เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1293

ตอนที่ 1293: ขอบเขต

เจี้ยนเฉินใช้วัตถุวิญญาณที่สามารถซ่อนอยู่ในพื้นที่ ก่อนที่จะเข้าวัตถุมิติพร้อมกับเถี่ยต้าเพื่อรักษาตัวเอง หากเขาจะฟื้นฟูร่างบรรพกาลเพียงอย่างเดียว เขาต้องใช้เวลานานมากกว่าจะกลับมาอยู่ในช่วงที่สมบูรณ์พร้อมที่สุด เขาต้องการความช่วยเหลือจากวัตถุจิตวิญญาณเพื่อช่วยในการฟื้นฟู

เถี่ยต้าก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกันหลังจากใช้ท่าแหลกลาญ เขาเสียพลังไปถึงครึ่งหนึ่ง เขาก็ต้องการใช้เวลาฟื้นฟูเช่นกัน

ในเวลาไม่ถึง 2 ชั่วยาม เจี้ยนเฉินก็ฟื้นฟูได้อย่างเต็มที่ด้วยความสามารถของวัตถุจิตวิญญาณ ด้วยการที่เป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 8 เขาได้กลับมาอยู่ในสภาพที่พร้อมที่สุด เถี่ยต้าก็เช่นกัน อย่างไรก็ตามขณะที่เขาขยายขอบเขตของตัวเองออกไป เขาก็ถือแกนอสูรหยานหวงระดับ 8 เพื่อฟื้นฟูพลังงานที่สูญเสีย

เจี้ยนเฉินไม่รบกวนเถี่ยต้าและออกจากวัตถุมิติอย่างเงียบ ๆ สัตว์อสูรหยานหวงระดับ 10 ที่พวกเขาร่วมมือกันต่อสู้ยังคงหลั่งเลือดอยู่เต็มพื้น

เจี้ยนเฉินเก็บผลึกอสูรระดับ 10 มาหลังจากนั้นเขาก็พบว่ามันมีขนาดเท่ากับไข่ไก่และพลังงานที่อยู่ภายในก็มากมายอย่างมาก จนเขาได้แสดงท่าทางออกมา มันมากกว่าแกนอสูรระดับ 9 อย่างชัดเจน

สิ่งที่เจี้ยนเฉินไม่รู้ก็คือพลังงานที่อยู่ในแกนอสูรนั้นมากเกินกว่าที่สัตว์อสูรระดับ 10 จะมี อย่างไรก็ตามนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเคยเห็นแกนอสูรระดับ 10 เขาจึงยังไม่รู้ถึงความแตกต่างเพราะไม่มีอะไรมาเปรียบเทียบ

เจี้ยนเฉิยเก็บผลึกอสูร เขารับรู้ได้ว่าเขาไม่ควรทิ้งศพของมัน เขาเก็บไว้ในวัตถุมิติและให้วัตถุจิตวิญญาณคงสภาพมัน เขาตัดสินใจแล้วว่าเขาจะให้ผลึกอสูรกับเถี่ยต้าและเก็บซากของมันไว้เพื่อตัวเอง

เจี้ยนเฉินเดินทางมาถึงด้านหน้าผลอมตะและเอากล่องไม้ที่กว่า 360 กล่องออกมา เขาเก็บผลไม้ใส่กล่องไม้เหล่านั้นก่อนที่จะเอาไผ่จิตวิญญาณม่วงไปด้วย

น้ำหล่อเลี้ยงไผ่เป็นสมบัติมหัศจรรย์สำหรับการฟื้นฟูวิญญาณ ในเวลาเดียวกันก็สามารถกลั่นและเสริมสร้างวิญญาณได้เช่นกัน ดังนั้นมันจึงมีค่ามากกว่าผลอมตะ สิ่งที่น่าเสียดายเพียงอย่างเดียวคือมันมีไผ่ไม่เยอะ มันมีเพียงแค่ 100 ต้นเท่านั้นและกลั่นน้ำของมันออกมาได้เพียงหยดเดียวจากไผ่แต่ละต้น ในขณะที่การฟื้นฟูวิญญาณของเขาต้องใช้น้ำไผ่ถึง 3-4 หยดไม่มากไปกว่านี้ แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะได้รับน้ำไผ่กว่าร้อยหยด แต่มันก็ไม่เพียงพอที่จะรักษาเขาได้บ่อยครั้ง

