เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1889

ตอนที่ 1889: ออกเดินทาง

“อำนาจของกฏที่น่าหวาดกลัว ซึ่งอย่างน้อยก็ได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว แม้แต่กฎอื่น ๆ ก็ถูกจำกัด เขาเป็นใคร ? ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ที่ราบเมฆามีคนที่ทรงพลังอย่างนี้…”

“นี่เป็นกฏสวรรค์ ใครก็ตามที่สามารถทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่นี้ด้วยกฏที่หลอมรวมกับโลกได้ พวกเขาจะเป็นเหมือนตัวแทนของโลก คะ-ใครคือคนที่บ่มเพาะได้ถึงระดับนี้….”

“คนผู้นี้ทรงพลังเป็นอย่างมาก ด้วยความสามารถของข้า ข้าสัมผัสได้ถึงพลังของกฏมิติ ข้าก็ยังไม่อาจหาคนผู้นี้ได้…”

…

เหล่าสิ่งมีชีวิตโบราณทั้งหมดที่อยู่รอบ ๆ ที่มาจากองค์กรระดับสูงทั้งห้าของที่ราบเมฆาตะโกนออกมาในขณะเดียวกัน ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดขณะที่หัวใจเต้นแรง

พร้อมกับอารมณ์ทั้งหลายที่ปรารถนาที่จะได้มาถึงในระดับนี้

ในเวลาเดียวกันสัมผัสที่ทรงพลังนับไม่ถ้วนก็แผ่กระจายไปทั่วทั้งห้าภูมิภาคของที่ราบเมฆาจากสถานที่ต่าง ๆ เพื่อตรวจสอบที่ราบเมฆาทั้งหมดอย่างละเอียด

บริเวณที่ครอบคลุมนั้นน่าตกใจอย่างมาก

อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าเหล่าสิ่งมีชีวิตจากโบราณนั้นจะสามารถครอบคลุมที่ราบเมฆาทั้งหมดได้เพียงครั้งเดียว แต่พวกเขาก็ยังไม่อาจหาคนผู้นั้นได้ นอกเหนือจากพลังของกฏที่น่ากลัวที่พุ่งออกไปยังด้านนอกแล้ว พวกเขาก็ไม่อาจแม้แต่จะตรวจจับการปรากฏตัวของบุคคลนี้ได้เลย

สัมผัสที่น่ากลัวของวิญญาณของสิ่งมีชีวิตโบราณเหล่านี้ถูกซ่อนไว้เป็นอย่างดี เป็นผลทำให้ผู้เชี่ยวชาญสูงสุดน้อยคนนักจะพบกับสัมผัสเช่นนี้ แม้กระทั่งขั้นอสงไขยก็ยังไม่อาจรู้สึกได้เลย

ร่างกายของไคยะลอยอยู่บนอากาศอย่างช้า ๆ ภายในห้องลับของตระกูลเทียนหยวน ดวงตาที่เยือกเย็นและไร้อารมณ์ของนางดูเหมือนจะมีประกายแสงแวววาวและค่อย ๆ เปลี่ยนไป ในเวลาสั้น นางเข้าใจถึงชีวิตและอดีตของนาง

ในเวลานี้นางหันหน้ากลับมามองทันที ข้อความจากกฏของโลกก็ปรากฏอยู่ในสายตาของนาง นางดูเหมือนจะหลอมรวมกับโลกและเป็นส่วนหนึ่งของโลก นางสามารถรู้ได้ถึงอดีตและอนาคตได้อย่างรวดเร็ว

นางเห็นทุกสิ่งที่ผ่านมาขณะที่นางหมดสติ นางเห็นเจี้ยนเฉินแบกโลงผลึกของนางตลอดทางจากทวีปเทียนหยวนจนถึงโลกเซียน

นางเห็นเจี้ยนเฉินทิ้งนางไว้ที่ห้องโถงของโถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่ม ขณะที่เขาออกไปต่อสู้ด้านนอกในโลกเซียน การต่อสู้ที่ยากลำบากและเต็มไปด้วยเลือด

นางยังเห็นว่าเจี้ยนเฉินเกือบจะตายเมื่อเขาเข้าไปยังส่วนลึกของเทือกเขาหยินเจ็ดทลายเพื่อเอาดอกเมฆม่วงเพื่อมาปลุกนาง

การจ้องมองของไคยะนั้นเย็นชาและไร้อารมณ์อีกครั้ง ใบหน้าของนางเย็นชาและไม่มีอารมณ์ใด ๆ นางจ้องมองเข้าไปในห้องและเห็นเจี้ยนเฉินที่เป็นผู้นำกำลังสนทนาในห้องประชุม

“เนื่องจากเจ้าช่วยข้า ข้าควรจะมอบของขวัญที่เป็นมงคลให้กับเจ้า น่าเสียดายที่เจ้าเป็นคนของโลกอมตะหลังจากที่เจ้าได้กระบี่คู่” ไคยะบ่นเบา ๆ ในขณะที่น้ำเสียงของนางเปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์ มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แต่มันแปลกมาก เสียงของนางดูราวกับเป็นเสียงที่ส่งตรงมาจากโลก

มันฟังดูเหมือนผู้ชายหากว่าเขาคิดว่านางเป็นผู้ชาย

มันฟังดูเหมือนผู้หญิงหากเขาคิดว่านางเป็นผู้หญิง

ตามหลักแล้วหากใครได้ยินและเชื่อว่านางเป็นอย่างไร เสียงที่ได้ยินก็อาจจะมีทั้งเสียงนกหรือสัตว์อสูรหากว่าคนได้ยินเชื่อว่าเป็นอย่างนั้น

นี่เป็นเพราะเสียงทั้งหมดของโลกได้ถูกหลอมรวมมาไว้ในประโยคสั้น ๆ ขณะที่นางพูด