เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 196

ตอนที่ 196: รอสโก้

แสงสีขาวน้ำนมเข้มถูกห่อหุ้มด้วยพลังเซียนไปตลอดทั่วทั้งร่างกายของเจี้ยนเฉิน เนื่องจากแสงที่อยู่ด้านนอกค่อย ๆ ไหลซึมเข้ามาในร่างกาย เนื้อเยื่อและบาดแผลทั่วร่างกายของเขาค่อย ๆ ฟื้นฟู

เนื่องจากมันเป็นตอนกลางวัน แสงสว่างของธาตุแสงจึงค่อนข้างยากที่จะสังเกต ดังนั้นเจี้ยนเฉินจึงไม่กลัวว่าความลับของเขาจะถูกเปิดเผยเพราะการรั่วไหลของธาตุแสง แม้ว่าจะมีใครบางคนเข้ามาเจี้ยนเฉินก็จะรับรู้ได้ทันที เพราะการเข้ามาของเขาทำให้แสงเกิดเว้าแหว่ง

ตอนนี้พลังวิญญาณของเจี้ยนเฉินได้รับการฟื้นฟูเต็มที่ ดังนั้นเมื่อเขาเริ่มควบคุมพลังเซียนธาตุแสง ระยะเวลาที่เขาใช้เพื่อควบคุมมันได้ก็ไม่ได้นานเหมือนเมื่อก่อนอีกและคุณภาพของพลังเซียนก็เพิ่มขึ้นมาก เมื่อเวลาผ่านไป 1 ชั่วยาม เจี้ยนเฉินก็เกือบจะหายดี

อย่างไรก็ตาม การใช้พลังเซียนธาตุแสงยังคงต้องมีค่าใช้จ่าย เนื่องจากว่าเขาไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีดังนั้นเมื่อเขาใช้มันแล้วเขาจึงรู้สึกถึงผลข้างเคียงเช่นการเวียนหัวและรู้สึกอยากจะนอนเพียงอย่างเดียว

เจี้ยนเฉินยังคงรักษาตัวเองตลอดทั้งวัน ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเช้าวันที่สองเข้าไปแล้ว เจี้ยนเฉินนอนอยู่บนเตียงอันอบอุ่นเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเขา

หลังจากนั้นผู้ชายที่ช่วยเขาเมื่อสองวันก่อนและเห็นว่าตัวของเขานั้นบาดเจ็บมากมายเพียงใด หากเขาต้องการตรวจสอบสภาพในปัจจุบันของเขา มันอาจจะทำให้พลังเซียนของเขาถูกล่วงรู้เอาได้ แม้ว่าจะได้รับการรักษาจากยาที่มีประสิทธิภาพ แต่จากสภาพที่รุนแรงที่เจี้ยนเฉินได้รับ มันก็ต้องใช้เวลามากกว่าสองวัน ด้วยเหตุนี้เจี้ยนเฉินจึงไม่ยอมลุกจากเตียงและปกปิดร่างกายของเขาไว้ภายใต้ผ้าห่ม ตราบใดที่เขายังคงเก็บความลับของเขาไว้ได้ ปัญหามันก็จะไม่เกิด

เขารู้ว่าเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงหายากมากในทวีปเทียนหยวน หากความลับนี้ถูกเปิดเผย ผู้คนก็จะมาสร้างปัญหาให้เขาตลอด

เจี้ยนเฉินนอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบ ๆ และใช้พลังเซียนธาตุแสง ในช่วงเวลาสองวันที่ผ่านมา ชายผู้นั้นได้เข้ามามอบสมุนไพรเพื่อให้เขาใช้รักษา แต่ปัจจุบันเขาได้ใช้พลังเซียนของเขารักษามันหมดแล้ว กระบี่ภายในตันเถียนของเขาก็หม่นแสงและกลายเป็นมืดหม่นเช่นกัน

ตกบ่าย เจี้ยนเฉินก็ได้กลิ่นหอมของอาหารลอยเข้ามาในห้อง

แอ้ด ในเวลานั้นเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นและชายวัยกลางคนก็เดินเข้ามาโดยหยุดอยู่หน้าเตียงเจี้ยนเฉิน

เมื่อเห็นว่าเจี้ยนเฉินหลับตา ชายคนนั้นก็เข้ามาสูดลมหายใจและพูด ไอ๊หยา เขาหลับไปอีกสองวันโดยไม่ตื่นขึ้นมากินแม้แต่ครั้งเดียว แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ข้าก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน เป็นเรื่องโชคร้ายจริง ๆ ที่หมู่บ้านยากจนแห่งนี้ไม่อาจหายาดี ๆ มารักษาได้

ชายคนนั้นส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่จะเดินออกจากห้อง

ท่านลุง ! ทันใดนั้นน้ำเสียงที่อ่อนแรงก็ดังมาจากด้านหลัง ชายคนนั้นหยุดตัวก่อนที่จะหมุนตัวกลับมาเพื่อดูเจี้ยนเฉินและตะโกนออกมาด้วยความดีใจว่า เจ้าหนู ในที่สุดเจ้าก็ตื่นขึ้นมา ! หลังจากที่เจ้าได้หมดสติไปอีกครั้ง ข้าก็กลัวว่าเจ้าจะไม่ตื่นขึ้นมาแล้ว

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเจี้ยนเฉินก็ยิ้มพลางเอ่ยว่า นี่ต้องขอโทษจริง ๆ ข้าทำให้ท่านลุงเป็นห่วงแล้ว