เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1502

ตอนที่ 1502: ผู้สืบทอด (2)

ภาพลวงตาของพระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิงมีแสงสีทองที่ส่องประกายระยิบระยับบนชั้นเก้าของหอคอยอนัตตา ส่องสว่างไปยังส่วนใหญ่ของชั้น แม้จากที่ไกลแสนไกล พระราชวังก็ยังดูแพรวพราว

พระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิงเคยเป็นที่พำนักของอัครสูงสุดอนัตตา มันเป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงแม้ในโลกเซียน ไม่มีโถงศักดิ์สิทธิ์แห่งใดในทวีปเทียนหยวนที่สามารถเปรียบเทียบกับความยิ่งใหญ่ของมันได้ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามันเป็นครั้งแรกจะตกตะลึงอย่างมากกับความยิ่งใหญ่ของมัน

หมิงตงและเซียวเทียนหยูยืนอยู่หน้าพระราชวังที่เป็นภาพลวงตา พวกเขาจ้องมองด้วยความตกใจ

ดูเหมือนว่าโครงสร้างจะไม่ง่ายเหมือนพระราชวังในสายตาของพวกเขา มันกลับกลายเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่เทียบเท่ากับท้องฟ้าและสวรรค์ที่ปรากฏขึ้นเหนือพวกเขา

“เจี้ยนเฉิน โถงศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้เป็นของจริงหรือปลอม ? จริง ๆ แล้วข้ารู้สึกเหมือนเป็นมดที่ต่ำต้อยต่อหน้าโถงศักดิ์สิทธิ์นี้ด้วยความแข็งแกร่งของข้าในฐานะเซียนจักรพรรดิ ความกดดันของโครงสร้างนั้นมีพลังมากเกินไปจนเกือบถึงจุดที่ทำให้หายใจไม่ออก” หมิงตงรู้สึกตัวเป็นครั้งแรกหลังจากนั้นไม่นาน

ความแข็งแกร่งของหมิงตงเพิ่มขึ้นเป็นเซียนราชาเพราะผลท้อเมฆม่วงของเจี้ยนเฉินก่อนหน้านี้ และหลังจากนั้นอีกสิบกว่าปี หมิงตงก็ตัดผ่านอีกครั้งโดยการใช้สมบัติสวรรค์มากมายจากโลกจิ๋วหยานหวงที่เจี้ยนเฉินทิ้งไว้ให้ ตอนนี้เขากลายเป็นเซียนจักรพรรดิ

“จริงและปลอม ไปกันเถอะ ตามข้ามา มีมรดกของผู้อาวุโสที่ไม่มีใครเทียบได้อยู่ข้างใน มาลองดูว่าเจ้ามีวาสนาที่จะได้รับมันหรือไม่ อย่าถามเกี่ยวกับสถานที่นี้มากเกินไป” เจี้ยนเฉินเข้าสู่โครงสร้างมายาเป็นคนแรก

แสงแปลก ๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของหมิงตงและเซียวเทียนหยู เมื่อพวกเขาเห็นเจี้ยนเฉินยืนอยู่บนบันไดลวงตา ในไม่ช้าพวกเขาก็ตามเขาเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็นอย่างมาก พวกเขาก็เริ่มเดินไปตามบันได

เจี้ยนเฉินนำทั้งสองมาสู่แท่นหยกชะตาที่คุ้นเคย หลังจากได้รับคำเตือนบางอย่าง เขาก็พาพวกเขาสองคนไปนั่งบนแท่น

“ตอนนี้ข้ากลายเป็นเซียนจักรพรรดิไปแล้วในขณะที่เจ้ายังเป็นเซียนราชาอยู่ เป็นการดีกว่าสำหรับเจ้าที่จะลองรับมรดก” หมิงตงกล่าวกับเซียวเทียนหยู

เซียวเทียนหยูลังเล แต่เขาก็ไม่ทำให้หมิงตงผิดหวังในตอนท้าย เขาเดินไปและนั่งลงบนแท่นหินหยกชะตา

