ ไม่นานเขาก็รู้สึกว่ามีพลังบางอย่างขวางกั้นไม่ให้เขาแทงลึกลงไปได้มากกว่าสองนิ้วและไม่อาจลึกลงไปได้มากกว่านี้อีก

เจี้ยนเฉินตกใจอย่างเงียบ ๆ กับความแข็งแกร่งของสัตว์อสูรหยานหวงที่มันมากยิ่งกว่างูเหลือมสีแดงที่เขาเคยพบมาก่อน การโจมตีของเขาได้แทงเข้าไปในร่างของมันแล้วจริง ๆ แต่มันก็ยังเจอกับการขัดขวางเช่นนี้ หากสัตว์อสูรหยานหวงไม่ได้บาดเจ็บอย่างร้ายแรงและแผลยังไม่ได้สมาน เขาอาจจะไม่แทงได้ลึกถึงสองนิ้วและหลบซ่อนได้

แสงสีฟ้าวิ่งพล่านที่เขาของมันอีกครั้ง ทำให้เจี้ยนเฉินต้องเบิกตากว้าง เขาได้เห็นความน่าหวาดกลัวจากสายฟ้าสีฟ้าที่เกิดขึ้นกับเถี่ยต้า ดังนั้นเขาจึงกระโดดลงมาอย่างไม่ลังเล พร้อมกับพยายามกลิ้งหลบการโจมตีของมัน

ประกายสายฟ้าพุ่งออกจากเขาของสัตว์อสูรหยานหวงกระทบกับพื้นดิน อย่างไรก็ตามไฟฟ้าสายนั้นได้ระเบิดพื้นดินจนเกิดหลุมลึก 2 เมตรและยังวิ่งไปตามพื้นดินรอบ ๆ กว่าหนึ่งร้อยเมตร

เจี้ยนเฉินไม่คิดเลยว่าสัตว์อสูรหยานหวงจะรู้จักเล่นแง่กับเขาอย่างนี้ เสื้อผ้าของเขากลายเป็นขี้เถ้าทันทีที่มันไหลมาถึงร่างกายของเขาจนร่างกายของเขาไหม้ดำจากพลังมากมายของมัน ร่างกายของเขาสั่นจากการถูกช็อต

เหมือนกับที่เถี่ยต้าโดน เจี้ยนเฉินก็ทรุดตัวลงเช่นกัน กระแสไฟฟ้าทำให้แขนขาของเขาชา แม้กระทั่งการขยับนิ้วก็ทำได้ยากมาก การโคจรพลังบรรพกาลของเขาก็ทำได้เชื่องช้าเช่นกัน

แม้ว่าสัตว์หยานหวงจะตาบอด แต่มันก็ยังรู้ได้ว่าเจี้ยนเฉินอยู่ไหน มันยกเท้าที่ใหญ่โตของมันกระทืบมาที่เขา ดินกระจายจากจุดที่เขาอยู่มันทำให้เขารู้สึกราวกับมีภูเขาตกลงมากระแทกร่างกายของเขาอย่างหนักหน่วง