เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1547

ตอนที่ 1547 – โถงศักดิ์สิทธิ์ปรากฎตัว

ไม่ว่าจะเป็น โอวหยางหยิงเว่ยหรือจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมจากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง พวกเขาเป็นสัตว์ประหลาดทุกตัวที่มีชีวิตอยู่มานานนับพันปี พวกเขามีความรู้ประสบการณ์และมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเป็นพิเศษ ทันทีที่พวกเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจี้ยนเฉิน พวกเขารู้ว่าการโจมตีที่รุนแรงของเจี้ยนเฉินล้มเหลวอาจเป็นเพราะขาดพลัง

จอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมทั้งหมดจากต่างโลกถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่าลืมว่าแรงกดดันมันยิ่งใหญ่เกินไป มันทำให้พวกเขารู้สึกว่าวันสิ้นโลกกำลังปรากฏอยู่เหนือหัวของพวกเขาทำให้พวกเขาหวาดกลัว พวกเขาโชคดีมากที่เจี้ยนเฉินมีพลังไม่เพียงพอที่จะใช้การโจมตีครั้งนี้ที่ทำให้พวกเขากลัว พวกเขาไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะสามารถกลับไปสู่ต่างโลกได้ถ้าเขาถูกโจมตี

โอวหยางหยิงเว่ยโกรธแค้นอย่างสมบูรณ์ เขาเป็นคนที่ห่วงใยภาพลักษณ์ของเขาอย่างสุดซึ้ง แต่เขาก็ยังคงอับอายครั้งแล้วครั้งเล่าหลังจากเดินทางมาถึงโลกนี้ ก่อนอื่นเขาถูกขังและตรึงโดยสมบัติจากโลกของเขาเอง บังคับให้เขาถูกนำกลับไปยังโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งเพื่อให้จิตวิญญาณราชันย์นำแผ่นค่ายกลออกจากเขาให้เป็นการส่วนตัว

และตอนนี้เขากลัวและจะวิ่งหนีโดยการปรากฏตัวอันทรงพลังของความสามารถที่เกินความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉิน เกือบจะวิ่งกลับไปสู่โลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง ด้วยความฉลาดของเขา เขาเพียงแค่ต้องคิดในสิ่งต่าง ๆ อย่างสงบและก็จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เจี้ยนเฉินจะใช้การโจมตีที่ทรงพลังเช่นนี้ด้วยความแข็งแกร่งและการบาดเจ็บของเขา

โอวหยางหยิงเว่ยได้เห็นแล้วว่าแข็งแกร่งที่แท้จริงของเจี้ยนเฉิน ไม่ได้อยู่ในขอบเขตดั้งเดิม เขารู้ว่ามันยังคงอยู่ที่เซียนจักรพรรดิ เหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงมีพลังในการต่อสู้กับจอมยุทธระดับย้อนกลับได้ก็เป็นเพราะเส้นทางกระบี่และกระบี่อันทรงพลังทั้งสองของเขา นอกเหนือจากร่างกายที่ทรงพลังและอัตราการฟื้นฟูที่ไม่น่าเชื่อแล้วเขายังสามารถต่อสู้กับจอมยุทธในระดับที่สูงกว่าได้

ยิ่งเคล็ดวิชามีพลังมากเท่าไหร่ความต้องการกำลังของผู้ใช้ก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น ลองคิดดูอีกครั้ง แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะสามารถใช้ทักษะระดับสูงอย่างยิ่ง แต่ด้วยความแข็งแกร่งของเขา พลังจะไม่เพียงพอที่จะคุกคามเขาแน่นอนยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับความตาย

โอวหยางหยิงเว่ยอดไม่ได้ที่รู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนขึ้น นี่มันช่างน่าละอายเหลือเกิน เขาเกือบรู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่จะซ่อนอยู่ที่ไหนซักแห่งและไม่เห็นใครอีกต่อไป เขาไม่มีศักดิ์ศรีที่จะเผชิญหน้ากับผู้อาวุโสและผู้พิทักษ์อีกต่อไป แม้ว่าพวกเขาจะหนีไปด้วยเช่นกัน แต่เขาก็เป็นผู้อาวุโสสูงสุดผู้มีอำนาจมากที่สุดภายใต้ จิตวิญญาณราชันย์ ในสายตาของเขา ผู้อาวุโสคนอื่นจะเปรียบเทียบกับเขาอย่างไร ? ถึงกระนั้นพวกเขาก็เห็นได้ชัดว่าคนที่หนีไปก่อนก็เป็นเขา