เจี้ยนเฉินยังพบสมบัติสวรรค์ที่อยู่ใกล้ ๆ และมีระดับที่ต่ำกว่า แต่มันก็ยังเป็นระดับอมตะทั้งหมด

เจี้ยนเฉินยังคงทำต่อ เขาเดินไปตามรอยเท้าของสัตว์อสูรหยานหวงระดับ 10 ที่พวกเขาเพิ่งฆ่าและหาซากศพของสัตว์อสูรหยานหวงอีกตัวที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบกิโลเมตร มันเต็มไปด้วยบาดแผลที่ร้ายแรงและเลือดที่แห้งกรัง ผิวของมันถูกเผาจนไหม้เกรียมและยังคงมองเห็นประกายไฟฟ้าและอากาศก็ยังเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นไหม้

เจี้ยนเฉินรู้สึกยินดีอย่างมากเพราะสัตว์อสูรหยานหวงระดับ 10 และผลึกอสูรของมันยังคงอยู่

เจี้ยนเฉินมองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะเดินไปยังซากศพอย่างรวดเร็วหลังจากที่ยืนยันได้ว่าไม่มีอันตรายใด ๆ เขาได้ใช้ความพยายามอย่างมากอีกครั้งเพื่อที่จะเก็บผลึกอสูรที่เล็กกว่าไข่ไก่

เจี้ยนเฉินยิ้มอย่างมีความสุขขณะที่เขาต้องมองพลังงานที่อยู่ภายในผลึกอสูรในมือของเขา แม้ว่าพลังงานภายในจะไม่มากเท่ากับผลึกอสูรก่อนหน้า แต่มันก็ยังคงเป็นผลึกอสูรระดับ 10 พลังที่อยู่ด้านในมากพอที่จะทำให้เจี้ยนเฉินตกใจ

ที่สำคัญกว่านั้นเขาได้เจอกับผลึกอสูรระดับ 10 นั้น มันเป็นโชคอย่างแท้จริง

เจี้ยนเฉินเก็บผลึกอสูรและซากศพไปอย่างยินดี เขามองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่พบสมบัติสวรรค์

นี่ต้องไม่ใช่อาณาเขตของสัตว์อสูรหยานหวงตัวนี้ ข้าสงสัยว่ามันมาจากไหนและพยายามที่จะครอบครองพื้นที่ที่มีผลอมตะและไผ่จิตวิญญาณม่วง น่าเสียดายที่มันอ่อนแอและถูกฆ่าจากสัตว์อสูรหยานหวงที่มีพลังมากกว่า เจี้ยนเฉินคิด เขามองไปรอบ ๆ และพบร่องรอยอื่นอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าเขาจะไม่อาจตรวจจับสัตว์อสูรหยานหวงระดับ 10 ตัวใดก็ตามที่ซ่อนความแข็งแกร่งของมัน แต่เขาก็ได้รับความช่วยเหลือจากจิตวิญญาณกระบี่ ดังนั้นเขาจึงไม่กลัวสัตว์อสูรหยานหวงระดับ 10 ที่จะมาปรากฏตรงหน้าของเขาอย่างฉับพลัน

เจี้ยนเฉินและเถี่ยต้ายังคงเดินทางต่อไปกว่าหมื่นกิโลเมตรก่อนที่จะหยุดเพราะมีสิ่งขวางกันจากปราณหยานหวง สิ่งที่ขวางกั้นนั้นสูงขึ้นไปบนฟ้าและยังลึกลงไปในดิน มันราวกับเป็นกำแพงธรรมชาติที่แยกให้สองดินแดนออกจากกัน

ปราณหยานหวงยังคงโคจรอยู่ภายในทำให้มันดูราวกับเป็นหมอก บางครั้งมันก็หนาทึบ บางครั้งมันก็เบาบาง มันยังคงเป็นไปไม่ได้ที่จะมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่ด้านใน พวกมันทั้งมัวและพร่าเลือนราวกับว่าถูกบดบังจากหมอก

