เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2303

ตอนที่​ 2303 : ต่อกร​กับ​ฉิงฉัน​(2)

แม้ว่า​ค่าย​กล​นั้น​จะทำให้​คลื่น​พลังงาน​อ่อนแอ​ลง​ซึ่งทำให้​พวกเขา​ไม่เป็นอะไร​ แต่​คลื่น​พลัง​นี้​ก็​ยัง​น่ากลัว​สำหรับ​ ตง​หลิน​ห​ยาน​เซว่​ที่​ซึ่งมีระดับ​การบ่ม​เพาะ​เทียบ​เท่ากับ​ขั้น​ศักดิ์สิทธิ์​เท่านั้น​

เลือด​กระจาย​ออก​มาจาก​ปาก​ของ​ตง​หลิน​ห​ยาน​เซว่ ​ นาง​หน้า​ซีดเผือด​ นาง​ได้รับ​บาดเจ็บสาหัส​ ในเวลาเดียวกัน​วิญญาณ​ของ​นาง​ก็​ได้รับ​ผลกระทบ​จาก​พลัง​วิญญาณ​นักรบ​ แม้แต่​พลัง​วิญญาณ​นักรบ​ที่​อ่อนแรง​ที่​เข้าสู่​ร่างกาย​นาง​กลับ​สร้าง​ความเสียหาย​อย่าง​มาก​

ตง​หลิน​ห​ยาน​เซว่​รู้สึก​เจ็บปวด​อย่าง​มาก​ใน​หัว​ ไม่นาน​นาง​ก็​หมดสติ​ไป​

“ยัง​มีชีวิต​อยู่​ ! ” ฉิงฉัน​แสดง​สีหน้า​เย็นชา​ออกมา​และ​ชี้นิ้ว​ออกมา​เป็น​ครั้ง​ที่​ 2 ลำแสง​พลังงาน​อัน​แข็งแกร่ง​ได้​ก่อตัว​ขึ้น​มายิง​เข้าใส่​ตง​หลิน​ห​ยาน​เซว่​ด้วย​พลังงาน​ที่​เพียงพอ​ทำให้​มิติ​บิดเบี้ยว​ได้​

เจี้ยนเฉิน​จับตาดู​ตง​หลิน​ห​ยาน​เซว่​อยู่​ตลอด​ ตอนที่​นาง​สลบ​ไป​ เขา​ก็​ใช้มือ​ตัวเอง​ประคอง​นาง​เอาไว้​ ตา​ของ​เขา​เป็นประกาย​ขึ้น​มาทันที​เมื่อ​เขา​เห็น​ว่า​นาง​สลบ​ไป​

ในเวลาเดียวกัน​ มิติ​ก็​บิดเบี้ยว​ขึ้น​มาเพราะ​พลังงาน​อัน​แข็งแกร่ง​ที่​พุ่ง​เข้ามา​ การ​โจมตี​ครั้ง​ที่​ 2 ของ​ฉิงฉัน​ได้​พุ่ง​เข้ามา​ด้วย​ความเร็ว​แสง

เจี้ยนเฉิน​ไม่ได้​สนใจ​มอง​การ​โจมตี​ของ​ฉิงฉัน​ด้วยซ้ำ​ เขา​ดึง​ตง​หลิน​ห​ยาน​เซว่​มาใกล้​ตัว​ด้วยมือ​ข้าง​หนึ่ง​และ​หันหลัง​ให้​กับ​ฉิงฉัน​เพื่อ​ปกป้อง​ตง​หลิน​ห​ยาน​เซว่ ​ ในเวลาเดียวกัน​ มือ​เขา​ก็​ยื่น​มือขวา​ของ​เขา​ออก​ไป​ด้านหลัง​ ทันใดนั้น​กฎ​แห่ง​กระบี่​อัน​แห​ลบคม​ก็​ถูก​ใช้ออกมา​ มัน​ได้​ไป​รวมตัว​กันที่​ปลายนิ้ว​ของ​เจี้ยนเฉิน ​ ก่อนที่จะ​มีปราณ​กระบี่​ถูก​ยิง​ออก​ไป​

ปราณ​กระบี่​นี้​เหมือน​จะมีขนาด​เท่ากับ​นิ้วมือ​แต่​มัน​กลับ​ทรงพลัง​อย่าง​มาก​ ตอนที่​พุ่ง​อากาศ​มัน​ได้​เกิด​เสียง​ตัด​สายลม​ที่​น่าขนลุก​ขึ้น​มา มิติ​รอบ​ ๆ ต่าง​ก็​บิดเบี้ยว​อย่าง​รุนแรง​ มัน​เกิด​รอยแตก​ของ​มิติ​ขึ้น​มาที่นั่น​

ในที่สุด​เจี้ยนเฉิน​ก็​ได้โอกาส​สู้เมื่อ​ตง​หลิน​ห​ยาน​เซว่​สลบ​ไป​ และ​เหล่า​ราชา​เทพ​ธาตุ​แสงต่าง​ก็​พา​กัน​หนี​ไป​ !

