เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1832

ตอนที่ 1832 : ผู้บัญชาการเผิง

หัวหน้ายามมองไปที่กองทัพที่มุ่งหน้าเข้ามาด้วยความตะลึงพร้อมกับคิดในใจ “กองทัพเหมือนจะมุ่งหน้ามาที่โรงเตี้ยม แปลก ทำไมกองทัพศักดิ์สิทธิ์ถึงได้มาที่นี่ทั้ง ๆ ที่ปกติแล้วยากที่จะเคลื่อนไหว ?

เรื่องหยางเทียหนักหนาจนกองทัพศักดิ์สิทธิ์ตื่นตัวเลยรึ ? ข้าได้ยินมากว่าก่อนหน้านี้มีผู้อาวุโสตระกูลหยางมาที่นี่ มันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยเกียรติและความแข็งแกร่งของตระกูลหยาง แต่สุดท้ายพวกเขาก็พากันกลับออกไป พวกเขาไม่ได้จัดการกับคนที่หาเรื่องพวกเขาเลยด้วยซ้ำ ดูเหมือนว่าตระกูลหยางถอยเพราะพวกเขาได้รับข่าวว่ากองทัพศักดิ์สิทธิ์จะมา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคนที่ตัดแขนหยางเทียถึงยังไม่เป็นอะไร” หัวหนายามแอบพยักหน้ากับตัวเองตอนที่คิดแบบนั้น เขาคิดว่าความคิดนี้น่าเชื่อถือ เหตุผลที่แท้จริงว่าทำไมตระกูลหยางถึงได้ถอยน่าจะเป็นความจริงที่พวกเขารู้ว่ากองทัพศักดิ์สิทธิ์จะมาเอาตัวชายคนนี้ไป ดังนั้นจึงตัดสินใจที่จะถอยกลับ

แม้ว่าตระกูลหยางจะคือหนึ่งในตระกูลที่มีอำนาจที่สุดในอาณาจักร แต่พวกเขาก็ไม่อาจจะเทียบกับราชาศักดิ์สิทธิ์ของเมืองหลวงได้ แม้ว่าจะไม่มีตระกูลไหนที่กล้าหาเรื่องตระกูลหยาง แต่กองทัพศักดิ์สิทธิ์นี้คือข้อยกเว้น

แม้ว่าจะมองข้ามความจริงที่ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังกองทัพนี้คือราชาศักดิ์สิทธิ์ แต่แค่ความแข็งแกร่งของตัวกองทัพเองก็ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าตระกูลหยางเลย

ในเวลาเดียวกันกองทัพเองก็มีขั้นเหนือเทพช่วงปลายเป็นผู้บัญชาการด้วย

หากมีคนถามว่าจะมีใครที่สามารถรับมือกับตระกูลหยางในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียนได้หรือไม่ งั้นกองทัพศักดิ์สิทธิ์นี้ก็คือหนึ่งในนั้น

แต่หัวหน้ายามก็ส่ายหน้าหลังจากที่คิดสักพัก “ไม่ กองทัพศักดิ์สิทธิ์และตระกูลหยางไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย ทำไมพวกเขาถึงต้องมาเข้าข้างตระกูลหยางเพราะแขนนายน้อยขาด ? นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ? มันอาจไม่ได้ซับซ้อนแบบที่ข้าคิด กองทัพคงแค่ผ่านมาใช่หรือไม่ ? ”

เสียงฝีเท้าของม้าดังขึ้นมาเรื่อย ๆ ชัดแล้วว่ามีคนแค่ 100 คนมาที่นี่แต่มันเป็นเสียงที่ราวกับเสียงการเดินหน้าของกองทัพทั้งกอง ที่สำคัญที่สุดคือการเคลื่อนไหวของทุกคนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ผลก็คือทุกครั้งที่กีบเท้าม้าเหยียบลงที่พื้น มันจะทำให้เกิดเสียงดังสนั่นและทำให้พื้นสั่นไหว

กลุ่มทหารจากกองทัพเข้ามาถึงโรงเตี้ยมอย่างรวดเร็ว ทุกคนบนท้องถนนพากันเปิดเส้นทางให้โดยที่ไม่ต้องให้กองทัพเตือน แม้แต่หัวหน้ายามเองก็ไปยืนหลบอยู่ข้าง ๆ อย่างเชื่อฟัง

ปกติแล้วเขาจะทำตัวหยิ่งยะโส แต่ต่อหน้ากองทัพศักดิ์สิทธิ์แล้ว เขาได้แต่ต้องก้มหน้าอย่างเชื่อฟัง เขาไม่ได้อาจหาญพอที่จะสั่งคนรอบ ๆ ทหารพวกนี้ต่างกับยามของเขาไปคนละระดับ

แต่ตอนที่หัวหน้ายามเชื่อว่ากองทัพศักดิ์สิทธิ์แค่ผ่านมา ทั้งกองทัพกลับดึงบังเหียนในทันที ม้าทุกตัวยกเท้าหน้าขึ้นพร้อมกับกรีดร้องออกมาก่อนที่เท้าหน้าจะกระทืบลงกับพื้นอย่างแรง

ทันใดนั้นก็มีคลื่นกระแทกที่มองเห็นด้วยตาเปล่าขยายตัวไปทุกทิศทาง มันทำให้คนรอบ ๆ ต้องเซ หลายคนถึงกับล้มลงไปกับพื้น

ยังไงซะมันก็มีม้าโตเต็มวัยกว่าร้อยตัวซึ่งเท่ากับนักสู้ขั้นศักดิ์สิทธิ์กว่าร้อยคน !

รั่วรั่ว คนเดียวกับที่ เจี้ยนเฉิน ได้เจอในศาลากระบี่แท้จริงตอนนี้ยืนอยู่กับยามในหมู่ผู้คน นางมองมาที่กองทัพม้าที่ยืนอยู่อย่างเป็นระเบียบด้านนอกโรงเตี้ยมด้วยความสงสัย

“ แปลก เหตุใดกองทัพถึงได้มาที่นี่ ? ” รั่วรั่วสงสัย

“คุณหนู ข้าได้ยินมาว่าแขนของหยางเทียโดนบางคนตัดในโรงเตี้ยม บางทีกองทัพอาจจะมาเพราะเรื่องนี้รึไม่ ? ” ผู้คุ้มกันหนึ่งด้านหลังรั่วรั่วพูดขึ้นมา เสียงของนางไพเราะและน่าฟังซึ่งชัดแล้วว่านางเป็นผู้หญิง