ตาของเจี้ยนเฉินก็เบิกกว้างทันทีจากการที่เห็นเพียงครั้งเดียว เขาไม่อาจทำอะไรได้ แต่หัวใจของเขาเต้นแรง ลูกท้อเมฆม่วงอยู่ด้านหน้าของเขาและด้วยความเข้าใจของเขา เขาสามารถบอกได้เลยว่ามันสูงกกว่าระดับที่เขาได้รับมาก่อน

จือหยิง,ฉิงโซว นั่นเป็นลูกท้อเมฆม่วงระดับสูง ลมหายใจของเจี้ยนเฉินติดขัด เขาสามารถรับรู้ถึงสมบัติสวรรค์จนถึงระดับ 6 ในตอนนี้ แต่ก็ไม่มีอะไรที่เกินกว่าระดับนั้น เนื่องจากเขาไม่อาจแยกแยะระดับของลูกท้อเมฆม่วงภายในกำแพงนั้นได้ แสดงว่ามันเกินกว่าระดับ 6

จิตวิญญาณกระบี่ปรากฏขึ้นเหนือเจี้ยนเฉิน พวกเขายังเห็นการป้องกันที่ขวางเส้นทางของพวกเขาและพวกเขาก็ตกใจพร้อมกับเต็มไปด้วยความยินดี จากนั้นเขาก็มองไปยังต้นท้อเมฆม่วงภายในกำแพง ดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้าง แต่ไม่นานหลังจากนั้นพวกเขาก็บอกว่า นายท่าน ลูกท้อเมฆม่วงนั้นอยู่ในระดับ 9 เพียงแค่ผลเดียวก็สามารถเพิ่มพลังได้เท่ากับการบ่มเพาะ 4,500 ปี แค่ผลเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้มนุษย์กลายเป็นอมตะ แต่เราไม่อาจได้รับมันได้ จือหยิงกล่าวด้วยความเสียใจ

เจี้ยนเฉินทั้งตะลึงและยินดีที่ได้รู้ว่ามันเป็นระดับ 9 แต่เขาก็ตกตะลึงถึงสิ่งที่จือหยิงพูดในตอนท้ายว่า เราไม่อาจเอามันมาได้ ? ทำไม ?

นายท่าน สิ่งที่กำลังกีดขวางพวกคือปราณหยานหวง สิ่งกีดขวางนี้เรียกกันว่าขอบเขต โลกจิ๋วหยานหวงที่ปรากฏส่วนใหญ่แต่ก่อนนั้นจะไม่มีขอบเขตและมีน้อยมากที่จะมี แต่ก็ไม่มีข้อยกเว้นใด ๆ สิ่งที่โลกจิ๋วหยานหวงมีนั้นเป็นขอบเขตขั้นสูง ในโลกอมตะของเราอธิบายว่าโลกจิ๋วหยานหวงเป็นสิ่งที่มนุษย์ที่เข้าไปด้านในและกลับออกมาเป็นอมตะ เนื่องจากของที่อยู่ภายในเป็นของในระดับสูงและอยู่ในระดับเดียวกับโลกอมตะ สัตว์อสูรหยานหวงภายในมีพลังมากจนเกือบจะเข้าขั้นอมตะทั้งหมด ซึ่งเทียบไม่ได้กับด้านนอก ราชาสัตว์อสูรหยานหวงบางตัวถึงขั้นราชันย์อมตะหรือจักรพรรดิอมตะ จือหยิงอธิบายอย่างโหดร้าย

เจี้ยนเฉินอ้าปากค้างหลังจากที่รู้เรื่องและตกใจอยู่ภายใน เขาไม่อาจแม้กระทั่งจัดการกับสัตว์อสูรหยานหวงระดับ 10 ยิ่งสัตว์อสูรระดับราชันย์อมตะหรือจักรพรรดิอมตะหยานหวง เพียงแค่มันพ่นลมหายใจใส่เขาสักครั้ง เขาคงอาจจะสลายกลายเป็นผง