เจี้ยนเฉินจ้องมองเซียวเทียนหยูตาไม่กระพริบ เขารู้ว่าตัวเขาเองไม่ได้ถูกลิขิตให้ได้รับมรดกของอัครสูงสุดอนัตตา ดังนั้นเขาจึงหวังว่าคนในหมู่สหายของเขาจะมีโชค เขารู้สึกค่อนข้างเห็นแก่ตัวอยู่เสมอเพราะเขาไม่ยอมปล่อยให้มรดกตกอยู่ในมือของคนอื่น

หลายวินาทีต่อมา,เจี้ยนเฉินรู้สึกได้ถึงแรงที่คุ้นเคยและทรงพลังจากแท่นผลักเซียวเทียนหยูให้ออกมา.

เจี้ยนเฉินถอนหายใจอย่างเบา ๆ ความสามารถของเซียวเทียนหยูถือได้ว่ายอดเยี่ยม หากเขาไม่สามารถได้รับมรดกของอัครสูงสุดอนัตตา เจี้ยนเฉินก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าต้องมีข้อกำหนดอะไรบ้างเพื่อให้ได้รับการยอมรับ บางทีคนของโลกเซียนเท่านั้นที่สามารถรับมันไปได้ แต่พวกเขาจะไม่ปรากฏในโลกที่ต่ำกว่า

ใบหน้าของเจี้ยนเฉินบูดเบี้ยวมากเพราะโครงสร้างไม่ใช่สิ่งเดียวที่หายไป หมิงตงก็หายไปเช่นกัน หมิงตงได้หายไปจากชั้นเก้าด้วยการฉายภาพลวงตาของพระราชวัง

“หมิงตงอยู่ที่ไหน ? เจี้ยนเฉิน หมิงตงหายไปได้อย่างไร ? ” เซียวเทียนหยูร้องออกมาขณะที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เจี้ยนเฉิน เขามองไปรอบ ๆ และเริ่มสับสนและเป็นกังวลมาก

ใบหน้าของเจี้ยนเฉินย่ำแย่ วิญญาณของเขาหลอมรวมกับหอคอยอนัตตาทันทีขณะที่เขาตรวจสอบชั้นเก้าอย่างละเอียดทุกตารางนิ้ว เขาพยายามค้นหาร่องรอยของหมิงตง แต่ความผิดหวังนั้นเป็นผลลัพธ์อย่างเดียว ดูเหมือนว่าหมิงตงจะออกจากหอคอยอนัตตาไปแล้ว เขาไม่ได้อยู่ที่นี่

เจี้ยนเฉินพูดช้า ๆ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง “ดูเหมือนว่าหมิงตงจะมีวาสนาต้องกันกับผู้อาวุโสคนนี้ เขาได้รับการยอมรับจากผู้อาวุโสและจากไป”

เซียวเทียนหยูปล่อยลมหายใจอย่างโล่งอก เขาพูดว่า “เจี้ยนเฉิน เจ้ารู้หรือไม่ว่าหมิงตงไปไหน ? ข้าต้องการตามหาเขา”

เจี้ยนเฉินถอนหายใจและส่ายหน้าเบา ๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น เขาได้ตระหนักแล้วว่าเป็นไปได้อย่างยิ่งที่หมิงตงถูกอำนาจในแท่นหยกชะตานำตัวไป เขาไม่ได้อยู่ในโลกนี้อีกต่อไป เขาไม่รู้ว่าจะต้องฉลองหรือเสียใจดี

เขาจะเฉลิมฉลองความน่าจะเป็นไปได้สูงที่หมิงตงได้รับมรดกของอัครสูงสุดอนัตตาและถูกกำหนดให้เป็นผู้เชี่ยวชาญที่ทรงพลังของโลกเซียน เขาจะเสียใจกับความจริงที่ว่าพวกเขาสองคนอยู่ในสองโลกที่แตกต่างกันในขณะนี้ เขาไม่รู้ว่าพวกเขาจะพบกันอีกครั้งในช่วงชีวิตของเขาหรือไม่