เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 197

ตอนที่ 197: หมู่บ้านในภูเขาเล็กๆ

10 วันต่อมา เจี้ยนเฉินก็ลุกออกจากเตียงและยืนขึ้น เขามองไปที่พื้นจนค่อย ๆ ไล่มาสังเกตเสื้อผ้าที่เขาใส่ เขาสังเกตว่าสิ่งนี้น่าจะเป็นเสื้อผ้าที่รอสโก้สวมใส่ตามปกติ เพราะว่ามันใหญ่ว่าตัวเจี้ยนเฉิน

หยิบชุดใหม่ออกมาจากเข็มขัดมิติของเขา เขาได้ถอดชุดเก่าของรอสโก้ออกและใส่ชุดใหม่ทันที จากนั้นด้วยท่าทางที่ตะลึงงัน ในที่สุดเขาก็รู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับผิวของเขา

ผิวที่ขาวซีดของเขาไม่ได้เป็นสีขาวอีกต่อไป มันเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งเหมือนครั้งแรกที่หมื่นต้านพิษได้ทะลวงผ่านขั้นแรก มันเป็นภาพที่แปลกประหลาดจากที่เห็น

เมื่อเห็นสีผิวของเขา เจี้ยนเฉินยังคงนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง มองอย่างแปลกใจแม้ว่าหลังจากที่ยอมรับได้ เจี้ยนเฉินก็ยังคงสับสนอยู่

หลังจากนั้นเจี้ยนเฉินก็ได้สติขึ้นมาและคิดเกี่ยวกับข้อมูลที่เขาได้รับ

ภูมิคุ้มกันพิษจากอสรพิษทองริ้วเงินทำให้ผิวของข้าแดงอีกครั้งหลังจากที่หลอมรวมเสร็จแล้ว เป็นไปได้ไหมว่าขณะที่ข้าพักฟื้นใน 10 วันที่ผ่านมา หมื่นต้านพิษได้หลอมรวมจนเสร็จสมบูรณ์? เจี้ยนเฉินมีความสุขกับตัวเอง

จากเวลาที่เขาซึมซับภูมิคุ้มกันพิษจากเลือดของอสรพิษทองริ้วเงินจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมา 1 ปีแล้ว ในที่สุดหมื่นต้านพิษของเขาก็มาถึงจุดหลอมรวมอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้เขาสามารถพูดได้ว่าเขามีหมื่นต้านพิษ

นับจากนี้ข้าไม่ต้องกลัวพิษใด ๆ อีกต่อไป ตราบใดที่พิษของมันไม่ร้ายแรงกว่าของอสรพิษทองริ้วเงิน เจี้ยนเฉินคิดอย่างมีความสุข ทั่วทั้งทวีปเทียนหยวน พิษของอสรพิษทองริ้วเงินนั้นถือได้ว่าเป็นหนึ่งในพิษที่ร้ายแรงที่สุด ทุกคนรู้ดีว่ามันเป็นพิษโดยธรรมชาติและยังมีพิษอื่น ๆ ที่ร้ายแรงกว่ามันแต่มันก็หายากยิ่งกว่า

จากหนังสือ หลังจากที่เข้าสู่สภาวะสมบูรณ์แล้ว หมื่นต้านพิษจะเปลี่ยนผิวให้เป็นสีแดงและจะกลับมาเป็นอย่างเดิมหลังจากนี้อีก 1 เดือน แต่ในหนังสือไม่ได้บอกว่าผิวของข้าจะกลายเป็นสีแดง เจี้ยนเฉินพึมพำกับตัวเอง มันเป็นความอัปยศที่เขาดันไม่มีกระจก เขาเลยไม่อาจเห็นว่าใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดงด้วยหรือไม่

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ที่นำออกมาจากเข็มขัดมิติ เจี้ยนเฉินก็พับเสื้อผ้าของรอสโก้และวางไว้ข้างเตียงก่อนที่จะเดินออกไป

พร้อมกับเสียงแอ้ดดังออกมาหลังจากที่เจี้ยนเฉินเปิดประตูเก่า ๆ แสงอาทิตย์ส่วนหนึ่งก็สาดเข้ามาในห้อง ทำให้ห้องสว่างพอสมควร

ในขณะที่ดวงอาทิตย์แทบจะอยู่เหนือหัว ซึ่งหมายความว่ามันจะถึงเวลาเที่ยงแล้ว นอกห้องเป็นพื้นบ้านที่เต็มไปด้วยรอยปริแตก ด้านหน้าเจี้ยนเฉินเป็นบ้านไม้และบ้านอีกหลังที่อยู่ห่างไกลออกไปก็เป็นเช่นกัน ภายใต้แสงของดวงอาทิตย์ มีเด็กน้อยวิ่งเล่นและหัวเราะเสียงดังขณะที่กำลังเล่นกันอยู่

เมื่อออกจากบ้านไม้ที่เขาอยู่มากว่าครึ่งเดือน เจี้ยนเฉินก็สามารถเห็นได้ว่ามันเป็นอย่างไร มันเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ใกล้กับภูเขา มีบ้านมากกว่าที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า แต่ไม่อาจมองเห็นผู้ที่อยู่อาศัยได้

รอสโก้ วันนี้เก็บเกี่ยวได้ค่อนข้างดี มันพึ่งจะบ่ายเท่านั้นและเราก็ได้สัตว์มา 2 ตัวแล้ว มันก็เพียงพอที่จะเลี้ยงทั้งหมู่บ้านได้อีกสองสามวัน

ใช่แล้ว ดูเหมือนว่าเราไม่จำเป็นต้องออกไปล่าสัตว์ในวันพรุ่งนี้ เราจะสามารถกินและมีความสุขไปอย่างน้อยอีกสองสามวันสบาย ๆ