ปราณ​กระบี่​ที่​แหลมคม​ปะทะ​เข้ากับ​ลำแสง​ที่​มีพลัง​วิญญาณ​นักรบ​ก่อน​จะเกิด​การระเบิด​ออก​ ตอนที่​กฎ​ที่​แตก​ต่างกัน​ปะทะ​กัน​ มัน​ต่าง​ก็​ทำลาย​กัน​และ​เกิด​คลื่น​พลัง​แผ่​ไป​โดยรอบ​

การ​โจมตี​ของ​พวกเขา​นั้น​น่ากลัว​เกิน​กว่า​ระดับ​ราชา​เทพ​ พื้นดิน​แตก​ออก​ มิติ​บิดเบี้ยว​ พื้นที่​ส่วน​นั้น​แทบจะ​ทรุดตัว​ลง​ไป​

เจี้ยนเฉิน​ใช้ร่างกาย​ของ​ตัวเอง​เป็น​โล่​เพื่อ​ปกป้อง​ตง​หลิน​ห​ยาน​เซว่​ที่​หมดสติ​ไป​ ภายใต้​การ​โคจร​พลัง​บรรพกาล​ เขา​ก็ได้​ใช้การป้องกัน​จนถึง​ขีดสุด​ มัน​ราวกับว่า​เท้า​ของ​เขา​ฝังราก​ไป​กับ​พื้น​ เขา​ยืน​อยู่​อย่าง​มั่นคง​ภายใต้​คลื่น​พลัง​ที่​กระจาย​ออกมา​ เขา​ไม่ได้​ขยับ​เลย​แม้แต่น้อย​

ใน​อีก​ด้าน​ ฉิงฉัน​ที่​ลอย​อยู่​บน​อากาศ​กลับ​เหมือน​มีโล่​พลัง​ที่​มองไม่เห็น​ขึ้น​มาตรงหน้า​เขา​และ​กัน​คลื่น​พลังงาน​ที่​ระเบิด​ออกมา​ไม่ให้​เข้าใกล้​เขา​

ตอนนั้น​สายตา​เขา​กลับ​เป็นประกาย​ขึ้น​มา เขา​มอง​ไป​ที่​เจี้ยนเฉิน​ด้วย​ความ​ตกตะลึง​, แปลกใจ​และ​เหลือเชื่อ​ เขา​อด​ไม่ได้​ที่จะ​ตะโกน​ออกมา​ “กฎ​แห่ง​กระบี่​ ! ”

ฉิงฉัน​พบ​ว่า​เจี้ยนเฉิน​ด้อย​กว่า​เขา​อย่าง​มาก​ เจี้ยนเฉิน​เหมือนกับ​มีแกน​วิญญาณ​หนึ่ง​สี ดังนั้น​ฉิงฉัน​จึงไม่ได้คิด​ใส่ใจอีก​ฝ่าย​

แต่​เมื่อ​เจี้ยนเฉิน​ซึ่งแน่ชัด​แล้ว​ว่า​เป็น​เซียน​ผู้เชี่ยวชาญ​ธาตุ​แสงใน​สายตา​ของ​ฉิงฉัน​ กลับ​แสดง​พลัง​จาก​กฎ​แห่ง​กระบี่​ได้​ ฉิงฉัน​ก็​เริ่ม​สนใจ​อีก​ฝ่าย​ขึ้น​มา

ตา​ของ​ฉิงฉัน​เป็นประกาย​และ​มอง​มาที่​เจี้ยนเฉิน ​ แสงใน​ตา​เขา​เปลี่ยนไป​อย่าง​รวดเร็ว​

เจี้ยนเฉิน​เอง​ก็​หัน​กลับมา​ช้า ๆ มอง​ไป​ที่​ฉิงฉัน​อย่าง​ใจเย็น​

แต่​ไม่นาน​เขา​ก็​รู้สึก​แปลกใจ​นิด​ ๆ เขา​พบ​ว่า​สายตา​ของ​ฉิงฉัน​แปลก​ไป​ มัน​ทำให้​เขา​สับสน​เล็กน้อย​