เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2228
สรุปบท ตอนที่ 2228: วิญญาณที่แตกหัก: เทพกระบี่มรณะ
ตอน ตอนที่ 2228: วิญญาณที่แตกหัก จาก เทพกระบี่มรณะ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 2228: วิญญาณที่แตกหัก คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายแฟนตาซี เทพกระบี่มรณะ ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ตอนที่ 2228: วิญญาณที่แตกหัก
ในเวลาเดียวกันก็มีอุกกาบาตที่บินวนอยู่ในอวกาศที่เต็มไปด้วยดวงดาวนอกเขตที่ราบรกร้าง
จากอุกกาบาต ที่ราบรกร้างที่ไร้ขอบเขตดูเหมือนจะมีขนาดเท่านิ้วมือ
ชายสวมเสื้อสีฟ้านั่งบนอุกกาบาตที่แห้งแล้ง ใบหน้าของเขาเย็นชาขณะที่ดวงตาเจาะลึกของเขาจ้องไปที่ผืนดินอันกว้างใหญ่ที่ตั้งอยู่เงียบ ๆ ในระยะไกล
เขาคือราชาเผิงสีฟ้า
ในช่วงเวลาที่ผ่านมาราชาเผิงสีฟ้าไม่ได้จากไปไหน เขายังคงอยู่ในอุกกาบาตอยู่เสมอ เขาเฝ้าดูที่ราบเงียบ ๆ เขาให้ความสนใจกับเจี้ยนเฉินตลอดเวลา โดยเฝ้ามองเจี้ยนเฉินด้วยตัวเองแม้ว่ามันจะไม่เหมาะกับสถานะของเขา
ในใจของเขาการจัดการกับเจี้ยนเฉินนั้นไม่ง่ายอย่างการแก้แค้นโม่เฉิง ที่สำคัญเขาต้องการหอคอยอนัตตาของเจี้ยนเฉิน
“ฮึ่ม เซียนกระบี่สวรรค์ ข้าซึ่งเป็นราชาสวรรค์สีฟ้ากระจ่างจะจดจำสิ่งนี้ อย่าให้ข้ามีโอกาสบ้างล่ะกัน ข้าจะ…หืมม” ราชาเผิงสีฟ้าพูดพลางกัดฟัน ความตั้งใจฆ่าอย่างรุนแรงสะบัดผ่านสายตาที่จ้องมองเขา
หลังจากนั้นราชาเผิงสีฟ้าก็ยื่นมือออกมา เลือดหยดสีแดงสดใสลอยอยู่เหนือมันและเต้นด้วยพลังงานที่ยิ่งใหญ่ อย่างไรก็ตาม สำหรับผู้เชี่ยวชาญอย่างราชาเผิงสีฟ้า พลังงานนี้มันช่างไร้ค่าเกินไป
หยดเลือดมาจากเจี้ยนเฉิน
ราชาเผิงสีฟ้าใช้หยดเลือดบรรพกาลเพื่อใช้ทักษะลับและตามหาที่อยู่ของเจี้ยนเฉิน
ใครจะรู้ว่าเขาได้เช่นนี้ไปแล้วกี่ครั้งแล้ว ในความเป็นจริง ในระหว่างที่เขารออยู่ที่นั่น เขามักจะมองหาที่อยู่ของเจี้ยนเฉินทุกวันหรือสองวัน เพื่อติดตามว่าเจี้ยนเฉินออกจากที่ราบรกร้างผ่านค่ายกลส่งตัวโดยที่เขาไม่รู้ตัวหรือไม่
อย่างไรก็ตามราชาเผิงสีฟ้าก็รู้สึกทึ่งอย่างมากหลังจากการตรวจสอบในครั้งนี้ ดวงตาของเขาส่องแสงอย่างมีความสุข ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยยินดี ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนและคำรามว่า “อย่างที่ข้าคาดไว้ เจ้าหดหัวอยู่บนที่ราบรกร้างไม่ได้นานจริง ๆ ด้วย ในที่สุดเจ้าก็ออกมา”
“อย่างไรก็ตามเนื่องจากข้ามีหยดเลือดของเจ้า เจ้าจึงไม่สามารถหนีจากข้าได้ ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ใด ตราบใดที่เจ้ายังคงอยู่ในโลกเซียน”