“เจี้ยนเฉิน ข้าจะถลกหนังเจ้าทั้งเป็น ! ” โอวหยางหยิงเว่ยกัดฟัน ดวงตาของเขาแผดเผาด้วยความโกรธแค้น จิตสังหารที่น่ากลัวแผ่ออกมาจากร่างของเขา มันทรงพลังมาก

เขาทนทุกข์ทรมาน 2 ครั้งเนื่องจากเจี้ยนเฉินทำให้เขาอับอายถึง 2 ครา ถ้าเจี้ยนเฉินเป็นจอมยุทธที่มีความแข็งแกร่งเกินกว่าที่เขามี เขาก็จะไม่โกรธเลย แต่ตัวเจี้ยนเฉินนั้นกลับยังไม่ถึงขอบเขตดั้งเดิม

ด้วยร่างที่สั่นสะท้าน กระบี่ในมือของโอวหยางหยิงเว่ยดีดขึ้นเบา ๆ ขณะที่เขาพุ่งเข้าหาเจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินหน้าซีดเผือดและเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด เขายังคงอยู่ในอวกาศ เนื้อของเขาเปิดอ้าและรอยร้าวเหมือนใยไขว้กันไปทั่วร่างกาย แม้ว่าการหลอมรวมของกระบี่คู่ล้มเหลวทั้งเขาและกระบี่ม่วงฟ้าได้รับผลสะท้อนกลับที่รุนแรงมาก

กระบี่ม่วงฟ้าปัจจุบันถูกปกคลุมไปด้วยรอยแตก พวกมันส่องแสงสลัว ๆ เช่นกันโดยสูญเสียแสงอันรุ่งโรจน์ของพวกมันแต่เดิม ร่างบรรพกาลของเจี้ยนเฉินได้รับบาดเจ็บอย่างหนักและมีรอยร้าว มันเป็นภาพที่โหดร้าย แม้แต่วิญญาณของเขาก็ได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก เขารู้สึกซีดเซียวและอ่อนแอมาก

เจี้ยนเฉินได้รับบาดเจ็บที่แก่นกลางร่างกายของเขาอย่างแท้จริง แม้แต่ร่างบรรพกาลก็ไม่สามารถทนต่อบาดแผลได้ พลังในการต่อสู้ของเขาลดลงอย่างมาก เขาจะต่อสู้เพื่อจัดการกับจอมยุทธขั้นรับมอบได้หลายคนแต่จะจัดการกับจอมยุทธขั้นย้อนกลับได้เพียงคนเดียว

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้พื้นที่ของอวกาศยาวหลายแสนเมตรก็ได้พังทลายเหนือเมืองทหารรับจ้าง มันแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหมือนกระจกที่ร่วงหล่นลงมาสู่ความมืด พลังงานที่ทรงพลังอย่างยิ่งทอประกายภายในความมืด มันแผ่ไปทั่วทั้งท้องฟ้า

เงาขนาดใหญ่โผล่ขึ้นมาอย่างช้า ๆ จากมิติที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ มันลอยอยู่เหนือทุกคนเหมือนผ้าห่มขนาดใหญ่ปิดกั้นแสงอาทิตย์และทำให้โลกมืดลง

มันเป็นโถงศักดิ์สิทธิ์ขนาดมหึมา มันดูเหมือนวังที่ตกแต่งอย่างสวยงาม หยกขาวใช้สำหรับทำบันได ทำให้มันหรูหรา แต่ความสง่างามก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย เมื่อมันผ่านพื้นที่ก็ทำให้พื้นที่ถูกทำลายไปเพราะแรงกดดันมหาศาลแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ

เมื่อโถงศักดิ์สิทธิ์โผล่ออกมาอย่างสมบูรณ์มันก็เปิดออกด้วยแสงสีฟ้าที่แพรวพราวซึ่งล้อมรอบโครงสร้างทั้งหมด มันบดบังจากมุมมองและดูลึกลับโดยไม่รู้ตัว ดูเหมือนว่ามันจะดูแปลกไปเล็กน้อย

สัตว์อสูรที่หายากนับไม่ถ้วนปรากฏตัวในแสงสีฟ้า พวกมันเต้นไปรอบ ๆ โถงศักดิ์สิทธิ์และส่งเสียงร้องต่าง ๆ มีมังกรเทวะและนกฟีนิกซ์เทวะ สัตว์ที่บินและสัตว์ที่วิ่ง มีสัตว์หลายร้อยชนิดที่แตกต่างกันและสัตว์จำนวนมากไม่ได้ปรากฏในทวีปเทียนหยวน ในความเป็นจริงแม้แต่ผู้พิทักษ์และผู้อาวุโสจากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งก็ไม่รู้จักพวกมันมากกว่าครึ่งหนึ่ง