เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1766

ตอนที่ 1766: พูดด้วยกองทัพ

หลังจากเวลาสั้น ๆ เจี้ยนเฉินก็ถามขั้นเทพผู้นั้นอีกครั้ง “เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมลัทธิปีศาจชั้นฟ้าถึงโจมตีอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์สามหม้อยา ? อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์สร้างความขุ่นเคืองให้พวกเขาหรือ ? ”

มีความเกลียดชังปรากฏอยู่ในสายตาของขั้นเทพผู้นั้นเมื่อเอ่ยถึงลัทธิปีศาจชั้นฟ้า เขากล่าวว่า “ลัทธิปีศาจชั้นฟ้าต้องการเหตุผลอะไรถึงได้ทำลายอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์สามหม้อยา ? พวกเขาเป็นลัทธิปีศาจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขากำจัดอาณาจักรศักดิสิทธิ์, นิกายและตระกูลต่าง ๆ ”

ใบหน้าของเจี้ยนเฉินก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเขาถามว่า “ลัทธิปีศาจชั้นฟ้าทำแบบนี้บ่อยหรือ ? ”

ขั้นเทพจ้องมองไปที่เจี้ยนเฉินอย่างประหลาดใจและพูดว่า “ถูกต้อง ลัทธิปีศาจชั้นฟ้าทำเรื่องเหล่านี้บ่อยครั้ง ท่านไม่รู้หรอกหรือ ? ”

เจี้ยนเฉินกลายเป็นเคร่งขรึมทันที โดยปกติแล้วเขามั่นใจว่าลัทธิปีศาจชั้นฟ้าไม่ได้พยายามทำลายอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์สามหม้อยา เพราะอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ได้รุกรานพวกเขา เพราะนี่เป็นเหตุการณ์ทั่ว ๆ ไป สิ่งที่เขาเป็นห่วงตอนนี้คือว่าลัทธิปีศาจชั้นฟ้าจะรุกรานอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์นวดาราหรือแม้แต่อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียน หลังจากที่พวกเขาทำลายอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์สามหม้อยา

แม้ว่าเขาจะไม่สนใจอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ เจี้ยนเฉินก็วางแผนที่จะวางรากฐานที่มั่นคงในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียน เป็นไปไม่ได้ที่ผู้คนที่ติดตามเขามายังโลกเซียนจะไปกับเขาด้วยเสมอ เขาต้องหาสถานที่ลงหลักปักฐานให้พวกเขา

เจี้ยนเฉินไม่กล้าที่จะเสียเวลาต่อไป หลังจากที่รู้เกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของลัทธิปีศาจชั้นฟ้า เขารีบไปที่แคว้นตงอันของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียนด้วยความเร็วเต็มที่ เขาใช้อสนีบาตเป็นครั้งคราว

เพียงเจ็ดวัน เจี้ยนเฉินก็ข้ามอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์นวดาราด้วยความเร็วสูงสุดและกลับมาที่อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียน

“ข้าจะต้องใช้เวลาอีกหลายวันในการกลับไปยังแคว้นตงอัน” เจี้ยนเฉินมองไปยังทิศทางของแคว้นตงอันขณะที่ลอยอยู่บนฟ้า หลังจากที่เขาใช้อสนีบาตและหายไปจนเหนือเพียงแนวแสง

อย่างไรก็ตามเขาไม่อาจใช้อสนีบาตได้นานนัก เขาเคลื่อนที่ด้วยความเร็วน่ากลัวนี้ได้ไม่ถึงเสี้ยววินาทีหรือเหมือนตอนที่เขาเดินทางกลับมาจากอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียนเมื่อนานมานี้

สองวันต่อมา เจี้ยนเฉินกลับไปมาถึงแคว้นตงอัน อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้เดินทางไปยังสุสานของราชาเทพต้วนมู่ เขาบินไปยังเทือกเขาเมฆดำแทน