“เจี้ยนเฉิน ถ้าเจ้ายังคงอยู่บนที่ราบรกร้าง ข้าคงทำอะไรเจ้าไม่ได้ แต่ตอนนี้เจ้าได้ออกมาแล้ว เจ้ากำลังรนหาที่ตาย” ราชาเผิงสีฟ้าเย้ยหยัน จากนั้นเขาก็หลับตาและใช้ทักษะลับเพื่อขยายขอบเขตการค้นหา
อีกไม่นานราชาเผิงสีฟ้าก็ลืมตาขึ้น เขามองเข้าไปในอวกาศลึกและเย้ยหยัน “เจ้าแน่ใจแล้วว่าเจ้าหนีไปได้ไกล แต่ไม่ว่าเจ้าจะไปไกลแค่ไหน เจ้าไม่สามารถหลีกเลี่ยงทักษะลับของข้าได้ ข้าจะไปตามล่าเจ้าทุกที่”
ราชาเผิงสีฟ้าพุ่งออกไปพร้อมแสงสีฟ้า เขาดูเหมือนว่านกสีฟ้าตัวใหญ่กระพือปีกบินไปในที่ลึกของอวกาศด้วยความเร็วที่ไม่อาจอธิบายได้ เขาหายตัวไปทันที
…
ในขณะนี้ เจี้ยนเฉินถูกปกคลุมด้วยเลือดอย่างสมบูรณ์หลังจากหลอมรวมกระบี่ การสะท้อนกลับอย่างรุนแรงทำให้เขาบาดเจ็บสาหัส
และนั่นไม่ใช่ปัญหาหลัก สิ่งที่เจี้ยนเฉินพบว่าน่ารำคาญมากที่สุดคือเมื่อกระบี่คู่หลอมรวมกัน พวกมันดูเหมือนจะกลายเป็นเหมือนแม่เหล็ก ติดกันอย่างแน่นหนา การแยกพวกมันออกไม่ใช่เรื่องง่าย
อย่างไรก็ตามหลังจากโจมตีไป เขาก็ไม่เหลือพลังมากนัก ตอนนี้เขาเผาผลาญพลังงานไปแล้ว การแยกกระบี่จึงเป็นความท้าทายที่ยิ่งใหญ่เช่นเดียวกับการแข่งขันกับความตาย
นี่เป็นเพราะหากกระบี่ยังคงรวมกัน มันจะมีเพียงหนึ่งชะตากรรมสำหรับเขา – ชะตาเดียวกันกับเจ้านายกระบี่คู่คนก่อนหน้านี้ เขาจะต้องตายเพราะการสะท้อนกลับที่รุนแรง
เจี้ยนเฉินไม่ต้องการให้เกิดสิ่งนั้นขึ้นอย่างแน่นอน
“จือหยิง ! ฉิงโซว !” เจี้ยนเฉินร้องเรียกหาจิตวิญญาณกระบี่ในใจ เขาไม่รู้ว่าจิตวิญญาณกระบี่สามารถได้ยินเสียงเรียกของเขาหรือไม่ ในขณะเดียวกัน ความตั้งใจก็ท่วมท้นดวงตาของเขา เขากัดฟันและเริ่มเผาไหม้พลังวิญญาณของเขาโดยไม่ลังเลเลย เขาปะทุออกมาด้วยพลังจำนวนสุดท้าย เขาพยายามทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อแยกกระบี่
ในระหว่างกระบวนการ อวัยวะของเขาก็หายไปอย่างสมบูรณ์ ภายใต้การอาละวาดของพลังบรรพกาลที่แท้จริง อวัยวะของเขาถูกสับละเอียดสู่เยื่อเลือด แม้หนึ่งในสามของร่างกายของเขาถูกแทะไป
พลังแห่งวิญญาณของเขาลดลงอย่างรวดเร็ว มันเกือบหมดแล้ว
“วิญญาณของเขาแตกหักจริง ๆ ” ทันใดนั้นใบหน้าของโมเทียนหยุนในชุดเสื้อคลุมสีขาวก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาพึมพำว่า “ทำไมมันถึงรุนแรงขนาดนี้ ? ดูเหมือนว่าการหลอมรวมกระบี่ในครั้งนี้ทำให้เขาเป็นอันตราย ข้าต้องใช้วิญญาณของเซียนแห่งความสามัคคี วิญญาณของเขาถึงจะสามารถฟื้นตัวได้โดยเร็วที่สุด”
สำหรับผู้เชี่ยวชาญหลายคนในโลกเซียน การจัดการกับวิญญาณที่ได้รับบาดเจ็บเป็นวิธีที่ยากที่สุด กระบวนการของมันซับซ้อนมาก แม้กระนั้นจากการที่โมเทียนหยุนปฏิบัติในขณะนี้ เขาไม่ได้กังวลอะไรเลย เขาดูเหมือนจะรู้ว่าจะต้องทำอย่างไร
ในช่วงเวลาต่อมา ร่างดั้งเดิมของโมเทียนหยุนก็โผล่ออกมาจากค่ายกลจักรวาลบงกชเพลิงพิสุทธิ์ เขายังคงกำวิญญาณของเซียนแห่งความสามัคคีอยู่ในมือ
ดวงวิญญาณส่องแสงเหมือนดวงอาทิตย์ขนาดเล็กส่องสว่างมิติรอบตัวพวกเขา
อย่างไรก็ตามความกระจ่างใสอยู่ไม่นาน มันถูกกลืนหายไปเมื่อลำแสงปีศาจพุ่งพล่าน ลำแสงปีศาจที่ปั่นป่วนและบริสุทธิ์อย่างยิ่งพุ่งออกมาจากมือของโมเทียนหยุน ก่อตัวเป็นเปลวไฟสีดำปีศาจที่ห่อหุ้มวิญญาณ
เสียงร้องที่น่าสังเวชของเซียนแห่งความสามัคคีดังออกมาจากเปลวไฟสีดำทันที ราวกับว่าเขากำลังรับการทรมานที่เจ็บปวดที่สุดในโลก
อย่างไรก็ตามโมเทียนหยุนที่สวมชุดเสื้อคลุมสีดำยังคงเย็นชาต่อสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด เขาตรวจสอบเจี้ยนเฉินอย่างใกล้ชิด สีหน้าของเขาคร่ำเครียดยิ่งขึ้น
ตอนนี้ร่างดั้งเดิมของเขาอยู่ที่นี่ เขาสามารถเห็นสิ่งต่าง ๆ ด้วยความชัดเจนมากกว่าร่างโคลนของเขา เขาสามารถมองเห็นผ่านลึกเข้าไปในตัวเจี้ยนเฉิน
เมื่อนั้นเขาจึงค้นพบว่าอาการบาดเจ็บของเจี้ยนเฉินนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าที่เขาจินตนาการไว้
“มีเศษเสี้ยวพลังบรรพกาลหลงเหลือซึ่งสะท้อนอยู่ในวิญญาณที่แตกหักของเขา พลังบรรพกาลกำลังทำลายวิญญาณของเขาในขณะนี้ และวิญญาณของเขาก็อ่อนแอลงไปเรื่อย ๆ หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาจะจบลงด้วยการตาย แต่ทำไมจึงมีพลังชั่วร้ายอยู่ครึ่งหนึ่ง ? ” โมเทียนหยุนที่สวมชุดเสื้อคลุมสีดำกล่าวอย่างเคร่งขรึม ในขณะที่เขาพูด เปลวไฟปีศาจในมือของเขาก็พองโตและเขาก็คำรามว่า “ข้าต้องหลอมรวมวิญญาณของ เซียนแห่งความสามัคคีโดยเร็วที่สุด”
ในเวลาเดียวกัน ร่างโคลนของเขาก็ดึงวิญญาณบริสุทธิ์ออกจากแหวนมิติและส่งไปยังหน้าผากของเจี้ยนเฉิน
เห็นได้ชัดว่าวิญญาณบริสุทธิ์ดวงนี้หนาแน่นกว่าวิญญาณบริสุทธิ์ที่โมเทียนหยุนในชุดเสื้อคลุมสีขาวเอาออกมาให้เจี้ยนเฉินดูในโถงเซียนธาตุแสง
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพกระบี่มรณะ
จบแล้วหรอ...
ทำไมยังไม่ลงบทใหม่...
ลงครั้งละ สี่ ห้า บท ได้ไหม...
กรุณาลงบทครั้งละหลายบทหน่อยนะครับ ชอบ ๆ...
รออ...
ตอน 1419-1420 หายครับ...
จบแล้ว......
มีต่อไหมครับ...
เมื่อไรจะอัพเดทค้าบ รอนานแล้ว...
ต่อๆๆๆ...