เขาเข้าใจว่าด้วยความแข็งแกร่งในตอนนี้ของเขาจะไม่เพิ่มอีกแม้ว่าเขาจะไปที่สุสานของราชาเทพต้วนมู่ เรื่องที่ต้องทำตอนนี้คือการเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาโดยเร็วที่สุด เมื่อเขามาถึงขั้นที่สิบของร่างบรรพกาล เขาจะสามารถต่อกรกับบรรดาขั้นเหนือเทพช่วงปลายได้นานขึ้นด้วยพลังของร่างบรรพกาล

ตระกูลที่ทรงอำนาจในแคว้นเมืองตงอันซึ่งครอบครองภูเขาเมฆดำ มีคนมากมายอยู่ในที่เหล่านั้น พวกเขาทุกคนถูกส่งมาที่นี่เพื่อขุดหาเหรียญผลึกระดับสูงและแม้แต่บรรพชนจากตระกูลของพวกเขาก็มาเฝ้าคุมงานด้วยตัวเอง

ในเวลานี้ชายชราสองคนนั่งอยู่บนยอดเขา ขณะที่กำลังเล่นหมากล้อมและสนทนากัน หญิงสาวทั้งสองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขาคอยรินน้ำชาอย่างสุภาพ จากพฤติกรรมที่ระมัดระวังของพวกนาง ดูเหมือนว่าพวกนางจะกลัวทำน้ำชาหก

ชายหนุ่มไม่ได้แสดงตัวออกมาแต่อย่างใด ๆ ทำให้เขาดูเหมือนกับคนธรรมดา ๆ ขั้นเทพช่วงต้นทั้งสองไม่อาจรับรู้ถึงตัวตนของเขาได้

เมื่อเขาเดินมาถึงหน้ากระดานหมากล้อมของชายชราทั้งสอง พวกเขาถึงพบตัวเขา พวกเขาต่างแปลกใจ

“เจ้าเป็นใคร ? ” ชายชราสองคนกระโดดถอยออกมาและจ้องมองเจี้ยนเฉินอย่างระมัดระวัง พวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจ ชายหนุ่มคนนั้นมีพลังมากกว่าพวกเขาอย่างแน่นอน ถ้าเขาสามารถเข้ามาใกล้พวกเขาได้อย่างเงียบ ๆ

“ข้าเป็นใครไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือนี่เป็นเหมืองของข้านับแต่นี้เป็นต้นไป” ชายหนุ่มพูดอย่างเย็นชา ตามคาดชายหนุ่มคนนี้คือเจี้ยนเฉิน

สีหน้าของชายชราสองคนเปลี่ยนไปเมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งที่เจี้ยนเฉินต้องการจากพวกเขา ชายชราเสื้อคลุมเทาพูดอย่างเย็นชา “เหมืองนี้เป็นของแคว้นตงอันทั้งแคว้น เจ้าวางแผนที่จะเป็นศัตรูกับคนทั้งเมือง ? ”

“ข้าไม่เคยวางแผนเรื่องนั้นมาก่อน แต่ข้าก็ไม่รังเกียจถ้าทั้งแคว้นตงอันต้องการจะเป็นศัตรูของข้า ยิ่งว่านั้นเหมืองของข้าไม่เคยเป็นของแคว้นตงอันตั้งแต่แรก มันเป็นของตระกูลลู่ เจ้าแค่ยึดมันจากพวกเขาเท่านั้น” เจี้ยนเฉินกล่าว เขาไม่อาจต่อต้านตระกูลอันทรงพลังของแคว้นตงอันเมื่อเขาเข้าสู่สุสานของราชาเทพตงมู่ในตอนแรก ดังนั้นเขาจึงได้แต่มองดูพวกเขาเข้ายึดเหมือง

อย่างไรก็ตามเรื่องสำคัญจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไง แม้ว่าแคว้นตงอันจะกลายเป็นศัตรูของเขาในตอนนี้ ?